Μία σειρά από γεγονότα και καταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως ο σλαβικός επεκτατισμός στο εσωτερικό της Ορθοδοξίας, η χρησιμοποίηση του Πατριαρχείου Μόσχας από το Κρεμλίνο ως μοχλό για την προώθηση των ρωσικών επιδιώξεων και την αναζωπύρωση του εθνικισμού στο εσωτερικό της χώρας, διεκδικώντας την «Οικουμενικότητα» από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, έχουν προκαλέσει έντονη ανησυχία όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο μοναδικός θεσμός που έχει το ιστορικό υπόβαθρο για να ανακόψει το θρησκευτικό επεκτατισμό της Μόσχας, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα πρώτης τάξεως «ανάχωμα» στις πολιτικές βλέψεις του Κρεμλίνου. Έτσι εξηγείται, άλλωστε, και το γεγονός ότι η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης βρίσκεται κάθε φορά πολύ ψηλά στις ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις θρησκευτικές ελευθερίες στην Τουρκία. Η στήριξη που προσφέρουν μάλιστα στο συγκεκριμένο τομέα οι Αμερικανοί προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι εξαιρετικά απλόχερη. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι στις προσκλήσεις που αποστέλλει προς το Φανάρι ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία αναγράφεται πάντα ο όρος «Οικουμενικό Πατριαρχείο», γεγονός που έχει προκαλέσει την έντονη δυσφορία της τουρκικής κυβέρνησης η οποία δεν αποδέχεται την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, επιμένοντας να το χαρακτηρίζει ως «Πατριαρχείο Φαναρίου». Η δήλωση του γενικού προξένου των ΗΠΑ στην Πόλη κ. Ντ. Αρνέτ ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης είναι «ο καλύτερος δικηγόρος θεμάτων στα οποία οι ΗΠΑ αποδίδουν τεράστια σημασία» καταδεικνύει το ρόλο που οι Αμερικανοί θεωρούν ότι μπορεί να διαδραματίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα σχέδιά τους».Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
Οικουμενικό Πατριαρχείο καί Σλαύοι
«Εκείνοι όμως που πάνω και από τους Τούρκους έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να επαναλειτουργήσει η Σχολή της Χάλκης δεν είναι άλλοι από τους Αμερικανούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, έπειτα και από τη δυναμική επάνοδο της Ρωσίας στη διεθνή πολιτική σκηνή σε ρόλο υπερδύναμης, έχουν αναγάγει τόσο τη διατήρηση όσο και τη συνέχεια του Οικουμενικού στοιχείου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως σε μείζον ζήτημα της πολιτικής τους στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και στον Καύκασο.Μία σειρά από γεγονότα και καταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως ο σλαβικός επεκτατισμός στο εσωτερικό της Ορθοδοξίας, η χρησιμοποίηση του Πατριαρχείου Μόσχας από το Κρεμλίνο ως μοχλό για την προώθηση των ρωσικών επιδιώξεων και την αναζωπύρωση του εθνικισμού στο εσωτερικό της χώρας, διεκδικώντας την «Οικουμενικότητα» από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, έχουν προκαλέσει έντονη ανησυχία όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο μοναδικός θεσμός που έχει το ιστορικό υπόβαθρο για να ανακόψει το θρησκευτικό επεκτατισμό της Μόσχας, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα πρώτης τάξεως «ανάχωμα» στις πολιτικές βλέψεις του Κρεμλίνου. Έτσι εξηγείται, άλλωστε, και το γεγονός ότι η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης βρίσκεται κάθε φορά πολύ ψηλά στις ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις θρησκευτικές ελευθερίες στην Τουρκία. Η στήριξη που προσφέρουν μάλιστα στο συγκεκριμένο τομέα οι Αμερικανοί προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι εξαιρετικά απλόχερη. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι στις προσκλήσεις που αποστέλλει προς το Φανάρι ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία αναγράφεται πάντα ο όρος «Οικουμενικό Πατριαρχείο», γεγονός που έχει προκαλέσει την έντονη δυσφορία της τουρκικής κυβέρνησης η οποία δεν αποδέχεται την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, επιμένοντας να το χαρακτηρίζει ως «Πατριαρχείο Φαναρίου». Η δήλωση του γενικού προξένου των ΗΠΑ στην Πόλη κ. Ντ. Αρνέτ ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης είναι «ο καλύτερος δικηγόρος θεμάτων στα οποία οι ΗΠΑ αποδίδουν τεράστια σημασία» καταδεικνύει το ρόλο που οι Αμερικανοί θεωρούν ότι μπορεί να διαδραματίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα σχέδιά τους».
Μία σειρά από γεγονότα και καταστάσεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως ο σλαβικός επεκτατισμός στο εσωτερικό της Ορθοδοξίας, η χρησιμοποίηση του Πατριαρχείου Μόσχας από το Κρεμλίνο ως μοχλό για την προώθηση των ρωσικών επιδιώξεων και την αναζωπύρωση του εθνικισμού στο εσωτερικό της χώρας, διεκδικώντας την «Οικουμενικότητα» από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, έχουν προκαλέσει έντονη ανησυχία όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βλέπουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο μοναδικός θεσμός που έχει το ιστορικό υπόβαθρο για να ανακόψει το θρησκευτικό επεκτατισμό της Μόσχας, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα πρώτης τάξεως «ανάχωμα» στις πολιτικές βλέψεις του Κρεμλίνου. Έτσι εξηγείται, άλλωστε, και το γεγονός ότι η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης βρίσκεται κάθε φορά πολύ ψηλά στις ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις θρησκευτικές ελευθερίες στην Τουρκία. Η στήριξη που προσφέρουν μάλιστα στο συγκεκριμένο τομέα οι Αμερικανοί προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι εξαιρετικά απλόχερη. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι στις προσκλήσεις που αποστέλλει προς το Φανάρι ο Αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία αναγράφεται πάντα ο όρος «Οικουμενικό Πατριαρχείο», γεγονός που έχει προκαλέσει την έντονη δυσφορία της τουρκικής κυβέρνησης η οποία δεν αποδέχεται την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, επιμένοντας να το χαρακτηρίζει ως «Πατριαρχείο Φαναρίου». Η δήλωση του γενικού προξένου των ΗΠΑ στην Πόλη κ. Ντ. Αρνέτ ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης είναι «ο καλύτερος δικηγόρος θεμάτων στα οποία οι ΗΠΑ αποδίδουν τεράστια σημασία» καταδεικνύει το ρόλο που οι Αμερικανοί θεωρούν ότι μπορεί να διαδραματίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα σχέδιά τους».