Το περίφημο τραγούδι τού Κωνσταντή καί της Αρετής («Νεκρού αδελφού») θα το βρούμε σε παραλλαγές σε όλα τα Βαλκανικά κράτη.Μεγάλος φιλολογικός καυγάς έχει γίνει περί τού ποιός Λαός το πρωτοδημιούργησε.
Σε αυτόν τον καυγά όλοι πήραν μέρος-καί μερίδιο-εκτός από τον Λαό πού πραγματικά πρωτοδημιούργησε αυτό το θαυμάσιο τραγούδι.
Το θέμα τού τραγουδιού: Μιά μάνα έχει εννιά αγόρια καί μιά θυγατέρα.Ο μικρότερος αδελφός,ο Κωνσταντής θέλει να παντρέψη την μονάκριβη αδελφή του στην ξενητιά,αλλά η Μάνα αρνιέται με την
δικαιολογία ότι σαν θα γεράσει καί θα λείπουν όλα τα αγόρια,δεν θα έχει δίπλα της την θυγατέρα να την
βοηθήση να την γηροκομήση.Ο Κωνσταντής επιμένει καί της δίνει τον λόγο του (όχι τον οποιοδήποτε
λόγο αλλά την μπέσα του),πως ο,τιδήποτε καί αν συμβεί,αυτός θα της φέρει πίσω την μονάκριβη θυγατέρα.Παντρεύεται λοιπόν η αδελφή στα ξένα,μα έρχονται χρόνια δύσκολα καί χρόνια οργισμένα
καί πεθαίνουν όλα τα αγόρια-καί ο Κωνσταντής-καί μένει η Μάνα έρμη καί αβοήθητη,να καταριέται τον
Κωνσταντή πού επέμενε να παντρέψει την μονάκριβη θυγατέρα της στην ξενιτιά,καί πού ήλθαν έτσι τα
πράγματα ώστε να μην έχει αξία καί ισχύ η Μπέσα αφού κι ο Κωνσταντής είναι νεκρός.
Αλλά ο δοσμένος λόγος η δοσμένη υπόσχεση,η Μπέσα,πρέπει να τηρηθεί-έτσι πιστεύει κάποιος Λαός-καί να νικήση καί αυτον ακόμα τον θάνατο!
Πραγματικά ο Κωνσταντής βγαίνει από τον τάφο του καί φέρνει την αδελφή του στη Μάνα του γιά να τηρηθεί έτσι πανηγυρικά το απαράβατο της Μπέσας.
Αλλά σε ποιόν Λαό υπάρχει αυτή η θεμελιακή αντίληψη; Αυτό δεν εξέτασαν οί Βαλκάνιοι Φιλόλογοι
καί Λαογράφοι.Δικαιολογείται τέτοια θεματογραφία στούς άλλους Λαούς;Καί ποιός Λαός-επί αιώνες
καί χιλιετηρίδες-βρίσκεται σε μικρό η μεγάλο ποσοστό καί στην Γιουγκοσλαβία(πρώην),καί στην Βουλγαρία καί στην Ρουμανία καί στην Ελλάδα;
Όταν μιλάμε γιά κάποια κοινά χαρακτηριστικά των Βαλκανικών Λαών,όταν μιλάμε γιά ύπαρξη κάποιου κοινού Βαλκανικού χρώματος,πρέπει να ξέρουμε ότι ο κοινός παρανομαστής αυτής της κοινότητας ήσαν οί Αρβανίτες.
Έτσι καί μόνον έτσι δικαιολογούνται οί «παραλλαγές» τού «νεκρού αδελφού» σε όλες τις Βαλκανικές
χώρες.
Άλλωστε αυτό το τραγούδι μέχρι σήμερα τραγουδιέται καί χορεύεται από τούς Αρβανίτες της «Μεγάλης Ελλάδος» (Κ.Ιταλία) καθώς πληροφορεί ο Αρβανίτης ιερωμένος ερευνητής της Καλαυρίας
Antonio Bellusci,με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Το τραγούδι αυτό,στην Κ.Ιταλία έχει καί τον αποκαλυπτικό-τού δημιουργού Λαού-τίτλο καί λέγεται
«Μπέσα ί Κωνσταντίουτ» δηλαδή «Η ΜΠΕΣΑ τού Κωνσταντή».Ένας Λαός πού εκτείνεται η παρουσία του,από την Κ.Ιταλία ως την Βαλκανική καί την Μ.Ασία,δεν είναι ούτε ο Βουλγάρικος,ούτε οί Λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας,μήτε ο Ρουμάνικος.Είναι ο Αρβανίτικος Λαός,είναι ο σύγχρονος δηλαδή
Ελληνισμός.Ελληνισμός χωρίς τούς Αρβανίτες είναι αδιανόητος,είναι ανύπαρκτος.
