Ωχ,ξύπνα καϋμένε Αλή Πασά!
ο Αλήπασα στη λίμνη τού Βουθρωτού
Ω ρε καϋμένε Αλή Πασά,
σύρε στο Τεπελένι.
Δεν φεύγω απ' τα Γιάνενα,
ωρέ τουρκιά μ' 'επιασε,
Αρβανίτες παινεμένοι
πού είναι ο Αλή Πασάς καϋμένοι,
πού είναι ο Αλή Πασάς καϋμένοι,
Αρβανίτες παινεμένοι !
Ωχ,τα Γιάνενα καήκανε Μπίρο μ'
ωρέ,γενήκανε βελάν'
κι Αλή Πασάς να είναι καλά,ωρέ να 'ναι καλά
ωρέ, πάλι τα ξαναφτιάνει !
Έτσι τραγούδησε ο λαϊκός ποιητάρης το χαμό τού Αλήπασα τού Τεπελενιώτη καί έτσι τον έκλαψε,εκείνον καί τούς Αρβανίτες του !
Καί αυτή είναι η αλήθεια πού φρόντισαν να διαστρέψουν εκείνοι πού είχαν κάθε λόγο γιά να καλύψουν την δική τους ιστορική γύμνια καί τον απεχθή ρόλο τους.
The palace and the tomb of Ali Pasha at Ioannina
BERESFORD, George de la Poer, Captain. Twelve Sketches in double tinted Lithography of Scenes in Southern Albania, London, Day and Son, [1855].
Οί αδελφοί Μαρκίδες Πούλιου πού κατάγονταν από την Σιάτιστα,επιμελήθηκαν στην ουσία την πρώτη ελληνική εφημερίδα πού εκδόθηκε στη Βιέννη στα 1779 καί υπήρξαν επίσης στενοί συνεργάτες τού Ρήγα Φεραίου.
Από τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο μαθαίνουμε στο έργο του «Ο Ρήγας Φεραίος καί η εποχή του» το τι έγραφαν οί αδελφοί Πούλιου γιά τον Αλήπασα τον Τεπελενιώτη καί το πως κάποιοι κύκλοι φρόντισαν να διαστρεβλώσουν την ιστορική του διαδρομή αλλά καί την ευρύτερη προσφορά του στα ελληνικά πράγματα.
«Γραφαί από όλα τα μέρη της Ρούμελης κηρύττουν την ευτυχία των ραγιάδων υπό την ηγεμονία τού Αλή Πασά,ηγεμόνος πάσης της Ηπείρου καί πασά των Ιωαννίνων.
Οί χριστιανοί απολαμβάνουν μίαν άκραν ειρήνην καί ελευθερίαν.
Ο Αλής έχει απαλλάξει τον απλό λαό από τα δοσίματα καί φορολογεί τούς πλούσιους καί τους άρχοντες.
Είς στα Ιωάννινα ο λαός ευρίσκεται είς μεγάλην χαράν !
Όλες οί πολιτείες καί χώρες της Ρούμελης αφού καί ήκουσαν ετούτο το άξιον της Υψηλότης του κατόρθωμα,χαίρονται ελπίζοντας να απολαύσουν μίαν τέτοιαν σοφήν καί φρόνιμον διάταξιν,καί προστρέχουν θεληματικώς είς την σκέπην τού ύψους του»!
Καί τυχαίο δεν είναι πως ο Γιάννης Κορδάτος αποκαλούσε τον Αλήπασα προοδευτικό ηγεμόνα.
Η πρώτη ελληνική εφημερίδα των αδελφών Πούλιου πού εκθείαζε καί εξυμνούσε τον «πατέρα» Αλή όπως αποκαλούσε ο λαός το λιοντάρι της Ηπείρου.
Δεν θα αργούσε η εκκλησιαστική παρέμβαση τού πατριαρχείου καί της υψηλής πύλης ώστε να «αποκατασταθεί» όλη η...αλήθεια...
