ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ
O χωρισμός (Ελλήνων-Αλβανών) από φυσικής ή ψυχικής απόψεως είναι αδύνατος. ….Η μόνη διασταύρωσις δι' ήν δεν θα είχε αντίρρησιν η ανθρωπολογία, θα ήτο μετά των Ιλλυριών-Αλβανών.
Πρόκειται περί αδελφού λαού είτε το θέλουμε εμείς ή εκείνοι, είτε όχι…...
του Γρηγόρη Μπέλλου
Αν ζούσε σήμερα ο καθηγητής Ι. Κούμαρης, πιθανώς δεν θα τολμούσε να διατυπώση την παραπάνω επιστημονική του άποψι διότι διάφοροι ή ανίκανοι ή άσχετοι ή θερμοκέφαλοι πολιτικοίεκατέρωθεν, άλλοι εκούσια και άλλοι ακούσια όργανα της πλανητικής δικτατορίας, έκαναν πράξι την μεθοδολογία διχασμού και σποράς μίσους σε αδελφικούς λαούς. Οι Έλληνες, λόγω αθλιότητος και ανικανότητος των πολιτικών-θρησκευτικών ηγεσιών τους, υπέστησαν πολλάκις στο παρελθόν αυτή την εθνοφθόρο διχαστική πολιτική αλλά δεν εδιδάχθησαν εξ αυτής διότι η καραδοκούσα αόρατος πανεξουσία επέβαλε την ιστορική σιωπή μέσω απαιδείας ή χρεοκοπίας του εκπαιδευτικού συστήματος. Τοιουτοτρόπως, είμαστε καταδικασμένοι και εμείς οι νεοέλληνες και όλοι οι γειτονικοί λαοί, άπαντες απόγονοι των κοινών προγόνων Πελασγών, να αλληλομισούμεθα και να μην χάνουμε ευκαιρία προς αλληλοεξόντωσι και δημιουργία αγεφυρώτων εθνικών χασμάτων, προς τέρψιν του Σόρος και της αθλίας παρέας του σήμερα.
Μέσω σειράς άρθρων θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε, με ελληνότροπο συνθετική διαλεκτική, όλα αυτά τα οποία μας ενώνουν με τους γείτονες και κατόπιν θα δούμε αν υπερτερούν αυτών που μας χωρίζουν. Οι εχέφρονες τότε θα διαπιστώσουν ενδεχομένως με κατάπληξι ότι οι νεοέλληνες ΔΕΝ είναι ίσως έθνος ανάδελφον όπως μας θέλει το αόρατο αντιανθρώπινο σχέδιο αλλά μάλλον έθνος πολύδελφον. Δεν αμφιβάλουμε ότι πάμπολλοι θεωρούν γραφική αυτήν την άποψι, βασισμένοι στις θεωρίες πάμπολλων πανεπιστημιακών κλπ ξεχνώντας όμως ότι σχεδόν όλοι αυτοί ήσαν ενεργούμενα κάποιων αφανών ανατολικοδυτικών εθνικιστικών συμφερόντων και υποτελείς της οικονομικής ολιγαρχίας που κυβερνά για αιώνες τώρα τον πλανήτη ενώ κάποιοι άλλοι, μισθόδουλοι και δειλοί, δεν ετόλμησαν να υψώσουν ανάστημα και να δημιουργήσουν μία γνησία Βαλκανική-Πελασγική Σχολή Σκέψεως. Όμως ο Κούμαρης ετόλμησε ως ένα σημείο. Το αποτέλεσμα ήτο να χηρεύση η έδρα της Ανθρωπολογίας μετά τον θάνατό του και να είναι ακόμη κενή για όσο ζει ο μαθητής του Άρης Πουλιανός. Διότι ο Πουλιανός ήτο -και είναι- ο αδιαφιλονίκητος υποψήφιος της έδρας της Ανθρωπολογίας, όμως δεν είναι αργυρώνητος και εξαγορασμένος υπόδουλος. Έχει ξεσπάση εναντίον του η αθλιότης της κακεξουσίας η οποία περιμένει ο Χρόνος να την απαλλάξη από τον ενοχλητικό γι' αυτήν Πελασγό, ώστε ο επόμενος εκλεκτός της Ανθρωπολογικής Σιών να αναμασίση τα περί διαφορετικών εθνοτήτων στα βαλκάνια, δήθεν καθόδου Σλάβων, δήθεν ελεύσεως των Αλβανών από τον ...Καύκασο και ένα σωρό άλλες επιστημονικοφανείς μπούρδες τις οποίες η διαχρονικώς δουλόφρων ελλαδική κυβέρνησις κατοχής εμπεδώνει στο εκπαιδευτικό σύστημα...
ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ
ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ
Ο Σωκράτης κι ο μαθητής του Ξενοφών, -προφανώς ασπαζόμενος τα του Κρατύλου-, δηλώνει πάλι το μέγιστο νοητικό ορόσημο το οποίο έθεσαν οι Έλληνες, ενσωματώνοντας και κατά κάποιο τρόπο αποκρύπτοντας τα νοήματα της θεολογίας και φιλοσοφίας τους μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Με μία πιό προσεκτική ματιά διαπιστώνουμε ότι αυτή η ελληνική γλωσσική τακτική ισχύει για πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες. Για τις ανάγκες της επιχειρηματολογίας του παρόντος άρθρου, εστιάζουμε το ενδιαφέρον μας στην γεωγραφία. Προκύπτει ότι οι αρχαίοι Πελασγοί, ονομάτιζαν λαούς και περιοχές, κυρίως συμφώνως προς τα ιδιαίτερα γεωγραφικά χαρακτηριστικά των. Αυτή η τακτική εξακολουθεί ακόμη και σήμερα όπου τα περισσότερα τοπωνύμια αντιστοιχούν σε ιδιότητες του τόπου όπως π.χ. Παλαιόκαστρο, Νεοχώρι, Ιτέα, Πτελέα, Πλάτανος, Ποταμιά κλπ κλπ που όμως, πολλές φορές λόγω γλωσσικής αγνοίας έχει χαθή η σωστή ετυμολογία. Όταν οι πρωτοπηγές της γλώσσας χάθηκαν και επομένως χάθηκε ο συνδετικός γλωσσικός κρίκος με τις πελασγκές ονομασίες, παρατηρούμε ότι άρχισαν οι Έλληνες, π.χ. Ησίοδος, εν τη αδυναμία τους πλέον να ετυμολογήσουν, να βρίσκουν ψευδογενάρχες ώστε να ταυτίσουν με τα ονόματα των γεναρχών τους λαούς και τις περιοχές. Εξαιρετικά σπάνια, για να μην πούμε καθόλου, οι Πελασγοί ονομάτιζαν λαούς με ονόματα γεναρχών. Αυτό το μέγα λάθος ωδήγησε σταδιακώς σε πλήρη απαξίωσι και απώλεια των ετύμων και πνευματική ραθυμία σε ότι αφορούσε την γλώσσα. Η παρακμή ήτο προ των πυλών.
Ως απλό παράδειγμα του τι ίσχυε και του πως κατήντησε η γλώσσα ήδη στην κλασσική αρχαιότητα, παραπέμπουμε π.χ. στο προηγούμενο άρθρο περί ετυμολογίας της Βοιωτίας αλλά ας δούμε και την ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ. Οι γνωστοί αρχαίοι τύπου Ησιόδου, δίχως διάθεσι ερεύνης, θα πουν ότι υπήρχε κάποιος βασιλεύς Εύρυτος ο οποίος έδωσε τό όνομά του στον τόπο. Ελύθη κάποιο μυστήριο όμως, πιστεύοντας αυτό; Και αν κάποιος ισχυρισθή Ναί, απαντούμε -Και τι σημαίνει Εύρυτος; Οπότε πάλι επανερχόμεθα στην ετυμολογική αφετηρία. Διότι το ΡΥ- είναι ρίζα των ροών, ρυακιών, αυλάκων και το ΤΑ- είναι ρίζα ίδια με το ΓΑ- και ΔΑ-. Τα ρυάκια όμως είναι ΕΥ- δηλαδή ωραία δηλ. πολλά και με τρεχούμενα νερά. Άρα ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ=ο τόπος με τα