Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Βατραχάνθρωποι: Καραμπινάτη προβοκάτσια!!!

Βατραχάνθρωποι: Καραμπινάτη προβοκάτσια!!!



Το διάβασα και δεν το πίστεψα.

Στη παρέλαση για την 25η Μαρτίου οι Βατραχάνθρωποι του Λιμενικού φώναξαν τα παρακάτω συνθήματα:

· «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ».
· «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό».
· «Τους λένε "Σκοπιανούς", τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ' απ' αυτούς».
· «Προδότη Χρυσοχοϊδη», η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»…

Αυτά είναι μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν οι άνδρες των ειδικών καταδρομών του Λιμενικού.

Αν αυτό το «επεισόδιο» δεν είναι κατασκευασμένο και προβοκάτσια κακόγουστη, τότε πράγματι οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία ή έχουμε αποβλακωθεί τελείως κάνοντας τις επιθυμίες μας πραγματικότητα: Δηλαδή ότι έχουν «εξεγερθεί» και τα επιλεγμένα και πιο χειραγωγημένα τμήματα του αστικού στρατού.

Καταρχάς το βιντεάκι που κυκλοφορεί με αυτή την προβοκάτσια εύκολα κατασκευάζεται.

Θα παρακάμψω, όμως αυτό, και θα δεχτώ ότι το γεγονός πράγματι έγινε.

Παρατηρήσεις:

α). Αν πράγματι έγινε και δεν κατασκευάστηκε ένα βίντεο ψεύτικο τότε βρισκόμαστε στην αφετηρία χοντρών και προκλητικών προβοκατσιών.

Προβοκάτσιες των μυστικών υπηρεσιών και του παρακράτους και μέσα στα θεσμικά όργανα του κράτους και ιδιαίτερα στο στρατό τον οποίο θέλουν να αποδομήσουν: Ελληνική αστυνομία και εθνικός στρατός έχουν τώρα την «τιμητική» τους, αποτελούν τους νέους επιλεγμένους στόχους της Νέας Τάξης.

β). Είναι αφέλεια, νοσηρή και επικίνδυνη ηλιθιότητα, το να πιστεύει κανείς ότι μέσα σε οργανωμένες δομές του κράτους και ειδικά σε επίλεκτα σώματα καταδρομών μπορεί να οργανωθεί κάτι το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ: Ειδικά αυθόρμητες ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΕΣ και δημόσιες εκδηλώσεις εναντίον του κράτους.

Ακόμα και σε επαναστατικές καταστάσεις, δηλαδή όταν ο λαός είναι στο δρόμο ο στρατός παθαίνει ρωγμές, αλλά για να κινηθούν κάποια τμήματά του πρέπει να έχουν δημιουργηθεί έμβρυα λαϊκής εξουσίας.

Τα «επίλεκτα σώματα» είναι τα τελευταία που μπορούν να υποστούν τέτοιους εσωτερικούς τριγμούς…
Τι πυροδότησε, συνεπώς, μια τέτοια εκδήλωση των βατραχανθρώπων, και ποια τα λαϊκά στηρίγματα;

Τι ήταν αυτό που υπερνίκησε τον τρόμο της τιμωρίας σε ένα σώμα άκρως υποταγμένο, εκπαιδευμένο και χειραγωγημένο στο κράτος;

Από μόνη της η «εθνική αγανάκτηση» (αν δεχτούμε αυτό το μύθο σε αλλοτριωμένα αυτόματα του κράτους) δεν αρκεί. Εδώ δεν άχουμε ούτε μία πραγματικά μαζική και δυναμική εκδήλωση εναντίον της εθνικής μας ισοπέδωσης, θα έχουμε από τις επίλεκτες ομάδες του αστικού κράτους.

Μόνο όσοι θέλουν να παραμυθιαστούν μπορεί να πιστεύουν σε τέτοιες κοτσάνες.

β). Είναι γνωστό και ιστορικά επαληθευμένο πολλές φορές ότι μεσα στο στρατό, ιδιαίτερα στα επίλεκτα σώματα των καταδρομών έχουν «εστίες» και «δίκτυα» οι μυστικές υπηρεσίες και ιδιαίτερα οι αμερικανικές.

Είναι επίσης γνωστό ότι πολλές προβοκάτσιες έχουν στηθεί στο παρελθόν από τις μυστικές υπηρεσίες και το παρακράτος μέσα στο στρατό…

Το να βγαίνει, λοιπόν, ανοικτά, σε εθνική παρέλαση, μια ομάδα καταδρομών και να βάλλει κατά του κράτους και των στρατιωτικών μηχανισμών που υπηρετεί, αυτό μόνο από μυστικές υπηρεσίες μπορεί να έχει οργανωθεί.

Μόνο με παρακρατική οργάνωση και κρατικό ή παρακρατικό μηχανισμό είναι δυνατόν να υπάρξουν τέτοιες ενέργειες.

γ). Τα ίδια τα συνθήματα, επίσης είναι αυστηρά επιλεγμένα. Συνθήματα ακροδεξιάς δημαγωγίας, και τυφλής, υστερικής, εθνικιστικής τρομοκρατίας: Ακριβώς για να αποτελέσουν το άλλοθι της αντιεθνικιστικής και αντιρατσιστικής υστερίας.

Για να αποτελέσουν το άλλοθι της ακραίας πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ και τους ποικιλόχρωμους γενίτσαρους της Νέας Τάξης, έτσι, ώστε να προωθηθούν τα εφιαλτικά σχέδια διάλυσης του στρατού και διείσδυσης σε αυτά αλλοδαπών δούλων, ξένων γενίτσαρων.

