Ο Σταύρος Βουτυράς (1841-1923) ήταν Έλληνας Κωνσταντινουπολίτης λόγιος, εκδότης, δημοσιογράφος, και συγγραφέας.
Γεννήθηκε το 1841 στο Τσεγγέλκιοϊ του Βοσπόρου.
Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη.
Το 1865 άρχισε να ασκεί την δημοσιογραφία και μαζί με τους Βρεττό και Βασιάδη εξέδωσε την εφημερίδα «Νεολόγος» στην Κωνσταντινούπολη προσπαθώντας να αφυπνίσει το Εθνικό αίσθημα του υπόδουλου Ελληνισμού και να πολλαπλασιάσει τα σχολεία.
Πρωτοστάτης της Εθνικής κίνησης συνετέλεσε στην σύμπηξη του Θρακικού Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου, της Μικρασιάτικης Αδελφότητος προς διάδοση των Ελληνικών Γραμμάτων και διαφόρων άλλων επιτόπιων σωματείων.
Μαζί με τον Ηροκλή Βασιάδη και πολλούς άλλους, ίδρυσε τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο στην Κωνσταντινούπολη.
Τιμωρήθηκε πλειστάκις από την Τουρκική κυβέρνηση, άλλοτε μέσω παύσεως της εφημερίδας, άλλοτε μέσω απελάσεων και μεγάλων προστίμων.
Το 1897 απελάθηκε και ήρθε στην Αθήνα.
Για ένα διάστημα εξέδωσε από εκεί το Νεολόγο.
Έπειτα επέστρεψε και πάλι στην Κωνσταντινούπολη παρέμεινε μέχρι το 1922 διευθύνων την εξωτερική πολιτική του Πατριαρχείου από τη θέση του «Μέγα Υπομνηματογράφου».
Το έργο του Βουτυρά υπήρξε πολυσχιδές από πολιτικής και φιλολογικής απόψεως.
Μετέφρασε έργα των Ουγκώ, Ρακίνα, Σλουμπερζέ ενώ υπήρξε συγγραφέας διαφόρων μελετών.
Πέθανε το 1923 σε ηλικία 82 χρόνων πάμφτωχος και πρόσφυγας στο Φάληρο.
Το Ελληνικό Κράτος τον τίμησε κηδεύοντάς τον δημοσία δαπάνη.
Η Αλβανία υπό των Ευρωπαίων Γεωγράφων διαιρείται στην Κάτω Αλβανία ή αλλιώς Ήπειρο, και την Άνω Αλβανία, σημαντικές πόλεις της οποίας είναι το Ουλτσίν και το Μπαρ (σήμερα Μαυροβούνιο...).
Στη Μέση Αλβανία σημαντικές πόλεις είναι το Μπεράτι, το Ελβασάν και η Κρόια , περιβόητη για τους άθλους του Δράκοντος της Αλβανίας Γεωργίου Καστριώτη του Σκεντέρμπεη, όπως και το Αλέσιον (Λέζε) όπου είναι θαμμένη η κόνις του ήρωος...
Στο Αλέσιο κατοικεί η φυλή των Μιρδιτών, γνησιωτάτης Ιλλυρικής καταγωγής, οι οποίοι αναφέρονται απο τον Δίωνα Κάσιο.
(Σ.τ.σ : Τον όρο της σατανικής πατέντας «Βόρειος Ήπειρος», ψάξαμε αλλά δεν τον βρήκαμε...Αν τυχόν τον βρείτε σε κάποιο σύγγραμμα προ του 1912, παρακαλούμε ενημερώστε μας...)
Ο Γεώργιος Καστριώτης, έκανε αντιπερισπασμό στους Τούρκους, προκειμένου να τους αναγκάσει να λύσουν την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.
Κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της Αλβανίας απο τους Τούρκους, πολλοί Αλβανοί κατευθύνθηκαν προς Νότον και αποίκισαν την Αττική, Πελοπόννησο, Ύδρα, Σπέτσες, Πόρο, Σαλαμίνα, Άνδρο, Ψαρά και Κύπρο(εννοεί τούς Αρβανίτες).
Η Ιλλυρική καταγωγή των Αλβανών,
ουδεμία επιδέχεται αντίρρηση .
Ο όρος Αλβανία είναι απλώς συνώνυμο του όρου Παρθενία του Πολυβίου και Parthenorum Offidum του Καίσαρος που προέρχεται από το « ι μπάρδ» = λευκός, Αλβανιστί.