Ο ποιητής καί ζωγράφος Νικόλαος Εγγονόπουλος,είχε δηλώσει πως η ποιητική του πηγή καί έμπνευση υπήρξε ο μουσουλμάνος Αλβανός Χατζή Σεχρέτη,ο οποίος υπήρξε πιστός τού Αλήπασα τού Τεπελενιώτη.
Ο Χατζή Σεχρέτη είχε γράψει την περίφημη «Αληπασιάδα» πού υμνούσε τον Αλήπασα καί τα έργα του σε γλώσσα απλή ελληνική ! καί το απίστευτο εκείνο ποίημα αποτελούνταν από αρκετές χιλιάδες στίχους καί πού φυσικά το ρωμαΐικο κατεστημένο φρόντισε να εξαφανίσει,σωζόμενοι μόνο κάποιοι ελάχιστοι στίχοι.
«Ο Χατζή Σεχρέτη στάθηκε η αποκάλυψη της παντοτινής αλήθειας»,μας λέει συγκινημένος ο Νικόλαος Εγγονόπουλος.
Αλήπασα Τεπελένα
«Είναι κορώνα Αρβανιτιάς,της Ρούμελης ασλάνι,
Στις χάρες του τις φυσικές κανείς άλλος δεν φθάνει.
Είναι καί τού Τεπελενιού η δόξα καί καμάρι,
Η Αρβανιτιά δεν έβγαλε τέτοιο άλλο παληκάρι.
Ο ήρωας Αρβανιτιάς,το φοβερόν λιοντάρι,
Ο τού Βελή Πασάς υιός,η δόξα καί καμάρι».
Στίχος από το περίφημο έργο τού μουσουλμάνου Αρβανίτη Χατζή Σεχρέτη «ΑΛΗΠΑΣΙΑΔΑ».
Πρόκειται κυριολεκτικά γιά επικό ποίημα 15.000 στίχων! σε γλώσσα απλή ελληνική.
Μας φάγανε οί μικρασίες καί οί ανατολίες με τις ρωμιορθοδοξίες τους καί τις ψευτοελληνικούρες τους καί αφήσαμε την πραγματική Ελλάδα στο σκοτάδι της παραπληροφόρησης να αναζητά την ιστορική αλήθεια.
Αλβανός
Έγχρωμη χαλκογραφία του J. Cartwright. Louis Dupré, Ταξίδι στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη.
HOBHOUSE, John Cam, Lord Broughton. A Journey through Albania, and other provinces of Turkey in Europe and Asia, to Constantinople, during the years 1809 and 1810 … Second Edition, τόμ. Ι-II, Λονδίνο, James Cawthorn, 1813.
Η καταδίκη στο πυρ το εξώτερον τού «σατράπη,κτήνους,δολοφόνου,σφαγέα,διεστραμμένου,φιλάργυρου,δολοπλόκου» καί άλλων χαρακτηρισμών πού τελειωμό δεν έχουν,Αλήπασα, αλλά καί η ταυτόχρονη εξύμνηση ΟΛΩΝ εκείνων πού υπηρέτησαν σε εκείνον ως να επρόκειτο
γιά την πλέον αξιοσέβαστη καριέρα.
Τούτο,αποτελεί μία ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία μαζί με άλλες αξεπέραστες με ό,τι έχει να κάνει με τούς Αρβανίτες
καί την ιστορία τους στη ρωμιογραικυλία.
Καί φυσικά αποτελεί τρανή απόδειξη των ψευδών καί τού μίσους τού παπαδαριού πού πάση θυσία έπρεπε μεταπολεμικά να διαχωριστεί η χριστιανορθόδοξη στρούγκα με την υπόλοιπη Αρβανιτιά καί πού γιά να πετύχει αυτό έπρεπε να κατηγορηθεί η Αρβανιτιά σύσσωμη.
Θα τονιστεί γιά μία ακόμη φορά πως οί γενεαλογικές απαρχές τού ελληνικού κράτους ξεκινούν από την διοίκηση τού Αρβανίτη Αλήπασα,είτε όταν πρόκειται γιά στρατιωτικούς είτε όταν πρόκειται γιά πολιτικό προσωπικό με πρότερη σημαντική διοικητική εμπειρία είτε ευεργετών όπως π.χ. ο Ευάγγελος Ζάππας,είτε λογίων όπως ο Ψαλλίδας,ο Βηλαράς κ.ά.