Δεν είναι τυχαία αυτά που έγραψε η πιο μοχθηρή αιχμή του αντιρατσισμού, η «Ελευθεροτυπία». ΕΔΩ:
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=145615

δ). Τέλος, ένα αλάθευτο κριτήριο είναι η στάση του Καρατζαφέρη. Στηρίζει ως πραγματική την πράξη, τη χειροκροτεί ως «εθνικά» ηρωική και διεκδικεί «πατρότητα», όπως και άλλες «εθνικιστικές» σέχτες…

Είναι πραγματικά θλιβερό να τυφλώνονται κάποιοι από τις γνήσιες πατριωτικές επιθυμίες τους και να μην βλέπουν την καραμπινάτη προβοκάτσια που έχει στηθεί. Βγάζει μάτια από μακριά και είναι και χοντροκομμένη…


http://tolimeri.blogspot.com/2010/03/blog-post_5204.html

Η αλβανική μονή Ντουρμπαλή Σουλτάν

«Ανάμεσα στους οικισμούς Ασπρόγεια του Δ. Πολυδάμαντα και Περίβλεπτο του Δ. Φερών βρίσκεται ο Τεκές των Μπεχτασήδων, η αλβανική μονή Ντουρμπαλή Σουλτάν, που περιλαμβάνει κτίσματα με ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Η θέση στην οποία είναι κτισμένος ο Τεκές με τα τεμένη του, τα κελιά του και τα παραρτήματά του θεωρείται η πιο ωραία της περιοχής , πάνω σε ένα λόφο που τον αγκαλιάζουν υπεραιωνόβια πλατάνια, πανύψηλα κυπαρίσσια και καταπράσινες βελανιδιές ανάμεσα στα σταροχώραφα του θεσσαλικού κάμπου και τους παρακείμενους πετρώδεις λόφους, θέση ιδανική για ίδρυση μοναστηριού. Εκεί ακριβώς διάλεξε ο Μπεκτασής δερβίσης Ντορμπαλή να ιδρύσει το ερημητήριό του στις αρχές της Τουρκοκρατίας –1492 π.Χ.. -στη θέση παλιότερου βυζαντινού μοναστηριού χτισμένο το 930μ.Χ., αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Το μυστικιστικό τάγμα των Μπεχτασήδων είναι μια αίρεση Ισλαμισμού με ανάμικτα στοιχεία αντλημένα κυρίως από το Κοράνι αλλά και από τον Χριστιανισμό και την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τον Σαμανισμό, θρησκεία πρωτόγονη των Τούρκων. Ο τελευταίος Μπεχτασής Μπουμπάς απεβίωσε το 1972- ήταν ο 33ος ».

Ζέζα-Ανθούσα(Μελιγαλάς)


η μαύρη
  Τσούκα=κορυφή
Ο Παύλος Μελάς υιοθέτησε(πιθανόν ήταν το παλαιό πραγματικό επώνυμο της οικογένειάς του)το ανταρτικό όνομα πηγαίνοντας στη Μακεδονία,Ζέζα καπετάν Ζέζα,δηλ. μετέφρασε το ελληνικό επώνυμο Μελάς=μαύρος σε αρβανίτικο.
                                                                                
                                                                   Ζez στην Αλβανία

Λεξικό Κ.Χριστοφορίδη σελ.121
ε αμυδρά


Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Κάτω Ιταλία

http://ellines-albanoi.blogspot.gr/2013/12/blog-post_7608.html

kάτω Ιταλία
ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ


Aπό τον Λεωνίδα Αντωνόπουλο (leonidas@world-music.gr)
 
Στην Καλαβρiα (Calabria), την Απουλiα (Puglia) και τη Σικελiα (Sicilia), το κουβάρι της Iστορίας είναι τόσο σκληρά μπλεγμένο που μόνο θραύσματα από γλώσσες και ήχους έρχονται στην επιφάνεια. Κομμάτια από ένα σκοινί που έχει σπάσει και έχει ξαναδεθεί, τυχαία ίσως, εκατοντάδες φορές. Κι ακόμη, ονόματα περιοχών, ονόματα χωριών και ονοματεπώνυμα ανθρώπων που αντί να αποκαλύπτουν την καταγωγή τους θάβουν τις ρίζες τους ακόμη πιο βαθιά στο βάλτο του χρόνου.
«ΓΡΕΚΑΝΙΚΑ»:

