Eμεις  Η επιλεκτική ευαισθησία Tου Πασχου Μανδραβελη Αλήθεια! Αν το Ισραήλ δεν ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ, προς τα πού θα διαδήλωναν οι εγχώριοι της «Αριστεράς και της (επιλεκτικής) ευαισθησίας»; Ποιανών ηγετών αγάλματα θα έριχναν, για να εκφράσουν την «ιερή οργή» τους; Χειρότερα: αν οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ ερμηνευόταν ως «επιχείρηση ανατροπής της Νέας Τάξης», θα διαδήλωνε κανείς; Τα ερωτήματα είναι εύλογα, διότι δεν υπήρξε καμιά διαδήλωση όταν το (τηρουμένων των αναλογιών) Ισραήλ της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή η Σερβία, ξεκίνησε τη φωτιά στα Βαλκάνια. Δεν υπήρξαν διαμαρτυρίες όταν ο ελεγχόμενος από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και υπερεξοπλισμένος σερβικός στρατός βομβάρδιζε το Μόσταρ. Από την άλλη, είναι λογική η οργή για τους 450 αμάχους που έγιναν παράπλευρα θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών, αλλά θα ήταν πιο πειστική αν το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός διαδήλωναν έξωθεν της σερβικής πρεσβείας όταν οι Σερβοβόσνιοι έσφαξαν εν ψυχρώ 7.500 γέρους, γυναίκες και παιδιά στη Σρεμπρένιτσα. Και βεβαίως πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη οι Ισραηλινοί στρατηγοί που σκοτώνουν (έστω, άθελά τους, όπως δηλώνουν) αμάχους, αλλά το αυτό ισχύει και για τον ιμάμη Νασντράλα. Και για τον τελευταίο δεν γίνεται καμιά κουβέντα. Ούτε φυσικά για τους εγκληματίες πολέμου Κάρατζιτς και Μπλάντιτς που καταζητούνται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης. Η οργή και η ευαισθησία εναντίον όσων σκοτώνουν είναι πολύ επιλεκτική. Δεν τίθεται θέμα αντισημιτισμού, όπως υποστήριξαν κάποιοι. Η ηγεμονεύουσα ιδεολογικά τη χώρα Αριστερά υπήρξε πάντα αντιρατσιστική. Για την ακρίβεια πολέμησε όλες τις εκδηλώσεις ρατσισμού (μέρος του είναι και ο αντισημιτισμός) στην Ελλάδα. Και τα κατάφερε: ενοχοποίησε κάθε διαχωρισμό με βάση την καταγωγή, και σ’ αυτή οφείλεται το γεγονός ότι η ένταξη των μεταναστών –παρά τα επιμέρους προβλήματα– υπήρξε τόσο ομαλή, σε μια χώρα που δεν είχε ποτέ μεταναστευτική εμπειρία. (Σημείωση: Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ο αντισημιτισμός στη χώρα είναι άγνωστος. Απλώς είναι «λαϊκός αντισημιτισμός». Υπάρχει στους θρύλους περί κυριαρχίας των Εβραίων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, στα προτερήματα και τις δολιότητες που αποδίδονται στη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων.) Η μονόπλευρη θεώρηση της Αριστεράς και της τωρινής σύγκρουσης υπαγορεύεται από το αντιορθολογικό μένος ενάντια στις ΗΠΑ και στον δυτικό κόσμο. Είναι περισσότερο ψυχολογική παρά πολιτική στάση. Μπορεί να ερμηνευθεί μόνο από τα τραύματα που προκάλεσε η κατάρρευση των σοσιαλιστικών παραδείσων και συνεπώς των οραμάτων για τα οποία κάποιοι έδωσαν όλη τη ζωή τους. Ετσι, είναι τραγικό και συνάμα αστείο να διαδηλώνουν στην αμερικανική πρεσβεία επειδή ένας σύμμαχός τους σκοτώνει παραπλεύρως αμάχους και να μη γίνεται ούτε μία διαμαρτυρία στην ιρανική ή συριακή πρεσβεία όταν ο δικός τους σύμμαχος στοχεύει συνειδητά αμάχους. Διότι στη Χάιφα, όπου πέφτουν βροχή οι Κατιούσα, δεν υπάρχουν ισραηλινά στρατεύματα. Γυναίκες και παιδιά στοχεύουν οι χιλιάδες πύραυλοι της Χεζμπολάχ. Ετσι, αν οι Ισραηλινοί στρατηγοί είναι ένοχοι αδιαφορίας για τα αθώα θύματα, οι «τρελοί του Θεού» είναι ένοχοι για δολοφονίες αμάχων εκ προθέσεως. Και, φυσικά, για τους τελευταίους οι εγχώριοι αντιιμπεραλιστές κρατούν αιδήμονα σιωπή. Οπως σιωπούν για το έγκλημα πολέμου που διαπράττουν οι ισλαμιστές του Λιβάνου, χρησιμοποιώντας τους άμαχους ως ανθρώπινη ασπίδα και ως τηλεοπτικό επιχείρημα υπέρ του πολέμου που αυτοί ξεκίνησαν. Τέλος οι αντιιμπεριαλιστές δηλώνουν σοκαρισμένοι από την αποστροφή της κ. Κοντολίζα Ράις ότι «η ανθρωπιστική καταστροφή στον Λίβανο είναι οι ωδίνες της νέας Μέσης Ανατολής». Αλλά γιατί δεν εκπλήσσονται ποτέ με τους συντρόφους τους οι οποίοι κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι «η βία είναι μαμή της Ιστορίας»; Δηλαδή, τι διαφορετικό από τον Κάρολο Μαρξ είπε η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών; Στο κάτω κάτω της γραφής η «ευαίσθητη» Αριστερά δεν έκανε καμία διαδήλωση όταν ο κ. Δημήτρης Κουφοντίνας και οι σύντροφοί του αποφάσισαν να γίνουν «μαιευτήρες της Ιστορίας». Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς για τα αθώα θύματα του άδικου ταξικού πολέμου που εξαπέλυσε η «17 Νοέμβρη». Οχι στη μακρινή Βηρυτό, αλλά εδώ! Στον διπλανό δρόμο! Ηταν, άραγε, λίγοι οι νεκροί ή δεν ήταν αθώοι, επειδή έτσι έκριναν οι «κουμπουροφόροι της επανάστασης»; Η οργανωμένη Αριστερά δεν έχει πλέον (δυστυχώς για τη χώρα) το ηθικό ανάστημα να διαμαρτύρεται για τους άμαχους νεκρούς. Κι αυτό γιατί ανέχθηκε και ανέχεται πολλούς. Τους χώρισε και τους χωρίζει ανάλογα με τον σκοπό που εξυπηρετούν. Κάποιους τους θεωρεί λιγότερο αθώους ή έστω παράπλευρα θύματα της μεγάλης κίνησης της Ιστορίας. Οπως ακριβώς τους βλέπει και η κ. Κοντολίζα Ράις. Τώρα, αν διαφέρει ο τοκετός που οραματίζεται η Αμερικανίδα υπουργός των Εξωτερικών, με τον τοκετό που οραματίζονται οι εγχώριοι «επαναστάτες», λίγο πρέπει να μας ενδιαφέρει. Η προσοχή μας πρέπει να είναι στραμμένη στις ωδίνες κι αυτές πρέπει να καταδικάζουμε. Ανεξαρτήτως του τοκετού που έχει κατά νου εκείνος ο οποίος τις προκαλεί... | |||
Hμερομηνία : 30-07-2006 Copyright: http://www.kathimerini.gr | |||