Η κάθοδος των Αλβανών
Η «κάθοδος» των Αλβανών στην Ελλάδα δεν είναι νέο φαινόμενο (ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε καταγωγή από την Ιλλυρία ενώ, από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες της Επανάστασης, ο Γεώργιος Κουντουριώτης ήταν Αρβανίτης, και μάλιστα μιλούσε σπαστά ελληνικά). Περιοδικά στην Ιστορία (στην οποία πολλοί προστρέχουν συχνότερα του επιτρεπτού) κύματα Αρβανιτών εγκαθίσταντο στην Ελλάδα και αφομοιώνονταν. Τον καιρό του Βυζαντίου, λ.χ., η κάθοδος των Αρβανιτών γινόταν με γράμματα βασιλικά και είχε στρατιωτικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με το σύστημα που ίσχυε τότε για τους στρατιωτικούς εποικισμούς, τους παρεχωρείτο γη για να καλλιεργούν, γεγονός που υποβοηθούσε την ενσωμάτωσή τους.
Αυτό είναι φανερό σε πολλά τοπωνύμια (π.χ. Μάνη, όνομα που αναφέρεται από τον 8ο αιώνα και σημαίνει «μουριά», ή Πλάκα που στα αρβανίτικα σημαίνει γερασμένη, παλιά) και λέξεις που έχουν περάσει στην ελληνική γλώσσα (καλαμπόκι, κοκορέτσι, μπαμπέσης, μπέσα, μπεσαλής, πλιάτσικο, σβέρκος, τσούπρα, φάρα, φλογέρα).
Επιπλέον, θα μπορούσε να πει κανείς, φαίνεται και στις ψυχολογικές αντιδράσεις των Αλβανών που μεταναστεύουν στην Ελλάδα σήμερα. Ο προαναφερθείς δημοσιογράφος, λ.χ., όταν ρωτήθηκε πού αποδίδει την έξαρση της ξενοφοβίας προς τους συμπατριώτες του, έκανε λόγο για «υποκινούμενες εκδηλώσεις» από «ξένους δακτύλους» που «έχουν συμφέροντα» από τη μη ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Οποία ομοιότης με την τόσο γνώριμη τάση των Ελλήνων να προτείνουν θεωρίες συνωμοσίας για να «εξηγήσουν» οποιοδήποτε πρόβλημα.