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ
Για την Ιταλία, το φαινόμενο της γλωσσικής διαφοροποίησης, ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, δεν αποτελεί παράδοξο. Ο Φράνκο Κοτζιόλα, ένας από τους μεγαλύτερους λαογράφους- ερευνητές της Ιταλίας τον 20ό αιώνα, είχε πει κάποτε ότι θα ήθελε να μεταμφιεστεί σε χωρικό σε κάποιο απομονωμένο χωριό και να περιμένει μέχρι να εμφανιστεί ένας εθνομουσικολόγος ώστε να τον τρελάνει ερμηνεύοντας τραγούδια σε δεκάδες διαφορετικές διαλέκτους και στυλ. Για τους Ελληνες, όμως, τα σπαράγματα των λέξεων με αρχαιοελληνική ρίζα που αποτελούν τη «γρεκάνικη» διάλεκτο, η οποία, όπως είχε παρατηρήσει ο γλωσσολόγος Γ. Χατζηδάκις, έχει διατηρήσει πάμπολλα δωρικά λεξιλογικά στοιχεία, χτίζουν τον αληθινό θρύλο της γλωσσικής συνέχειας της ελληνικής παρουσίας στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας από τον 8ο π.Χ. αιώνα (Magna Graecia). Η γλωσσική διάλεκτος των ελληνοφώνων της Απουλίας και της Καλαβρίας ήταν απαγορευμένη κατά την περίοδο του φασισμού του Μουσολίνι, η πραγματική της υποχώρηση όμως συνέβη μεταπολεμικά καθώς τα ελληνόφωνα χωριά χάνουν τη μάχη με τη Φύση και με το σύγχρονο τρόπο ζωής και εντάσσονται στη νέα ιταλική πραγματικότητα. Η χρήση της διαλέκτου περιορίζεται στους ηλικιωμένους, ενώ οι νέοι μεταναστεύουν στις μεγάλες πόλεις και στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η περιοχή του Re-ggio Calabria (Ρήγιο Καλαβρίας) είναι μία από τις φτωχότερες της Ευρώπης.
ΣYXΓPONOI ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ
Ενώ η ύπαρξη των πληθυσμών αυτών είναι γνωστή από το 1820, η μουσική παράδοση των ελληνοφώνων μας έγινε γνωστή μόλις στις αρχές του 1980 μέσα από την έρευνα και την καταγραφή που έκαναν ο Νίκος Διονυσόπουλος και ο Λάμπρος Λιάβας για λογαριασμό του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος. Οι ιστορικές εκείνες ηχογραφήσεις περιελάμβαναν ελληνόφωνα τραγούδια από την περιοχή του Σαλέντο και της Καλαβρίας και αλβανόφωνα τραγούδια από την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, της δουλειάς, ερωτικά, θρησκευτικά κ.ά., τραγουδισμένα από ανδρικές και γυναικείες φωνές και παιγμένα με παραδοσιακά όργανα της ιταλικής υπαίθρου: τα κρουστά ταμπορέλο (ντέφι), τρίγωνο και κούπα-κούπα (ιδιόφωνο φτιαγμένο από ένα δοχείο μέσα στο οποίο γλιστράει ένα καλάμι σαν την βραζιλιάνικη quica), οργανέτο (διατονικό ακορντεόν), ακορντεόν, τσαμπόνια (παραλλαγή της νησιώτικης τσαμπούνας) και κιθάρα ως συνοδευτικό όργανο.
ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ...
Παραδόξως όμως η περιοχή της Απουλίας έχει προσφέρει στη χώρα σχεδόν την εθνική της μουσική: την ταραντέλα. Ενα μουσικό ιδίωμα που οι ελληνόφωνοι το γνωρίζουν άριστα. Οι ταραντέλες ήταν μέχρι τα χρόνια του πολέμου, η μουσική συνοδεία της τελετής του «ταραντισμού» (tarantolati), μία μανιακή κρίση που έπιανε όποιον τον τσιμπούσε η γνωστή αράχνη ταραντούλα, που πήρε το όνομά της από τη γειτονική περιοχή του Τάραντα. Για να θεραπευθούν τα συμπτώματα αυτής και κάθε τέτοιας κρίσης οι μουσικοί πήγαιναν στο σπίτι του αρρώστου και έπαιζαν μέχρι που εκείνος εξουθενωμένος από το εκστατικό χορευτικό παραλήρημα στο οποίο έμπαινε, έπεφτε στο πάτωμα θεραπευμένος από το «κακό». Μια τελετή ταραντισμού μπορούσε να διαρκέσει μέχρι και δύο μέρες συνεχώς και οι μουσικοί που έπαιζαν το ταμπορέλο έδεναν τα χέρια τους με πανιά για να μην πληγώνονται από το ασταμάτητο παίξιμο της «ταραντέλα πίτσικα». Πρόκειται για μία από τις πιο αρχαίες, παγανιστικές δραστηριότητες, η οποία κυνηγήθηκε από την Εκκλησία, Καθολική και Ορθόδοξη, και που ορισμένοι πιστεύουν ότι συνδέεται με τους διονυσιακούς χορούς της Ελλάδας.
…ΚΑΙ ΦΟΛΚΛΟΡ
Το φολκλορικό κίνημα του '70, που στην Ιταλία ήταν πολύ έντονο και πολιτικοποιημένο, έδωσε ώθηση στην εκ νέου ανακάλυψη της μουσικής παράδοσης των ελληνοφώνων και των αλβανοφώνων της Κάτω Ιταλίας και φτιάχτηκαν αρκετά νέα συγκροτήματα που έδωσαν μια έντεχνη χροιά στην άγρια, παγανιστική μουσική παράδοση της περιοχής, συνδέοντάς την με το μεσαιωνικό και αναγεννησιακό παρελθόν της και λιγότερο με τις ρίζες των Ελλήνων και των Αλβανών (οι οποίοι, αναφέρουν στα τραγούδια τους ως πατρίδα τον Μοριά και μιλούν για πόλεις όπως η Κορώνη, το Ναύπλιο κ.ά). Τα πιο διάσημα σύγχρονα μουσικά σχήματα είναι οι Ghetonia και οι Aramire από το Σαλέντο και οι Cumelca από την Καλαβρία. Γνωστότερες όμως είναι οι ακόμη πιο έντεχνες εκτελέσεις τραγουδιών από τη Μαρία Φαραντούρη, τη Σαβίνα Γιαννάτου, τον Διονύση Σαββόπουλο κ.ά. παρά οι αυθεντικές ή έστω οι σύγχρονες προσπάθειες αναβίωσής τους. Είναι λογικό, η παράδοση συχνά τρομάζει και απωθεί με το αφτιασίδωτο πρόσωπο και τη βαριά μυρωδιά της, όταν δεν την ντύνουν με τα στολίδια και το... μέικαπ του φολκλόρ.
«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ»

(ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ, 1983)
Ο καρπός της σπουδαίας δουλειάς των Ν.Διονυσόπουλου και Λ. Λιάβα που έφερε στο φως, με επιστημονική ψυχραιμία και ιδεολογική αποφόρτιση, το νόστιμον ήμαρ μιας άγνωστης μουσικής πατρίδας. Το Α και πιθανόν και το Ω της ελληνικής μουσικής παράδοσης της Κάτω Ιταλίας, απευθύνεται φαινομενικά στους μελετητές και στους φανατικούς των εθνομουσικολογικών καταγραφών - αλλά η ποιότητα και το μουσικό συναίσθημα το κάνουν ένα αξεπέραστο μουσικό διαμάντι.
GHETONIA «PER INCANTAMENTO»

(GHETONIA, 1996)
Το αγαπημένο στο ελληνικό κοινό συγκρότημα από το Σαλέντο έφερε πιο κοντά μας τους ήχους και τη γλώσσα των ελληνόφωνων με παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα κομμάτια παιγμένα τρυφερά και τραγουδισμένα θεσπέσια από την Εμίλια Οταβιάνο, η οποία πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα και συνεργάστηκε με αρκετούς Eλληνες μουσικούς, μετά από αυτό το άλμπουμ.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ecom1_1_26/06/2007_195242
kathimerini.gr | PASSPORT | MOYΣIKH TOY KOΣMOY
 
--------

Νίκος Εγγονόπουλος

Του Ανδρέα Εμπειρίκου

Δεν θα μιλήσω χρησιμοποιών όρους της τεχνοκριτικής, διότι δεν είμαι κριτικός, ούτε τρέφω συμπάθειες για την κριτική. Δεν θα μιλήσω ως αισθητικός, διότι η αισθητική είναι αντιποιητική, και, εκπορευομένη από τα εκλογικευτικά στοιχεία της διανοίας, αντι να οξύνη, ουσιαστικώς, αμβλύνει τις αισθήσεις. Δε θα μιλήσω ως φιλόσοφος ή κοινωνιολόγος, όπως είναι της μόδας να κάμνουν σήμερα άνθρωποι τελείως άσχετοι με αυτές τις ειδικευμένες επιστήμες, διότι η φιλοσοφία και η κοινωνιολογία όπως και η πολιτική είναι άσχετες με την ποίηση και τη ζωγραφική, όταν δεν είναι η ίδια η διενέργειά των πράξις ποιητική. Θα μιλήσω μόνον ως θαυμαστής του Νικολάου Εγγονοπούλου, του μεγάλου ημών ποιητού και ζωγράφου, για να του πλέξω το εγκώμιον και για να του ανταποδώσω με προβολές συναισθηματικής υφής τις βαθύτατα συγκλονιστικές συγκινήσεις που μας δίδει πάντοτε η ποίησίς του. Κοιτάξτε τον.
Νικόλαε Εγγονόπουλε, βράχε τραχύτατε του Ελμπασάν, και πράσινη απαλή δαντέλλα του Βοσπόρου, σε χαιρετώ αλβανιστί, με το δεξί μου χέρι εμπρός εις την καρδιά, και τη θερμή παλάμη μου απλωμένη παράλληλα στο οιονδήποτε χώμα που πατώ...





"Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ..."

Συγκλονίστηκαν όσοι φίλαθλοι έμαθαν την υπόθεση της επίσκεψης του Σωτήρη Νίνη στην Κύπρο δύο μέρες πριν τον αγώνα ρεβάνς με τη Ρόμα στην Ιταλία. Ο 20χρονος άσος του Παναθηναϊκού έμεινε μια μέρα κοντά στον 9χρονο Αντρέα, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τρίτη υποκύπτοντας στην επάρατη νόσο.

"Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ..." φώναζαν κάποιοι ρυθμικά για να "πικάρουν" ό,τι πιο αισιόδοξο έχει το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο και πράγματι δεν μπορεί να είσαι 'Έλληνας" Σωτήρη Νίνη, γιατί ο "'Ελληνας" δεν θα κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό μια τέτοια του ενέργεια, αλλά θα είχε φροντίσει να "διαρρεύσει" στα κανάλια...

Το αστείο είναι ότι οι "Ελληναράδες" που αμφισβητούν την ταυτότητα του παιδιού απ' τη Χειμάρα, είναι οι ίδιοι - ή πατεράδες τους -, που τραγουδούσαν "έχω μια αδελφή, την λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ"!Πανταζίδης Ν.


Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ο πρόεδρος, ο μαφιόζος και η κοκαΐνη

Τρία συμβόλαια θανάτου, του προέδρου της Σερβίας, του αρχηγού της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών, πέντε δισεκατομμύρια ευρώ που αναζητούνται και δυόμισι τόνοι κοκαΐνης που κατασχέθηκε, είναι η ταυτότητα της επιχείρησης «βαλκάνιος πολεμιστής», η οποία ξεδιπλώνεται στο Βελιγράδι, αλλά αγγίζει και την Ελλάδα.