Σε αυτόν τον καυγά όλοι πήραν μέρος-καί μερίδιο-εκτός από τον Λαό πού πραγματικά πρωτοδημιούργησε αυτό το θαυμάσιο τραγούδι.
Το θέμα τού τραγουδιού: Μιά μάνα έχει εννιά αγόρια καί μιά θυγατέρα.Ο μικρότερος αδελφός,ο Κωνσταντής θέλει να παντρέψη την μονάκριβη αδελφή του στην ξενητιά,αλλά η Μάνα αρνιέται με την
δικαιολογία ότι σαν θα γεράσει καί θα λείπουν όλα τα αγόρια,δεν θα έχει δίπλα της την θυγατέρα να την
βοηθήση να την γηροκομήση.Ο Κωνσταντής επιμένει καί της δίνει τον λόγο του (όχι τον οποιοδήποτε
λόγο αλλά την μπέσα του),πως ο,τιδήποτε καί αν συμβεί,αυτός θα της φέρει πίσω την μονάκριβη θυγατέρα.Παντρεύεται λοιπόν η αδελφή στα ξένα,μα έρχονται χρόνια δύσκολα καί χρόνια οργισμένα
καί πεθαίνουν όλα τα αγόρια-καί ο Κωνσταντής-καί μένει η Μάνα έρμη καί αβοήθητη,να καταριέται τον
Κωνσταντή πού επέμενε να παντρέψει την μονάκριβη θυγατέρα της στην ξενιτιά,καί πού ήλθαν έτσι τα
πράγματα ώστε να μην έχει αξία καί ισχύ η Μπέσα αφού κι ο Κωνσταντής είναι νεκρός.
Αλλά ο δοσμένος λόγος η δοσμένη υπόσχεση,η Μπέσα,πρέπει να τηρηθεί-έτσι πιστεύει κάποιος Λαός-καί να νικήση καί αυτον ακόμα τον θάνατο!
Πραγματικά ο Κωνσταντής βγαίνει από τον τάφο του καί φέρνει την αδελφή του στη Μάνα του γιά να τηρηθεί έτσι πανηγυρικά το απαράβατο της Μπέσας.
Αλλά σε ποιόν Λαό υπάρχει αυτή η θεμελιακή αντίληψη; Αυτό δεν εξέτασαν οί Βαλκάνιοι Φιλόλογοι
καί Λαογράφοι.Δικαιολογείται τέτοια θεματογραφία στούς άλλους Λαούς;Καί ποιός Λαός-επί αιώνες
καί χιλιετηρίδες-βρίσκεται σε μικρό η μεγάλο ποσοστό καί στην Γιουγκοσλαβία(πρώην),καί στην Βουλγαρία καί στην Ρουμανία καί στην Ελλάδα;
Όταν μιλάμε γιά κάποια κοινά χαρακτηριστικά των Βαλκανικών Λαών,όταν μιλάμε γιά ύπαρξη κάποιου κοινού Βαλκανικού χρώματος,πρέπει να ξέρουμε ότι ο κοινός παρανομαστής αυτής της κοινότητας ήσαν οί Αρβανίτες.
Έτσι καί μόνον έτσι δικαιολογούνται οί «παραλλαγές» τού «νεκρού αδελφού» σε όλες τις Βαλκανικές
χώρες.
Άλλωστε αυτό το τραγούδι μέχρι σήμερα τραγουδιέται καί χορεύεται από τούς Αρβανίτες της «Μεγάλης Ελλάδος» (Κ.Ιταλία) καθώς πληροφορεί ο Αρβανίτης ιερωμένος ερευνητής της Καλαυρίας
Antonio Bellusci,με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Το τραγούδι αυτό,στην Κ.Ιταλία έχει καί τον αποκαλυπτικό-τού δημιουργού Λαού-τίτλο καί λέγεται
«Μπέσα ί Κωνσταντίουτ» δηλαδή «Η ΜΠΕΣΑ τού Κωνσταντή».Ένας Λαός πού εκτείνεται η παρουσία του,από την Κ.Ιταλία ως την Βαλκανική καί την Μ.Ασία,δεν είναι ούτε ο Βουλγάρικος,ούτε οί Λαοί της πρώην Γιουγκοσλαβίας,μήτε ο Ρουμάνικος.Είναι ο Αρβανίτικος Λαός,είναι ο σύγχρονος δηλαδή
Ελληνισμός.Ελληνισμός χωρίς τούς Αρβανίτες είναι αδιανόητος,είναι ανύπαρκτος.