πολλά τρεχούμενα νερά. Και όποιος γνωρίζει την περιοχή θα επιβεβαιώση την ονομασία. Οπότε Εύρυτος είναι αυτός του οποίου το σώμα είναι καλοαυλακωμένο από μύες. Άλλο παράδειγμα η λέξις ΑΚΑΡΝΑΝΙΑ η οποία παράγεται από το ΑΚΑ-=ΑQA=AQUA=Νερό (γραμμική Β') ΡΥ και ΝΑ- που σημαίνει καί τρεχούμενα νερά αλλά και νερά στα οποία νέεις ή πλέεις (προφανώς λόγω λιμνοθαλάσσης και τριών μεγάλων λιμνών). Στο προηγούμενο άρθρο ετυμολογήσαμε την νήσο ΚΩ από την λέξι ΚΟΥ της Γραμμικής Β' που σημαίνει αγελάδα, διότι το σχήμα της είναι τέτοιο. Αν αυτό ξενίζει, ο ισχυρισμός είναι ο ίδιος για την Σικελία η οποία ωνομάζετο παλαιότερα ΘΡΙνακία δηλ. η έχουσα θρι=three=τρείς άκρες. (Το θρι-τρι=3 στην Γραμμική Β'). Αυτή η γλωσσική τοπωνυμιακή επομένως συμπεριφορά των Πελασγών και των σημερινών απογόνων των, με βάσι γεωγραφικά χαρακτηριστικά, είναι γενική με ελαχιστώτατες παρεκκλίσεις.
ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΩ Π-Β-Φ
Μελετώντας την συμπεριφορά των συμφώνων Π-Β-Φ στις σημερινές γλώσσες -κληρονόμους όμως της πελασγικής πρωτογλώσσης- παρατηρούμε ότι αυτά εναλλάσσονται σε πολλές λέξεις. Αυτή η γραμματική εναλλαγή των συγκεκριμένων συμφώνων στην ελληνική/πελασγική είναι ίσως η πλέον κοινή.
Παραδείγματα εναλλαγής Π-Φ σε νεοελληνικές λέξεις
επτά-εφτά,
πτερό-φτερό,
λεπτά-λεφτά κλπ κλπ
και σε αρχαίες λέξεις Πιττακός-Φιττακός
πανός-φανός
πάτνη-φάτνη
σφόγγος-σπόγγος
σφόνδυλος-σπόνδυλος κλπ κλπ
Επειδή όμως η πελασγική πρωτογλώσσα είναι η βάσις τόσο των λατινικών όσο και των λεγομένων δυτικών γλωσσών, αυτό το γλωσσικό φαινόμενο υφίσταται και σ' αυτές και κυρίως στα αγγλικά ενώ σημειωτέον λίγη σημασία έχουν τα φωνήεντα τα οποία διαρκώς εναλλάσσονται μεταξύ των. Παραδείγματα εναλλαγών Π-Φ στα αγγλικά είναι
πάτερ-father
πλωτό-float και πλέω-fly
πλατύ-plate-platter-place-flat
πυρ-Fire κλπ
Παραδείγματα εναλλαγής Φ-Β
σούφλα-σούβλα
Βερενίκη-Φερενίκη
βρύγες-φρύγες
φάλανος-βάλανος
κλέφτης-κλέπτης κλπ
στα Αγγλικά φράρτρα-frati-brother
Παραδείγματα εναλλαγής Π-Β
ράπτω-ράβω
κόπτω-κόβω
Αραβία-αραπιά
βαμβούτσιον-παπούτσι
γαμβρός-γαμπρός κλπ
και αρχαίες λέξεις
βατείν-πατείν
βικρός-πικρός κλπ
Αυτή η γλωσσική συμπεριφορά εναλλαγής συμφώνων είναι η βάσις για την ετυμολογία του θεωρουμένου ως εθνικού ονόματος ΑΛΒΑΝΙΑ-ΑΛΒΑΝΟΣ.
Πράγματι με τις εξετασθείσες εναλλαγές Π-Β-Φ η ρίζα ΑΛΒ- είναι ισοδύναμη γλωσσικώς με ΑΛΦ- και ΑΛΠ-. Για την ανάγκη του άρθρου αξιολογούμε τις ρίζες ΑΛΒ- και ΑΛΠ-.