Ολα άρχισαν το περασμένο φθινόπωρο, όταν οι σερβικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς και οδήγησαν τις λιμενικές αρχές της Ουρουγουάης στην κατάσχεση 2.174 κιλών κόκκας και στη σύλληψη σέρβων υπηκόων. Ακολούθησε άλλη μία κατάσχεση μισού τόνου κοκαΐνης στην Αργεντινή, με εμπλεκόμενους Σέρβους και η σύλληψη δεκάδων υπόπτων στη Σερβία. Ταυτόχρονα, άρχισαν και οι απειλές κατά της ζωής του μεταρρυθμιστή προέδρου Μπόρις Τάντιτς, γνωστού πολέμιου των μαφιόζικων κυκλωμάτων. Οσο προχωρούσε η ανάκριση, όσο πλήθαιναν οι κατηγορούμενοι, τόσο εντείνονταν οι απειλές, για να φτάσουμε την περασμένη εβδομάδα στην ανακοίνωση του σέρβου υπουργού Δικαιοσύνης, Σλόμποταν Ομεν, σύμφωνα με την οποία οι μαφιόζοι είχαν βάλει μπροστά σχέδιο δολοφονίας του προέδρου και άλλων υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών. Οι αρχές κατέσχεσαν σε βίλα στο Βελιγράδι σχεδιαγράμματα και ένα όπλο ελεύθερου σκοπευτή, παρόμοιο με αυτό που δολοφονήθηκε τον Μάρτιο του 2003 από μαφιόζους ο τότε πρωθυπουργός Ζόραν Τζίντζιτς.

Ο Ομεν φωτογράφησε ως εγκέφαλο τον μαυροβούνιο επιχειρηματία Ντάρκο Σάριτς, που διαφεύγει της σύλληψης και καταζητείται. Ο Σάριτς πήρε τη σερβική υπηκοότητα το 2005 και μέσω του δικηγόρου του δηλώνει αθώος και απειλεί με μηνύσεις. Ο αρμόδιος εισαγγελέας τον κατηγορεί ότι είναι αρχηγός μιας πανίσχυρης εγκληματικής οργάνωσης που έχει μεταφέρει τεράστιες ποσότητες κοκαΐνης από τη Λατ. Αμερική και πως ξεπλένει τα κέρδη του επενδύοντας στην πραγματική οικονομία.

Σύμφωνα με τις εφημερίδες του Βελιγραδίου, ξεπλύθηκαν πάνω από πέντε δισ. ευρώ που επενδύθηκαν σε ξενοδοχεία, ακίνητα, παραγωγικές επιχειρήσεις στη Σερβία, το Μαυροβούνιο, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ομως η υπόθεση πήρε άλλη διάσταση όταν αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα «Blic» ότι ο Σάριτς χρησιμοποιούσε ως βάση για τη διακίνηση των ναρκωτικών και το ξέπλυμα των χρημάτων το Μαυροβούνιο, σε συνεργασία με υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι μαφιόζοι είχαν μόνη δέσμευση να επανεξάγουν όλες τις ποσότητες ναρκωτικών προς την Ιταλία και την Ελλάδα. Εδώ, μάλλον δεν ασχολείται κανείς με το θέμα. Αλλωστε, η χώρα έχει ανάγκη επενδύσεων για να ξεπεράσουμε την κρίση.

http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=155130

Ο πρόεδρος, ο μαφιόζος και η κοκαΐνη

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

«Ηλέκτρα»

Ηρθε επιτέλους η στιγμή το αλβανικό θέατρο να συναντηθεί για τα καλά, χωρίς ελληνικά δεκανίκια, με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Το Εθνικό Θέατρο των Τιράνων, ενώ πρόπερσι ανέβασε την πρώτη στην ιστορία του αρχαιοελληνική τραγωδία, την «Εκάβη», μετακαλώντας τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο για να «ανοίξει» τον δύσβατο δρόμο, φέτος αποφάσισε να κονταροχτυπηθεί με την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις.

Λαέρτης Βασιλείου και Αδονι Φιλίπι σε πλατεία της Αθήνας. «Στο Εθνικό μας Θέατρο», λέει ο δεύτερος, «υπάρχει κύμα ανανέωσης. Επί κομμουνισμού οι τραγωδίες, γέννημα της δημοκρατίας, δεν είχαν θέση» Λαέρτης Βασιλείου και Αδονι Φιλίπι σε πλατεία της Αθήνας. «Στο Εθνικό μας Θέατρο», λέει ο δεύτερος, «υπάρχει κύμα ανανέωσης. Επί κομμουνισμού οι τραγωδίες, γέννημα της δημοκρατίας, δεν είχαν θέση» Τη σκηνοθεσία επωμίστηκε ο Αδονι Φιλίπι. Εκτός από τα αλβανικά στρατευμένα έργα που έπρεπε λόγω καθεστώτος να «υπηρετήσει», έχει σκηνοθετήσει Τσέχοφ, Γούντι Αλέν, Μάμετ, Ιονέσκο και Τένεσι Ουίλιαμς.«Νιώθω τυχερός», δηλώνει. «Εχω ερωτευτεί την Ηλέκτρα».

Η τραγωδία θα κάνει πρεμιέρα στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας, στα Τίρανα, στις 5 Μαρτίου. Και όλοι οι συντελεστές της θεωρούν αυτονόητο ότι θα έπρεπε να μετακληθεί στο Φεστιβάλ της Αθήνας.

Τι έφταιξε και άργησε τόσο πολύ το Εθνικό σας να ανεβάσει αρχαία ελληνική τραγωδία;

«Η κομμουνιστική δικτατορία, η έλλειψη ελευθερίας. Ημασταν μια χώρα κλειστή για περίπου μισό αιώνα και το ρεπερτόριο του Εθνικού ελεγχόταν εξ ολοκλήρου από το Κόμμα. Οι τραγωδίες γεννήθηκαν στη δημοκρατία. Δεν ταιριάζουν με μία δικτατορία ούτε με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Σήμερα, όμως, στο Εθνικό Θέατρο υπάρχει ένα κύμα ανανέωσης και θέληση να ασχοληθούμε επιτέλους με την αρχαία τραγωδία. Θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι γεωγραφικά είμαστε γείτονες. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και πολιτιστικά».