Ο Παναγιώτης Αραβαντινός στο έργο του «Ιστορία Αλή Πασά τού Τεπενενλή»,1897,αναφέρει τις προσπάθειες τού Αλή γιά την δημιουργία ανεξάρτητου Έλληνο-Αλβανικού κράτους καί την τεράστια σημασία πού διαδραμάτισε ο Αλή γιά το ξέσπασμα της επανάστασης τού 1821.
Ο συγγραφέας καταλήγει πως όλα αυτά ανήκουν στούς ιστορικούς τού μέλλοντος γιά μεγαλύτερη καί ενδελεχή έρευνα.
Ο αρματωλός Γεώργιος Βαλτινός από τον Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας ,υπηρέτησε πολλά χρόνια στην αυλή τού Αλή Πασά τού Τεπελενιώτη πού τον τίμησε με βαθύ σεβασμό καί αφοσίωση.
Ο Βαλτινός ήταν από τούς πρώτους οπλαρχηγούς πού σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης καί ο λαός τον αποδέχτηκε ως τον αρχηγό της πόλεως τού Μεσολογγίου καί τού Αιτωλικού.
Αυτά μας λέει ο Μαρίνος Βρετός στο «ΕΘΝΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ»,έτος ζ' στα 1867.
Αλήθεια,έχουν όλα αυτά καί εκείνα πού παρουσιάζονται γιά τον Αλήπασα,κάποια έστω σχέση με αυτά πού διδάσκονται από την επίσημη σχολική ιστορία;
Ο σπουδαίος ευπατρίδης,περιηγητής καί πολυγραφότατος συγγραφέας Ζώτος ο Μολοσσός,στο έργο του «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ»-«ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ»,αναφέρει πως ο Αλήπασα Τεπελενιώτης ήταν ο τελευταίος απόγονος των ηγεμόνων τού Τεπελενίου πού είχαν λάβει μέρος στο πλευρό τού Αλβανού πολέμαρχου Γεωργίου Καστριώτη. Τόμος Δ'.Τεύχος Α'.1878.
Ο ιστορικός συγγραφέας καί εκδότης Ιωάννης Φιλήμων,στο έργο του «ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» στα 1859,γράφει πως ο Αλήπασας Τεπελενιώτης ήταν αδελφοποιτός δηλαδή Βλάμης με τον πατέρα τού Οδυσσέα Αντρούτσου,η οποία βλαμουριά αυτή κρατούσε από την νεαρή τους ηλικία.
Πασάς αργότερα ο ίδιος ο Αλή καί μετά τον θάνατο τού παιδικού του φίλου ανέλαβε τον ίδιο τον Οδυσσέα ως ψυχογιό του καί προστατευόμενό του.
Άλλωστε,ο ίδιος ο Αλή ήταν εκείνος πού πάντρεψε τον μετέπειτα ήρωα της επανάστασης τού 1821,Οδυσσέα Αντρούτσο,πού πλήρωσε την αφοσιωσή του στον Αλή με την ίδια του τη ζωή από τούς Φαναριώτες.
του Αναστασίου Παπασταύρου
Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων
(αποσπάσματα)
Αυτά περί Κιουτάχειας δήθεν,τα διέδιδε ο ίδιος ο Αλή την εποχή της εδραίωσής του πλέον στο οθωμανικό σύστημα γιά να προσδώσει μιά αίγλη από το κέντρο της τότε Ανατολής.
Πρόκειται γιά κλασσική νοοτροπία της φυλής μας γιά δήθεν μιά άγνωστης καί έξω από τα συνηθισμένα προέλευση καί συνάμα η προσπάθεια σπίλωσης της καταγωγής του από τούς εχθρούς του(βλέπε περί βιασμών κλπ.).
