Οταν οι Τουρκοι προσπαθουσαν να υποταξουν το Σουλι,μετα απο τις αλλεπαλληλες αποτυχιες τους,εφεραν καποτε ενα κανονι που αρχισε να βροντα και να ξερνα τις πρωτογνωρες για τους Σουλιωτες πυρινες λαβες του.Τους επιασε δεος και οι γεροντοτεροι υπεθεσαν πως θα ειναι οι Κεραυνοι του Δια,και πως εκεινος που το χειριζοταν θαταν η ο ιδιος ο Διας η καποιος αλλος θεος που βροντουσε κι αστραφτε κατ'εντολη του Δια.Λιγο ελλειψε να πεσουν και να το προσκυνησουν.Μα καποιος Σπυρος Μποτσαρης,που ειναι ο φερομενος σαν ο αρχαιοτερος γνωστος Μποτσαρης,καταφερε να το πλησιασει,να σκοτωσει τον χειριστη και να κανει θρυψαλα τον ...κεραυνο του Δια.
Την διηγηση αυτη μας τη μεταφερει ο Λεοντιος Λεοντιου,(«Αλβανικον Ζητημα» σελ. 98-99),προφανως απο διηγησεις γεροντοτερων Σουλιωτων.Αυτο που εχει σημασια ειναι ακριβως αυτη η πεποιθηση των Σουλιωτων,πως οι βροντες και οι αστραπες του κανονιου,ησαν οι κεραυνοι του Δια.Οχι του Ιεχωβα,του Χριστου η του Μωαμεθ.Του Δια,που οι μη Αρβανιτες του Ελλαδικου χωρου οχι μονον τον ειχαν ξεχασει αλλα δεν ηξεραν καν τι ηταν αυτος.
Ενας Μποτσαρης ,ο Νοτης Γ.Μποτσαρης,ειχε αφησει τρομερη αναμνηση σε Σουλιωτες και μη,οχι μονο για την ανδρεια του,αλλα κυριως για την τρομερη μορφη των χαρακτηριστικων του προσωπου του.Ο ιδιος ο Πουκεβιλλ,λεει πως «Η οψις αυτου του γερου,που εμοιαζε σαν τα ερειπια της Ελλαδος,προξενουσε εκστασιν,οπως και το αντικρυσμα εκεινων».
Οι Αρβανιτες ,Μουσουλμανοι η Χριστιανοι,ελεγαν για τον Νοτη Μποτσαρη:«Νατ ε ζεζ*,ση Νοτη» δηλ. κατα λεξη:«Νυξ Ζοφερα ωσει(του) Νοτη» η «Νυχτα μαυρη σαν τον Νοτη».
Οι Σουλιωτες μετα τον ξεριζωμο τους και μετα το τελος του Αληπασα, εγινε φανερο πως συνειδητοποιησαν την αναγκη ενος γενικου απελευθερωτικου αγωνα.Γι'αυτο οταν επι τελους κατορθωθηκε η συμφωνια χριστιανων και μουσουλμανων κατα των Τουρκων,γιορτασαν το γεγονος με χαρες και με τραγουδια και ξεφρενο γλεντι για μερες ολοκληρες.Μα επειτα αρχισαν οι πονηριες και οι διπλοτριπλωματιες των Λογιοτατων των Φαναριωτων και των Δεσποταδων και εσπασε η συμμαχια.Αυτο στοιχισε πολυ στους Σουλιωτες γιατι ησαν οι διαμεσολαβητες της Συμφωνιας με τους μουσουλμανους Αρβανιτες.Και αργοτερα,για δευτερη φορα,θα ζητησουν απο τη κυβερνηση«...να τοις δωση την αδειαν να συνενοηθωσι μετα των Χριστιανων η και Μωαμεθανων της Αλβανιας»(Τρικουπης,«ιστορια της Ελληνικης Επαναστασεως»,1888,Τ.2,σελ. 190).
Οι ανθρωποι ειχαν αηδιασει,αλλα απο την αλλη μερια ο θρησκευτικος φανατισμος ειχε φτασει στο απροχωρητο και απο τις δυο μεριες.Σε πολλες περιπτωσεις του αγωνα οι Σουλιωτες εδειξαν την απροθυμια και τη δυσφορια τους και πολυ δυσκολα πειστηκαν για την αναγκαιοτητα του αγωνα που μετα το πρωτο ετος της επαναστασης ειχε εξελιχθει σε καθαρα θρησκευτικος.