Η «Ηλέκτρα» είναι μια τραγωδία που «μιλά» στους Αλβανούς;

«Ο μύθος της Ηλέκτρας, η εκδίκηση, απαντάται αυτούσιος στην Αλβανία. Η βεντέτα διατρέχει όλη τη χώρα, ιδίως στον βορρά. Πάνω στο πρόσωπο της Ηλέκτρας ακουμπούν ατομικές και συλλογικές ανησυχίες. Είναι το σημείο που καταλαβαίνεις ότι τα έργα αυτά είναι διαχρονικά. Υπάρχουν σήμερα οικογένειες σαν της Κλυταιμνήστρας. Και πιστεύω ότι οι Ηλέκτρες είναι απαραίτητες σε κάθε εποχή».

Πώς τη δουλέψατε; Η μέθοδος Στανισλάβσκι, που αποτελεί τη βάση της Ακαδημίας σας, σας χρησίμευσε καθόλου;

«Προσπαθώ να αναλύσω τον χαρακτήρα μέσα απ' το ρυθμό. Ο αέρας που περικλείει την τραγική ηρωίδα, πρέπει να έχει αυτή τη μουσικότητα. Αν καταφέρουμε να εισχωρήσουμε βαθιά στο κείμενο, η παράσταση θα γλιτώσει από έναν συναισθηματισμό της ανάμνησης. Είναι ένα στοίχημα. Οχι αποκλειστικά θεατρικό αλλά και ιδεολογικό, φιλοσοφικό. Για τη θεατρολογική ανάλυση μας βοηθά η καθηγήτρια στο Univercity of London Δήμητρα Κοκκίνη. Τα "ζωτικά" στοιχεία της τραγωδίας μάς είναι οικεία - η μουσική, ο ρυθμός. Ως λαοί πρέπει να έχουμε κοινή ρίζα».

Τα χορικά πώς τα αντιμετωπίσατε;

«Το πόσο μοιάζουμε οι δυο λαοί, το βλέπουμε στο θρήνο μας. Τον θρήνο του χορού τον διασώζω. Στα υπόλοιπα χορικά θα προσπαθήσω να ερευνήσω κι άλλες πλευρές, πέρα απ'το άσμα. Ο καθρέφτης, που ενδυναμώνει όλο το συναισθηματικό τοπίο του έργου, είναι ο Χορός. Δεν θέλω να κάνω μια παράσταση που να είναι στο τώρα, όπως δεν θέλω και μια παράσταση που να θυμίζει αγγεία. Κάνουμε κι έναν συμβολισμό: το σκηνικό είναι ένα σπασμένο αβγό. Συμβολίζει τη γέννηση και τη μήτρα».

Ποια είναι η κατάσταση, η ταυτότητα του σύγχρονου αλβανικού θεάτρου;

«Ενώ κάποτε αποτελούσε όπλο για την ιδεολογία, σήμερα είναι εφάμιλλο των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών. Οι δρόμοι στο μεταξύ, από το 1990 ώς σήμερα, έχουν ανοίξει. Κι ο καθένας προσλαμβάνει ό,τι θέλει».

«Θέλουμε η «Ηλέκτρα» να 'ρθει στην Αθήνα»

Η «Ηλέκτρα» είναι μια 100% αλβανική παραγωγή, αλλά υπάρχουν κάποιες κρυφές... ελληνικές «λεπτομέρειες». Διότι υπάρχει στην παράσταση ένας Ελληνοαλβανός. Ο Λαέρτης Βασιλείου. Δεν μετέφρασε μόνο την τραγωδία, πατώντας στη μετάφραση (απ' τα αρχαία ελληνικά) του Δημήτρη Μαυρίκιου. Υποδύεται και τον Ορέστη.

Ο θίασος της αλβανικής «Ηλέκτρας». Την τραγική ηρωίδα υποδύεται η Λουίζα Τζουβάνι, που ήταν η Ανδρομάχη στις «Τρωάδες» του Εθνικού Θεάτρου των Τιράνων Ο θίασος της αλβανικής «Ηλέκτρας». Την τραγική ηρωίδα υποδύεται η Λουίζα Τζουβάνι, που ήταν η Ανδρομάχη στις «Τρωάδες» του Εθνικού Θεάτρου των Τιράνων «Αφησα τη θεατρική σεζόν στην Αθήνα και τα καλά λεφτά της, ακύρωσα τα πάντα και ήρθα στα Τίρανα. Εχω νοικιάσει ένα διαμέρισμα. Τη μία κόβεται το νερό, την άλλη το ρεύμα. Δεν πειράζει. Ηξερα ότι στην πόλη επικρατεί αυτή η κατάσταση», αποκαλύπτει.

Το ίδιο ισχύει, όμως, και θεατρικά. «Στα Τίρανα δεν συναντάς τον πειραματισμό της Αθήνας. Ούτε θα έρθει ποτέ στην Αλβανία ο Γκότσεφ. Η χώρα δεν έχει έναν Βογιατζή ή έναν Τερζόπουλο».

Εχοντας συνεργαστεί με τα Εθνικά Θέατρα της Αλβανίας και της Ελλάδας μπορεί να τα συγκρίνει. «Το Εθνικό των Τιράνων είναι πάρα πολύ φτωχό. Εχει πέντε παραγωγές τον χρόνο. Οι 40 μόνιμοι ηθοποιοί κάνουν πρόβες σε παγωμένες αίθουσες, για ελάχιστα λεφτά. Κάνουν θέατρο με αυταπάρνηση», λέει. Αυτό τον συγκινεί ιδιαίτερα.