Το ιστοριογράφημα λοιπόν περί τού «διερχομένου» ανατολίτη ούτε καν στέκει λαμβάνοντας υπόψη την κλειστή αρβανίτικη κοινωνία της εποχής κατά πατριές - φάρες.Αστεία πράγματα.
Να φανταστεί κανείς ειδικά εκείνες τις εποχές,να γίνει γαμπρός ένας άγνωστος διερχόμενος σε εκείνα τα μέρη...υπόθεση γαϊτανάκι καί περίγελως όλων θα ήταν το θέμα αυτό καί φυσικά ούτε λόγος να γινόταν αποδοχή ποτέ από την κλειστή πολεμική κοινωνία της εποχής μίας τέτοιας οικογένειας,χάνοντας διά παντός τον σεβασμό της.
Πολύ ορθά ο συγγραφέας αναφέρεται στην αντιφατικότητα τού Αλή,όντας κάνοντάς του εντύπωση τα τόσα στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Εμείς θα λέγαμε πως παρά είναι «αντιφατικά» καί μάλιστα ξεπερνώντας κάθε λογική όλα αυτά.
Αν όμως με σύνεση καί μελετώντας τα στοιχεία ένα προς ένα ερευνήσει κανείς τα της εποχής καί τού ίδιου τού Αλή,θα διαπιστώσει εύκολα πού βρίσκεται η αλήθεια καί πού η παραχάραξη καί η κατασυκοφάντηση,όπως επίσης καί από ποιούς προέρχεται η συνολική απαξίωση τού έργου καί της προσωπικότητας τού Λιάπη Αλή.
Ενδεικτικά λοιπόν παρουσιάζονται αποσπάσματα από την ομολογουμένως πολύπονη καταγραφή τού συγγραφέα.
Μετά ακριβώς από αυτά συνεχίζει η εξιστόρηση της περιβόητης «άλλης πλευράς» τού Αλή.
Εάν κάποια στιγμή δεν καταφερθεί να ξεχωρίσει από τούς ιστοριογράφους μας η αλήθεια από το ψέμμα,δεν θα ήταν απορίας άξιο το γεγονός να διδάσκεται η περίπτωση τού Αλή ως το παγκόσμιο πρότυπο «αντίθεσης-αντίφασης» προσώπου στην ανθρώπινη ιστορία...μην τρελαθούμε κιόλας δηλαδή...
Προφανώς,επειδή οί αναφερόμενοι «Έλληνες» τσοχανταραίοι τού Αλήπασα θα πρωταγωνιστούσαν στην επανάσταση τού '21(είπαμε ως «έλληνες»,το «αρβανίτες» αφήστε το στην άκρη...),το περιβάλλον τού Αλή φρόντισε ώστε να μην συμμετάσχουν οί «Έλληνες» σε βιαιότητες γιά να μην σπιλώσουν την φήμη τους καί το ίδιο τους το όνομα...
Σύμφωνα λοιπόν με τελευταίες πληροφορίες,Γρίβας,Καραϊσκάκης,Ίσκος,Δράκος,Βάγιας κλπ.δεν κρατούσαν όπλα αλλά...φραντζόλες.
ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ
Η περιουσία τού Αλή ξοδεύτηκε σε μισθούς καί στη συντήρηση των οικογενειών των νεκρών πολεμιστών του
Η δικαιοσύνη τού Αλήπασα
Ο Θανάσης Βάγιας πέρασε στην σύγχρονη ιστοριογραφία ως ένα απόλυτο «τέρας»,παραβλέποντας τα δεδομένα της εποχής εκείνης πού καθόριζαν τα διάφορα «πρέπει» καί «θέλω» των πρωταγωνιστών.
Ο Θανάσης ο Βάγιας,όπως καί τόσοι άλλοι μετέπειτα οπλαρχηγοί καί ήρωες τού ΄21,ήταν Αρβανίτης καί μάλιστα ορθόδοξος.
Υπηρέτησε ΚΑΙ αυτός τον Αλήπασα καί μάλιστα με πίστη μεγάλη.
