Η Δραπετσώνα πρωτοκατοικήθηκε περίπου το έτος 1830, μάλλον από νησιώτες. Μέχρι δε και το έτος 1950 ήταν υποβαθμισμένη και είχε πολλά προβλήματα κυρίως διαβίωσης.
Η ακατοίκητη Δραπετσώνα όπως φαινόταν από το λιμάνι του Πειραιά στα 1890.
Το "κατάστημα" των "Βούρλων" έχει δημιουργηθεί.
Η πρώτη εκκλησία, στα αρχικά όρια της κοντά στο λιμάνι, ήταν η εκκλησία του Αγ. Διονυσίου, που κατά μερικούς χτίστηκε το 1805. Το 1834 ένα μέρος της περιοχής παραχωρήθηκε από την εκκλησία στο Δήμο Πειραιώς για να χρησιμεύσει σα νεκροταφείο, με τον όρο να ανακαινιστεί ο ναός.
Μεταξύ του 1883-1887 αγοράστηκαν από το Δήμο Πειραιώς οικόπεδα στην Ευγένεια για να ιδρυθεί εκεί νέο νεκροταφείο, αυτό που υπάρχει σήμερα. Το καινούριο νεκροταφείο δημιουργήθηκε ανάμεσα στο 1892-1895 και άρχισε να χρησιμοποιείται από το 1904. Η οριστική μεταφορά στο νεκροταφείο της Αναστάσεως έγινε το 1909.
Για το όνομα ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ υπάρχουν διάφορες απόψεις. Δείτε εδώ, αλλά και πιο κάτω.
Το τοπωνύμιο ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ καθιερώθηκε μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, οπότε και δημιουργήθηκε ο προσφυγικός συνοικισμός. Για την προέλευση του τοπωνυμίου υπάρχουν πολλές εκδοχές. Υποστηρίζεται, από την λέξη δραπέτης, ή από τον αρχικό τύπο της λέξης Τραπεζών. Αλλη άποψη είναι, ότι προέρχεται από την αλβανική λέξη «ντράπε» —τάφρος— και όνομα ιδιοκτήτη της περιοχής Τσώνη ή Τσώνα. Οι αρβανίτες ψαράδες της γειτονικής Κούλουρης –Σαλαμίνας - στην περίοδο της Τουρκοκρατίας την αποκαλούσαν Ντραπε-τσώνα = Τάφρο (ρεματιά) του Τσώνα.
Υπάρχει, όμως, και άλλη αρβανίτικη ή Αλβανική ερμηνεία της λέξης "Ντράπε": σημαίνει δρεπάνι. και "Τσούνι" σημαίνει παιδί. " Ντράπε-τσούνι", λοιπόν, που μεταλλάχθηκε σε "Ντράπε-τσώνα", είναι μια πολύ πιθανή αρχική ονομασία της περιοχής, επειδή μοιάζει με δρεπάνι, ιδίως στην περιοχή της "Κρεμμυδαρούς". Κάτι ανάλογο υπάρχει και στο Βίδι της Τροιζηνίας, αλλά εκεί, λέγεται Δρεπάνι.
Πως προέκυψε το "τσούνι" είναι αγνωστο.
Το τοπωνύμιο με αυτό τον τύπο συναντάται και σε κατάλογο κτημάτων της Μονής του Αγίου Σπυρίδωνα επί Τουρκοκρατίας και αυτό ενισχύει την εκδοχή αυτή.