Η Αλβανία είναι, μας υπενθυμίζει, πιο κοντά στην Ελλάδα από τα Σκόπια και την Ιταλία. «Ερχονται στην Αθήνα ο Καστελούτσι κι ο Ουνκόφσκι και δεν έρχονται Αλβανοί; Θα κάνω ό,τι μπορώ για αυτό. Και φυσικά θέλουμε η "Ηλέκτρα" να έρθει στην Αθήνα».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=133572

Αλβανική τραγωδία χωρίς ελληνικά δεκανίκια | Άρθρα | Ελευθεροτυπία

Ρομπέρτο Μπολάνο

Ο Ρομπερτο Μπολανο ειναι συγγενης του γνωστου «Χιμαραιου» Οικοπεδομαχου και Επιχειρηματια-και πολεμοκαπηλου,και πατριδοκαπηλου-Βασιλη Μπολανου;
Μα,το «Μπολανος» δεν ειναι «Ελληνικο» ονομα;Μαλλον Αλβανικο ειναι..Ετσι φαινεται..
Μα και παλι,αν ειναι συγγενης ο Ρομπερτο με τον..Βασιλη,το Ρομπερτο ειναι καθολικο ονομα!
Δηλαδη,ο ..Βασιλης Μπολανος ειναι Ορθοδοξος,και ο Ρομπερτο Μπολανο ειναι Καθολικος;
Γιατι αν ειναι ετσι,ο Ρομπερτο τοτε ειναι...«προδοτης»...
Μπα...Το ονομα Μπολανο-ς μαλλον ειναι Αλβανικο..Απλως ο ενας ειναι ..Αλβανος και ο αλλος ..«Ελληνας».Ετσι κι αλλιως,και οι δυο ειναι αλβανοφατσες οπως λενε και οι εγχωριοι «εθνικιστες» (Ισως ο Αλβανος Μπολανο να «εκλεψε» το «Ελληνικο»επιθετο του Βασιλη Μπολανου!).Ερχεται στον νου και εκεινος ο Μπολανο-ς ο Αλβανος που συνεληφθη μαζι με αλλους Αναρχικους στα γεγονοτα του Δεκεμβριου.
Φαινεται πως ο «Χιμαραιος» Μπολανος,εχει βαθιες ριζες στην...Αλβανια..Μεγαλο σοι...
Υ.Γ
Μα καλα βρε παιδι μου,αυτος ο Μπολανος ο «Χιμαραιος» δεν μπορει τουλαχιστον να ελληνοποιησει αυτο το επωνυμο του;-Ενταξει,αυτα τα αδρα αλβανικα χαρακτηριστικα του δεν μπορει να τα αλλαξει(οι «ανθρωπολογοι»φαντασιωμενοι ψευδοπατριωτες που κυκλοφορουν στο διαδικτυο δεν εχουν παρα να συμφωνησουν) -Ορθοδοξο ονομα εχει,ας κανει και το επωνυμο του...
Κριμα ειναι..Τοσες κραυγες,τετοια πιστη στον Ελληνισμο,τοσες φορες εχει φωναξει τον Ελληνικο Στρατο για καταληψη της Β.Ηπειρου...Τοσα,τοσα....
                                                                        Βασίλης Μπολάνος

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

«Βλέπετε τι ωραία φτιάχνουν το πράγμα;»

Θεωρείτε σύμπτωση το ότι οι αλβανοί όταν μιλάνε Ελληνικά ΔΕΝ χρησιμοποιούν "ν" στα άρθρα της αιτιατικής;
Το ίδιο κάνουν και οι Αρβανίτες.
π.χ.
"Αυτό είναι γνωστό σε όλο το κόσμο."
ή
"Στο τελευταίο πόλεμο"
και όπου αλλού μπορείτε να σκεφτήτε. Απλώς αφαιρέστε το "ν" από τα άρθρα της αιτιατικής και η προφορά σας θα μοιάζει αλβανική ή η αλβανική προφορά δεν θα διαφέρει πολύ από τη "ελληνική".
Βλέπετε τι ωραία φτιάχνουν το πράγμα;

-----------

«ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ, ΑΛΒΑΝΕ!»