Σε αντίθεση με τα άστρα πού έλαμψαν στα πρόσωπα ενός Καραϊσκάκη καί Αντρούτσου(πού ενώ γλίτωσαν την φήμη τους υποχρεωτικά,αλλά πού το πλήρωσαν όμως με την ζωή τους) πού είχαν υπηρετήσει καί αυτοί στον Αλήπασα,ο Βάγιας λόγω μικρότερου βεληνεκούς χρεώθηκε τον τίτλο τού προδότη,βλέπετε πως με κάθε τρόπο έπρεπε να επιλεχτούν προσεκτικά συγκεκριμένα πρόσωπα ώστε μέσα από αυτά να χτυπηθεί ο ίδιος ο Αλήπασας καί κατ'επέκταση συλλογικά η Αρβανιτιά.
Πονηρά,γιά τούς χριστιανούς Αρβανίτες έπρεπε να αποκρυφτεί η καταγωγή τους καί η τελική ταμπέλα τού «έλληνα» ήταν μονόδρομος.
Γιά τούς μουσουλμάνους Αρβανίτες η ευκολία της ταμπέλας τού «τούρκου» ήταν καί πρόσφορη καί βολική.
Ο Henry Holland στα 1815 τον καταγράφει ως «αλβανό» χωρίς καμμία αμφιβολία.
Η ιστοριογραφία της αρπαχτής,τού καταλογίζει την συμμετοχή του στη σφαγή των ανδρών τού Γαρδικίου από τον στρατό τού Αλή,δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την γενική απαξίωση στο προσωπό του.
Καί όμως,δεν ήταν ο μοναδικός χριστιανός πού συμμετείχε στο γεγονός εκείνο,αλλά καί ο Αντρούτσος καί άλλοι χριστιανοί καπεταναίοι,πιστοί στον Αλή.
Καί μας δείχνουν οί ιστοριογράφοι μας την μεγάλη τους δήθεν στεναχώρια γιά την σφαγή εκείνη πού ήταν μία ετεροχρονισμένη τιμωρία.
Αλήθεια,ποιά στεναχώρια;
Τι τούς νοιάζει όλους εκείνους δήθεν τούς πονόψυχους γιά τούς ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ Γαρδικιώτες;
Τι υποκρισία γιά όλους εκείνους,πού μέσα από τα κιτάπια τους φρόντισαν να χωρίσουν μια γιά πάντα λαούς καί ανθρώπους με μόνο χαρακτηριστικό τη θρησκεία τους.
Μα,τι να περιμένει κανείς από εκείνους πού ανήγαγαν την πόρνη σύζυγο ενός πλούσιου εμπόρου πού είχε συνάψει ερωτική σχέση με τον γιό τού Αλήπασα,σε καμαρωτή εθνική ηρωΐδα;
Τι να περιμένει κανείς από κάτι τέτοιους «εθνοπατέρες» πού με την πένα τους εξαφάνιζαν αληθινούς κόσμους καί τούς αντικαθιστούσαν με συμβατά σύμπαντα προς αυτούς καί πού ανταποκρίνονταν στον δικό τους ιδεοληπτικό καί θεολογικό κόσμο;
Γιά την ιστορία,ο Βάγιας μαζί με την χριστιανή σύζυγο τού Αλήπασα,την κυρά Βασιλική,βρήκαν καταφύγιο στο Μεσολόγγι όπου με την φροντίδα αγνών πατριωτών ζούσαν με ένα μικρό βοήθημα πού φρόντισε ο ίδιος ο Ιωάννης ο Καποδίστριας.
Ο Βάγιας,έμεινε πάντα πιστός στον Λιάπη Αλήπασα καί στούς οραματισμούς του,πού ήταν η δημιουργία ανεξάρτητου Έλληνο-Αλβανικού κράτους.
Καί πού αυτό ακριβώς ήταν εκείνο πού έπρεπε πάση θυσία να θαφτεί,γιατί με αυτό,ήταν βέβαιο σε αντίθετη περίπτωση,ο ψεύτικος κόσμος των καλαμαράδων θα κατέληγε μιά γιά πάντα στον αγύριστο.