Η τελευταία ρίζα, η ΑΛΠ-, είναι η πλέον γνωστή λόγω των Άλπεων. Η παναρχαία αυτή λέξις η οποία απαντάται σε ορφικό ύμνο, δηλώνει την ιδιότητα των υψηλών ορέων με τις χιονισμένες κορυφές.Επομένως η ρίζα ΑΛΠ- υποδηλώνει ή το υψηλό ή το λευκό ή αμφότερα.
ΑΛΒ- στα ιταλικά σημαίνει λευκό σήμερα αλλά είναι πελασγική ρίζα η οποία είχε επιβιώσει και στην Ελλάδα όπως θα δούμε.
Οι Αλβανοί της μυθολογίας συνέδραμον τον Αινεία στην προσπάθεια εγκαταστάσεώς του στην Ρώμη (Πλουτάρχου, Ρωμύλος, βιβ. 2, κεφ. 1-3, κ.ά.), ενώ η ΑΛΒΑΝΗ ήταν περιοχή κατά τον ΔιονύσιοΑλικαρνασσέα (Ρωμαϊκή Αρχαιότητα βιβ. 14, κεφ. 8) η οποία κατετράφη υπό των Κελτών και μας πληροφορεί ότι η Τυρρηνία και ηΑλβανή ήσαν φιλάμπελοι έδιναν καλό κρασί με λίγο κόπο (βιβ. 1 κεφ. 37).
Ο δε Αινείας, αφού πέρασαν τρία έτη από την άλωσι της Τροίας ανέλαβε βασιλεύς των Λατίνων και μετά τρία έτη χάθηκε και ετιμάτο ως αθάνατος. Στην εξουσία τον διεδέχθη ο υιός του ο Ασκάνιος ο οποίος έκτισε την πόλι Άλβα η οποία τώρα λέγεται Λόγγα, τήν οποία ωνόμασε έτσι από του ποταμού του τότε μεν Άλβα καλουμένου, νυν δε Τιβέρεως ονομαζομένου. (Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορ. βιβ. 9, κεφ. 5).
Ο Στράβων, Γεωγραφικά, βιβ. 5, κεφ. 3, παρ. 2, διευκρινίζει ότι η ο Ασκάνιος έκτισε την Άλβα "εν τω Αλβανώ όρει".
Ο Κλαύδιος Αιλιανός στις Σοφιστείες (De Natura Animalium, βιβ. 11, κεφ. 16) γράφει ότι "Αλβανών δε η Ρώμη άποικος".
Γλωσσικώς, ο Άλβας ποταμός είναι συνώνυμος τουΑλφειού=ασπροποτάμου.
Ξεκάθαρος όμως περί ετυμολογίας του Άλβα είναι ο ΔιονύσιοςΑλικαρνασεύς ο οποίος αναφερόμενος στον Ασκάνιο και κτίσι τηςΆλβας (Ιστορία και Ρητορική βιβ. 1, κεφ. 66) λέει "έστι δε η Άλβα καθ' Ελλάδα γλώσσαν Λευκή" και συνεχίζει ότι υπήρχε κι άλληΆλβα οπότε για να ξεχωρίζουν, η Άλβα αυτή ωνομάσθη Άλβα Λόγγα δηλ. Λευκή Μακρά. Την ίδια ετυμολογία αναφέρει κι ο διδάσκαλος του Μάρκου Αυρηλίου, ο Αίλιος Ηρωδιανός (στο Γραμματική και Ρητορική, τόμος 3 κεφ. 1 σελ. 251 όπου "η Άλβα καθ' Ελλάδα λευκή κλίνεται δε Άλβας, λέγεται και Άλβη" ενώ στην σελ. 307 μας πληροφορεί ότι "έστι και Άλβη πόλις Κρήτης"). Όμως κι ο φαρμακολόγος Διοσκορίδης στο βιβλ. 3, παρ. 130 γράφει ότι το φυτόλευκό ίον θαλάσσιον οι ρωμαίοι το καλούν μεταφρασμένο βίολαάλβα μαρίνα.