«Στην αναπαράσταση του κόσμου που σχεδιάζουν πολλοί, στη μια μεριά του ποταμού είμαστε εμείς, εκ κληρονομίας αγαθοί και ηγεμόνες, και στην άλλη οι υπόλοιποι, οι ασήμαντοι ή μέτριοι. Στους ανυπόληπτους άλλους συγκαταλέγονται οπωσδήποτε –κατά τους ελληνοκάπηλους– οι Aλβανοί, κι αυτό ακριβώς διακηρύσσει το σύνθημα «Δεν θα γίνεις Eλληνας ποτέ, Aλβανέ». Oι εκφωνητές του, συν τοις άλλοις, δεν συνεκτιμούν δύο τινά: ότι ενδέχεται οι Aλβανοί να μη θέλουν να γίνουν Eλληνες («μα ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του», θα απαντούσαν οι ελληνότατοι) και ότι, όπως άλλωστε γράφτηκε τις προάλλες, παραείναι λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον Mουράτη, τον παλιό Eλληνα παίκτη του Oλυμπιακού, από τον Mουράτι, τον Aλβανό παίκτη του Hρακλή.
Tο σύνθημα αυτό αφορά αποκλειστικά τους Aλβανούς, που παίρνουν στη σκέψη και στα αισθήματά μας τη θέση των «γύφτων». Παρότι η ομοιοκαταληξία είναι εύκολη, δεν θα το ακούγαμε ποτέ (για προφανείς λόγους) στη μορφή «Δεν θα γίνεις Eλληνας ποτέ, Γερμανέ» ή «Bρετανέ», αλλά ούτε και «Πακιστανέ». O σάκος πάνω στον οποίο ξεσπάνε τα απωθημένα μας είναι ο Aλβανός. Στο όνομα αυτό πάει καιρός που αποδόθηκε σαφώς υποτιμητική σημασία από πολλούς χρήστες, με την ίδια ρατσιστική λογική που απαξιώθηκε η λέξη «Φιλιππινέζα», ο άνθρωπος-Φιλιππινέζα δηλαδή. Tα αντιαλβανικά αισθήματα παροξύνονται επειδή κατά βάθος δουλεύει μια αίσθηση ομοιότητας. Bιαζόμαστε να δηλώσουμε ενάντιοι και ανώτεροι από κάποιους με τους οποίους διαισθανόμαστε (ή φοβόμαστε) ότι μας συνδέουν πολλά. Aκόμα κι αν πολιτογραφηθεί Eλληνας ο Πακιστανός ή ο Nιγηριανός, η εξωτερική του ξενότητα, το χρώμα του, θα συνεχίσει να τον εμφανίζει διαφορετικό, καθιστώντας τον τρωτό. Aντίθετα, οι Aλβανοί, και να μην είναι ίδιοι και εξομοιωμένοι, μπορεί να φαίνονται, ιδιαίτερα τα παιδιά τους που γεννήθηκαν εδώ, πήραν τη γνωστή αστική χλωμάδα στο πρόσωπό τους, ντύνονται ακολουθώντας την ίδια μόδα, μαθητεύουν στα ελληνικά σχολεία και πια μιλούν τη γλώσσα μας τόσο καλά όσο και τα ιθαγενόπουλα.
H μοναδική ώς τώρα παραλλαγή του συνθήματος αποκαλύπτει την ιδεολογική προϊστορία του, τις εμμονές που το κατασκεύασαν: Στις 3 Aπριλίου, στον κυριακάτικο «Eλεύθερο Kόσμο» με το γνωστό παρελθόν, που τον εκδίδει ο αντιπρόεδρος της «Xρυσής Aυγής», ένα αρθρίδιο για το κουρέλιασμα της αλβανικής σημαίας, το οποίο υμνούσε τις ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές και επετίθετο κατά του Συνασπισμού, είχε τίτλο «Δεν θα γίνεις Eλληνας ποτέ, Aριστερέ». Στο φαντασιακό των ακροδεξιών, αριστεροί και Aλβανοί έχουν την ίδια σημασία: τη σημασία του αποβράσματος, του απόβλητου.
Mολαταύτα, την κοινότητα την υποστηρίζει και η μυθολογία (που θέλει τον Iλλυριό γιο τού Kάδμου και εξάδελφο του Δαναού) και η λαογραφία («H μόνη διασταύρωσις δι’ ην δεν θα είχε αντίρρησιν η Aνθρωπολογία, θα ήτο η [των Eλλήνων] μετά των Iλλυριών-Aλβανών. Πρόκειται περί αδελφού λαού, είτε το θέλομεν ημείς ή εκείνοι είτε όχι», έγραφε προπολεμικά στο εθνικώς ορθότατο «Eγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Hλίου» ο Iωάννης Kούμαρης, καθηγητής τότε της Aνθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών) και η ιστορία. Θα μπορούσαμε λ.χ. να ξαναρίξουμε μια ματιά στις σελίδες του ’21 και να πέσουμε σε σύγχυση διαβάζοντας βιογραφικά όπως το εξής: «Aλβανός Mπαϊράμ μπέης, ο και άλλως Mπαϊράμ Aρβανίτης. Aγωνιστής Aλβανός, μετασχών εξ εχθρότητος προς τον Aλή πασά και φιλελευθερίας εις τον υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας αγώνα, αδελφοποιτός των Σουλιωτών και συμπολεμιστής του Mάρκου Mπότσαρη και του Kίτσου Tζαβέλα. Διεκρίθη εις τας τελευταίας εν Bοιωτία μάχας, και ετιμήθη δι’ αξιώματος, προαχθείς εις υπολοχαγόν».
Aντί επιλόγου, λίγοι στίχοι ενός Eλληνοαλβανού ποιητή, που έχουν μότο τη φράση «ξεχνιέται ο Aδόλφος Xίτλερ;»: «αλήθεια – των αδυνάτων αδύνατο – / ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω / αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε / το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου / – το εφήμερο / της παράλογης ζωής του – / κι ανακαλύπτουνε διαφορές / – γιομάτοι μίσος – διαφορές / σε χρώμα δέρματος φυλή / θρησκεία». Θα μπορούσε να μείνει ανώνυμο το ποίημα, σαν γρίφος. Aλλά ο Eλληνοαλβανός ποιητής που το έγραψε δεν είναι παρά κάποιος που κρατούσε από ρίζες αρβανίτικες της Yδρας, ο Nίκος Eγγονόπουλος. Eτσι ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται. Kι έτσι ακριβώς, «μεγάλο Eλληνοαλβανό ποιητή», τον αποκαλούσε σε κείμενά του ο συνοδοιπόρος του στην τέχνη Aνδρέας Eμπειρίκος».

Καθημερινή
24 Απριλίου 2005
[DOC]

Κύριο Ismail Cem

Μορφή αρχείου: Microsoft Word - Προβολή ως HTML