ΒΛΕΠΕ ΕΔΩ
Διαβάστε καί φρίξτε γιά τα
κατορθώματα της Φροσύνης.
Nα καί ...πατριωτική βιβλιοθήκη
καί χορτάστε εθνικές ηρωΐδες.
Τώρα τι δουλειά έχουν οί κάψες της Φροσύνης με το έθνος μόνο ένας παπάς ξέρει,καί συγκεκριμένα ο ...θείος της!
Ο Ηπειρώτης Γεώργιος Σταύρος,ο θεμελιωτής της οικονομικής συγκρότησης τού νεοελληνικού κράτους.
Ο πατέρας του υπήρξε ο υπουργός των οικονομικών τού κράτους τού Αλήπασα.
Οί ανώτερες σπουδές τού Γεωργίου στην Ευρώπη,η όλη δράση του καί τα πεπραγμένα του, μόνο τυχαία δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν σε σχέση με τον Αλήπασα καί την διοίκησή του,πού ενώ ΑΠΑΝΤΕΣ ομολογούν την φροντίδα του γιά την διασφάλιση των σπουδών με ΔΙΚΑ ΤΟΥ έξοδα τόσων καί τόσων Ελλήνων καί Αλβανών,η σύγχρονη ελλαδίτικη ιστοριογραφία τού εξασφάλισε τον χαρακτηρισμό τού ελεεινού σατράπη.
Η καταδίκη στο πυρ το εξώτερον τού «σατράπη,κτήνους,δολοφόνου,σφαγέα,διεστραμμένου,φιλάργυρου,δολοπλόκου» καί άλλων χαρακτηρισμών πού τελειωμό δεν έχουν,Αλήπασα, αλλά καί η ταυτόχρονη εξύμνηση ΟΛΩΝ εκείνων πού υπηρέτησαν σε εκείνον ως να επρόκειτο γιά την πλέον αξιοσέβαστη καριέρα.
Τούτο,το κραυγαλέα αντιφατικό των ιστοριογράφων μας,αποτελεί μία ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία μαζί με άλλες αξεπέραστες με ό,τι έχει να κάνει με τούς Αρβανίτες καί την ιστορία τους.
Ο αγωνιστής καί συγγραφέας της επαναστάσεως τού 1821 Νικόλαος Κασομούλης,το γένος Τσάμη,ξεκινά το έργο της συγγραφής του αναρωτώμενος με το εάν όλοι εκείνοι οί καπεταναίοι τού αγώνα προέρχονται πριν από τον θάνατο τού ΑΛΒΑΝΟΥ ήρωα Γεωργίου Καστριώτη ή μετά!(εννοώντας τις νεώτερες αλβανικές καθόδους προς νότο) προσδιορίζοντας με αυτό τον τρόπο σαφώς καί την εθνολογική προέλευση των ηγετών της επαναστάσεως στην κυρίως Ελλάδα.
Στο έργο του λοιπόν «ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ»,μας λέει επίσης,πως ένα μεγάλο μέρος της Φάρας των Μποτσαραίων υπήρξε στενός σύμμαχος τού ίδιου τού Αλήπασα καί πως ο ίδιος ο καπετάνιος Θύμιος Στουρνάρας υπήρξε πιστός σύμμαχος τού Αλή εναντίον τού πολέμου τού Κίτσου Μπότσαρη στα 1807!
Μύλος δηλαδή,πού αποτυπώνεται όμως ξεκάθαρα το πνεύμα της εποχής τού «όλοι εναντίον όλων»,αποδεικνύοντας ταυτόχρονα καί την καταγωγή όλων των εμπλεκομένων.
Ο περιηγητής καί συγγραφέας Smart Hughes στο έργο του «TRAVELS IN SICILY GREECE AND ALBANIA»,1820,γράφει πως ο Οδυσσέας Αντρούτσος καί ο Ιωάννης Γκούρας ήταν μέλη της αλβανικής φρουράς τού Αλήπασα τού Τεπελενιώτη.
Μάλιστα ο Οδυσσέας ήταν το αγαπημένο του παληκάρι !