Όσο για τους κατοίκους της Άλβας, ονομάζοντο Άλβανοί και όπως γράφει ο Στράβων, Γεωγραφικά, βιβ. 5, κεφ. 3, παρ. 4, οι Αλβανοίκατ' αρχάς ωμονοούσαν με τους Ρωμαίους όντες ομόγλωσσοι και Λατίνοι, είχαν επιγαμίες, κοινά ιερά αλλά κάποτε πολέμησαν και ηττήθησαν οπότε, λέει ο Στράβων, "οι δε Άλβανοί, Ρωμαίοι πολίτες ωνομάσθηκαν". Ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.
Στο ίδιο γεγονός αναφερόμενος ο ιστορικός Δίων Κάσιος, Ρωμαϊκή Ιστορία, τόμος 1, σελ. 17, γράφει ότι "οι δε Αλβανοί τότε μεν υπήκοοι των Ρωμαίων εγένοντο".
Στο δε λεξικό Σούδα Άλβα=τα μαργαριτάρια και Αλβανοί όνομα έθνους Γαλατών.
Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, (3-4ος μ.0 αι.) στα Γεωγραφικά 1-3, αναφέρει: "Πόλεις δέ εισιν εν τη Μακεδονία Μεσόγειοι αίδε: Ταυλαντίων Άρνισσα, Ελιμιωτών Ελιμία, Ορεστίδος Αμαντία,Αλβανών Αλβανόπολις..."
Το Ετυμολογικό Λεξικό Etymologicum Symeonis πολύ σωστά ταυτίζει το ΑΛΠ- με το ΑΛΒ- γράφοντας ότι "Άλπεια η ηιών προς άρκτον της Τυρρηνίδος, οι κατοικούντες Άλπειοι και Αλπείς, καιΆλπεις και Άλπεια όρη και Άλβαια και Αλβία η χώρα. Αλπηνόςκώμη πλησίον Θερμοπυλών, ομοίως Αλπηνοί, Άλπων πόλις και όρος εν Μακεδονία, ο πολίτης Αλπώνιος η χώρα και γυνή Αλπωνία"
Ο Βυζαντινός; Στέφανος Εθνικά-Επιτομή γράφει ότι, "Άλβα Πόλις Ιταλίας, ήν έκτισαν οι από του Λαυινίου Λατίνοι, Τρώες όντες. Έστι δε η Άλβα καθ' Ελλάδι λευκή.... ο πολίτης Αλβανός ως και οίνοςΑλβανός ηδύς τε και καλός. Λέγεται και Αλβανός εν Ιταλία τόπος εν ώ ιεροποιίαι εγένοντο και λίμνη Αλβανίς, έστι και Άλβη πόλις Κρήτης, το εθνικόν Αλβαίος. Αλβανία, χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν.
Ο Πλούταρχος, στην βιογραφία του Μαρκέλλου κεφ. 22, παρ. 1, πληροφορεί ότι όρος της Σικελίας ωνομάζετο ΑΛΒΑΝΟΝ.
Υπάρχει όμως κι άλλη συνήθης στα πελασγικά/ελληνικά εναλλαγή γραμμάτων η οποία πρέπει να μελετηθή. Πρόκειται περί της εναλλαγής των γραμμάτων Λ/Ρ όπως π.χ.
ήρθα-ήλθα
αδερφός-αδελφός
αρμυρό-αλμυρό
γρήγορα-γλήγορα.
Επομένως, στην ρίζα ΑΛΒ-, είναι συνώνυμη με την ρίζα ΑΡΒ-, η οποία μας δίδει το όνομα Άρβανον και το όνομα Αρβανίτης κατά το Κυκλαδίτης, Λευκαδίτης, Μεσολογγίτης κλπ κλπ.
Ο λεξικογράφος Στέφανος Βυζάντιος γράφει στα Εθνικά "...έστι και εν Κρήτη Άρβιον Όρος ένθα τιμάται Άρβιος Ζεύς, Άρβιος ούν και ο κατοικών το όρος". "Αρβών πόλις της Ιλλυρίας... το εθνικόνΑρβώνιος και Αρβωνίτης".
Εν περιλήψει, το εν Κρήτη Άρβιον όρος δηλ. Άλβιον σήμερα προφανώς λέγεται Λευκόν. Το ότι η λέξις αυτή υπήρχε στα πανάρχαια ελληνικά νομίζουμε κατέστη εμφανές.
