Ζήτησα από τους μαθητές μου να μου φέρουν τραγούδια της ξενιτιάς από όλους τους τόπους καταγωγής τους, εντός και εκτός Ελλάδας.
Η Μαρινέλλα είχε φέρει, αλλά ντρέπονταν, ως συνήθως, να το παρουσιάσει και θα το είχα χάσει αν δεν την κατέδιδε εν ψυχρώ μια συμμαθήτριά της κι εγώ δεν της έλεγα με το λιγότερο δημοκρατικό ύφος που διαθέτω : "Επάνω, Μαρινέλλα!"
Μια πειθώ την έχω όσο να πεις, ευτυχώς, και η Μαρινέλλα σηκώθηκε και μας διάβασε τους στίχους που είχε μεταφράσει μόνη της από τα αλβανικά. Μετά ακούσαμε το δισκάκι. Και ύστερα σωπάσαμε, γιατί μας άρεσε πολύ. Είπαμε κιόλας πόσο μοιάζει με τα ηπειρώτικα το κλαρίνο που ακούγεται.
Και εγώ θέλω τώρα να ευχαριστήσω τη Μαρινέλλα, όχι μόνο γι' αυτό το τραγούδι, αλλά και για τη χαρά που μου έδωσε φέτος με την πρόοδό της , με την παρουσία της και με τη στάση της εντός και εκτός τάξης.
Δε λέω άλλα, γιατί θα ντρέπεται πολύ.
Παρακαλούνται όσοι συμμαθητές της διαβάζουν το μπλογκ (Margy, yota) να της πουν γι' αυτή την αφιέρωση.
ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Μάνα γιατί βγήκες στα σκαλιά κλαίγοντας;
Και γιατί κλαις για μένα;
Ξενιτεύομαι.
Αυτό το όνομα ποιος το έβγαλε;
Αυτό το όνομα έτυχε σε σένα.
Και κλαις μέχρι να σπάσει η πέτρα.
Κι είπες κλαίγοντας:
Τώρα το σπίτι άδειασε
τώρα το σπίτι άδειασε.
Ο γιος μου έφυγε στην καταιγίδα και δεν τον ξαναείδα.
Εσύ μου έλεγες να γυρίσω πίσω
Όμως εγώ συνέχιζα το δρόμο μου.
Και είπες κλαίγοντας:
Τώρα το σπίτι άδειασε
τώρα το σπίτι άδειασε.
Σου είπα ότι μπορεί να γυρίσω την άνοιξη
όμως η ξενιτιά δεν με άφησε.
Έτσι, είπα στα βουνά ένα μυστικό
που θα στο πούνε κάποια μέρα.
http://anemomylos2.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html