Γιά την ιστορία,έμελλε ο Γκούρας να γίνει καί ο δολοφόνος τού Οδυσσέα,με εντολή τού Φαναριώτη,Μαυροκορδάτου.
Στο επίσημο περιοδικό της Ελληνικής Χωροφυλακής ! στα 1979,σε άρθρο πού αναφέρεται στον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα,καταγράφεται απερίφραστα πως τα Ιωάννινα επί Αλήπασα τού Τεπελενιώτη,απολάμβαναν μία πλήρη πνευματική άνθιση!
Από εκεί ξεκινά στην ουσία καί την μόρφωσή του ο επίσκοπος όπου αργότερα ο Αλή τον έστειλε με δικά του έξοδα γιά ανώτερες σπουδές στο εξωτερικό!
Ο συγγραφέας μάλιστα,μας λέει πως κάποτε ο Αλήπασα είχε σωθεί από τον πατέρα τού επίσκοπου Σαλώνων,όταν κινδύνευε η ζωή του,καί αυτό το γεγονός ήταν κάτι πού ποτέ δεν ξέχασε ο Αλή.
Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με εκείνα πού αραδιάζουν τα επίσημα σχολικά βιβλία της παραπαιδείας καί της εθνικής απάτης;
Μυστικές συνεννοήσεις Ρήγα,
Πασβάνογλου καί Αλήπασα
Ο συγγραφέας,δηλωμένος αντιαλβανός καί μη έχοντας σχέση καμμιά με την ιστορική έρευνα καί την αντικειμενική της καταγραφή,ακροβατώντας μεταξύ μιάς στείρας αρχαιοπληξίας καί ενός ρόλου υπερασπιστή τού ιερατείου μιάς καί ο ίδιος ομολογεί πως «αδίκως έχει κατηγορηθεί» ως συνεργάτης των Οθωμανών,αναγκάζεται λοιπόν να ομολογήσει τον ρόλο τού ίδιου τού Αρβανίτη Αλή Πασά της Ηπείρου γιά την σωτηρία τού Ρήγα Φεραίου.
Έστω καί στην «χλιαρή» τούτη καταγραφή του ο συγγραφέας αναφέρεται στην επιρροή των Ελλήνων εκείνων προς τον Αλή πού ανήκαν στο περιβάλλον του,ενώ πλήθος ιστορικών μαρτυριών ξεκαθαρίζουν πως επρόκειτο γιά καθαρή θέση τού ίδιου τού Αλή μιάς καί ήταν μπροστάρης τού οράματος γιά μεγάλο καί ανεξάρτητο Έλληνο-Αλβανικό κράτος.
Ο Αλήπασα Τεπελενιώτης ήταν προστάτης των ελληνικών γραμμάτων καί ενεθάρρυνε τούς υπηκόους του στην μόρφωση.
Ήταν προστάτης των έλληνοδασκάλων καί οί σχολές καί τα εκπαιδευτήρια ήκμαζαν στην εποχή του.
Ο συγγραφέας αισθάνεται την ανάγκη να καταγράψει τα παραπάνω ήδη στον πρόλογο αυτού τού βιβλίου επικαλούμενος τις μαρτυρίες τού William Martin Leak καί τού Παναγιώτη Αραβαντινού.
Εάν όλα αυτά δεν ευσταθούσαν θα ήταν αδιανόητο να παρουσιαστούν σε ένα βιβλίο πού παρουσιάζει τον βίο ενός ιεράρχη.
Αυτός ήταν ο Αλή,ο Λιάπης ο «τουρκαλβανός» πού στην μνήμη μιάς πόρνης πού είχε ξετινάξει τα μισά Γιάνενα,έμελλε να μπεί κι αυτός στην μαύρη λίστα των Αρβανιτών.
Πράγματα δηλαδή αδιανόητα,εκείνος ένας Αρβανίτης καί μάλιστα μουσουλμάνος να τοποθετούνταν στην κορυφή των ονομάτων των Πατέρων τού νέου ελληνικού κράτους.
Να τοποθετούνταν σε εκείνη ακριβώς την θέση πού τού άξιζε.