Αλβανός τελικώς σημαίνει ορεσίβιος ή κάτοικος της κάθε ορεινής περιοχής και ουδόλως δείχνει τον κάτοικο μίας συγκεκριμένης χώρας. Άρβανα ή Άλβανα δηλ. βουνά υψηλά ή χιονοσκεπή υπήρχαν σε όλον τον κόσμο αλλά το όνομα παρέμεινε σήμερα στην χώρα Αλβανία μόνο.
Οι Αλβανοί του Καυκάσου, γνωστοί στην αρχαιότητα π.χ. Στράβωνα, έλαβον το όνομά των όχι φυλετικώς αλλά γεωγραφικώς λόγω του ότι ήσαν ορεσίβιοι. Με άλλα λόγια, οι Πελασγοί, όταν ήθελαν να προσδιορίσουν κάποιον ως ορεσίβιο, είτε ζούσε στις Άλπεις, είτε στην Πίνδο, είτε στα Ουράλια, είτε στις Άνδεις, είτε στα Ιμαλάια, είτε στον Καύκασο, είτε στο Κιλιμάντζαρο, θα τον ωνομάτιζαν, (μη εξετάζοντας την φυλετική του προέλευσι αλλά μόνο τον τόπο διαμονής), Αλβανό, ή Αρβανό, ή Αλπηνό, η Αρβωνίτη, ή Αρβανίτη, ή Αρβωνίτη, ή Αρβώνιο κλπ με το ίδιο σκεπτικό που θα ονομάτιζαν νησιώτη είτε τον κάτοικο των νήσων του Αιγαίου είτε κάτοικο της Πολυνησίας, είτε κάτοικο της Καραϊβικής, δίχως να υπάρχη εθνοφυλετικός προσδιορισμός σε αυτές τις ονομασίες.
Μετά τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα.
-Είναι σωστή εννοιολογικώς η λέξις ΑΛΒΑΝΟΣ για τους γείτονές μας; Η απάντησις είναι φυσικά αρνητική. Αλβανοί μπορούν να ονομάζονται π.χ. οι Ελβετοί ως 100% ορεσίβιοι αλλά όχι οι Σκιπετάροι-Αλβανοί διότι η χώρα των, εκτός από ορεινή είναι και παραθαλάσσια. Είναι δηλαδή γλωσσικό ατόπημα ή οξύμωρο να ονομάζεται Αλβανός=ορεσίβιος ο κάτοικος του παραθαλάσσιου Αυλώνα. Η Αλβανία όμως του Κλαυδίου Πτολεμαίου ήταν μόνο στα βουνά κι όχι παραθαλάσσια. Επομένως, πρέπει να αναζητήσουμε πληρεστέρα ονομασία των γειτόνων... σε επόμενο άρθρο.
Στην εποχή μας, κυρίως λόγω αφ' ενός εκπληκτικής ιστορικογλωσσικής ημιμαθείας και αφ' ετέρου λόγω εθνικιστικού παροξυσμού ενεργοποιηθέντος υπό της εγκαταστάσεως Αλβανών στην Ελλάδα (δικαιολογημένου εν μέρει υπό της συμπεριφοράς μικράς μερίδος αυτών και της γενικής ανικανότητος του ελλαδικού αχυροκράτους), πολλοί νεοέλληνες θέλουν τους Αλβανούς του Καυκάσου αυθαιρέτως να έχουν ...μεταναστεύση ομαδικώς στην Αλβανία. Σε χρόνους πνευματικής παρακμής όμως ακούγονται και τέτοια ανιστόρητα ευτράπελα. (όπως π.χ. με τον ψευτο-όρκο του Αλεξάνδρου στην Ώπη κλπ).
Να σημειώσουμε ότι η ρίζα ΑΛΦ- η δηλώνουσα όρος είναι η ρίζα του γράμματος Άλφα το οποίον ομοιάζει σχηματικώς με όρος. Επίσης Αλφάζω σημαίνει εφευρίσκω κάτι ή εννοιολογικώς ξεκινώ κάτι νέο. Το δε Άλεφ στα σημιτικά είναι βους όπως και οι ισχυριζόμενοι σημιτική καταγωγή του άλφα.
Γρηγόρης Μπέλλος