Στα προεπαναστατικά καί επαναστατικά χρόνια η Κρήτη ως νησί αποτελούσε μία πολιτικοκοινωνική ιδιαιτερότητα σε σχέση με τον Μοριά,την Στερεά Ελλάδα καί Ήπειρο. Ακολουθούσε τις δικές της ιδιαίτερες ανάγκες καί επιταγές. Παρόλα αυτά στην Επανάσταση καί παρά το ότι συλλογικά η Κρήτη δεν ήταν στην «ώρα» της, συμμετείχε ενεργά με δικές της ανταρτικές ομάδες πού εντάχθηκαν ΟΛΕΣ εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων υπό την διοίκηση των Αρβανιτών καπεταναίων Κολοκοτρώνη καί Καραϊσκάκη.
Οί Κρήτες δεν υστέρησαν σε ηρωϊσμό από τούς Αρβανίτες συμπολεμιστές τους σε κάθε αγώνα καί σε κάθε μάχη πού συμμετείχαν. Πολλοί Κρήτες έτρεφαν μία απεριόριστη λατρεία στο πρόσωπο τού Καραϊσκάκη καί όσοι συμπολέμησαν με εκείνον παρέμειναν πιστοί μέχρι το τέλος.
Άλλωστε,όταν ήρθε η ώρα εκείνη να ξεσηκωθεί η Κρήτη,οί δεσμοί αγάπης,θαυμασμού καί πίστης μεταξύ των παλαιών συμπολεμιστών,αποδείχτηκε γιά μία ακόμη φορά με την μαζική συμμετοχή των Αρβανιτών καί Μανιατών ποτίζοντας με το αίμα τους την ίδια την κρητική γη.
Καί εμείς σήμερα θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε το ΟΜΑΙΜΟ μέσα από την ίδια την ιστορία των αγώνων των προγόνων μας.