(Σ.τ.σ. : Ομοίως οι λέξεις «Παρθένος», «Παρθενών» κλπ, ετυμολογούνται και έχουν την αυτή Πελασγική ρίζα «ι μπαρδ»= λευκός , ως χρώματος συμβόλου της αγνότητος...).
Οι Ιάποδες του Στράβωνος συσχετίζονται με τους Λιάπιδες (Σ.τ.σ. : Ομοίως οι όροι Λαπίθες, Ιαπετοί, Ιάφεθ των Γραφών κλπ).
Η φυλή των αρχαίων Ιαπόδων, ήταν λιτοδίαιτος, τρεφόμενη κυρίως με ζέα και κεχρί, οι απόγονοί τους Λιάπηδες τρέφονται με καλαμποκόψωμο και κριθαρόψωμο.
Οι Ιλλυριοί, προέρχονταν απο των κλάδο των Πελασγών, οι απόγονοί τους Αλβανοί, ομιλούν γλώσσα στην οποία βρίσκονται οι ρίζες της Ελληνικής και της Λατινικής.
Η Αλβανική προσεγγίζει πολύ προς την Αιολική διάλεκτο, η οποία ήταν η αρχαιοτέρα της Ιστορικής Ελλάδος.
Τουρκιστί λέγονται Αρναούται και στη διάλεκτό τους Σκιπετάροι.
Χωρίζονται, στους Τσάμηδες, τους Λιάπηδες,
τους Τόσκηδες και τους Γκέκηδες.
Ο χαρακτήρας τους που είναι κράμα μεγαλοψυχίας και αγριότητος, είναι αδύνατον να περιγραφεί εντελώς.
Είναι η προσωποποίησις των Ομηρικών Ηρώων.
Είναι άριστοι στρατιώτες και μπαίνουν στον πόλεμο σαν σε πανηγύρι.
Έχουν όλην την τραχύτητα και αγριότητα των φιλοτάραχων Γερμανών του Τάκιτου, τον ίδιο έρωτα για τις μάχες και την ίδια περιφρόνηση του θανάτου.
Το αίμα πλένεται δια του αίματος και ο θάνατος εξιλάσκεται διά του φόνου (Σ.τ.σ.: Βεντέτα...).
Αλλά όσον προς τους εχθρούς τους φαίνονται αμείλικτοι, τόσον είναι γενναίοι προς τους φίλους τους.
Είναι γνωστό το Αλβανικό «μπέσα για μπέσα» δια του οποίου δηλώνεται το ιερό και απαραβίαστο του φίλου ενός Αλβανού για όλη την οικογένειά του.
(Σ.τ.σ. : Μπέσα = πίστη, εΜΠΙΣτοσύνη...).
Ο θεσμός της φιλοξενίας.
Ο μυθικός θεσμός των αδελφοποιητών «βλάμηδων». Κολοκοτρώνης και Αλή Φαρμάκης.
Όπως ακριβώς περιγράφονται οι στρατιώτες του Πύρρου και του Σκεντέρμπεη, έτσι και σήμερα είναι οι Αλβανοί.
Οι χριστιανοί Αλβανοί είναι αυστηροί τηρηταί των εξωτερικών τύπων.
Οι Μωαμεθανοί, ελάχιστη γνώση έχουν περί Μωαμεθανισμού, συνεορτάζουν δε μετά των Χριστιανών το Πάσχα και τις άλλες επισήμους ημέρες.
Οι της Μέσης και Κάτω Αλβανίας, έχουν ως μητρική τους γλώσσα την Αλβανική, ομιλούν όμως και την Ελληνική, η οποία είναι η γλώσσα της Αριστοκρατίας και της Διοικήσεως.
Μεταξύ των Αλβανών και των νεωτέρων Ελλήνων, υπάρχει η ίδια αναλογία, όπως μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων και των ημιαγρίων Ηπειρωτών.
Η φυλή των Αλβανών, ελάχιστα ασχολείται με τα γράμματα και τις επιστήμες, είναι όμως επιτήδειοι στην υδραγωγία και μετρούν ύψη και αποστάσεις μετά γεωμετρικής ακριβείας, άνευ μαθηματικών οργάνων.
Ο Σκεντέρμπεης, ο Αλή Πασάς, ο Μεχμέτ Αλή Βασιλεύς της Αιγύπτου και οι Σουλιώτες ανήκουν στο ίδιο έθνος (Σ.τ.σ: Δηλαδή το Αλβανικό...), τα έκτακτα πλεονεκτήματα του οποίου, καταδεικνύονται απο το εξαιρετικό πνεύμα τους και τους ηρωισμούς τους.
Σπύρος Σιτογεωργόπουλος