Ένα ωραίο έθιμο,Μαλεσίνα Λοκρίδας

Ενα ωραιο εθιμο στην Μαλεσινα Λοκριδας

Θα προσπαθησω να περιγραψω αυτο που εζησα στην ομορφη Μαλεσινα,εχοντας για παρεα μου τον εκλεκτο φιλο Παναγο Κολλια,αγιογραφο απο τη Θηβα,που εχει εκει πολλες και καλες γνωριμιες.
Μας υποδεχτηκαν οι πρωτοι φιλοι που συναντησαμε με το μιρ ερδ'τ.Καταλαβαινετε τη χαρα μας ακουγοντας την αρβανιτικη γλωσσα που κρυβει λεβεντια και χαρη.Αφου λοιπον μας κερασαν και ειπαμε αρκετα γυρω απ' την αρβανιτικη γλωσσα,τα ηθη και εθιμα,ενας φιλος,μας ειπε οτι την επομενη το πρωι θα πραγματοποιουσαν μια εκδηλωση,την οποια εχουν εθιμο οταν φευγουν τα παιδια στρατιωτες.Αποφασισαμε να μεινουμε και να το παρακολουθησουμε.
Ξημερωνοντας λοιπον πηγαμε στο παλιο μοναστηρι του Αγιου Γεωργιου,που βρισκεται εξω απ'το χωριο.Στο πανηγυρι αυτο,συμμετεχουν τα παιδια που προκειται να πανε στρατιωτες και οι γονεις τους.Οι υπολοιποι του χωριου ακολουθουν το προγραμμα αυτο εαν επιθυμουν.
Αφου τελειωσε η λειτουργια,αρχισαν οι ετοιμασιες.Στον περιβολο της εκκλησιας λιγο πιο νωρις οι πατεραδες των παιδιων ειχαν αναψει φωτια και εψηναν αρκετα αρνια θυμιζοντας ετσι Πασχα.Οι μαναδες τακτοποιουσαν καθισματα,τραπεζια και ολες μαζι σερβιριζαν η καθε μια τις βραδυνες της ετοιμασιες.Απ' ο,τι προσεξα και δοκιμασα το νοστιμοτερο ηταν το τηγανοψωμο.
Οταν τα αρνια ψηθηκαν και τα σερβιρισαν στα τραπεζια,οι δυο παπαδες ευλογησαν το φαγητο και αρχισαμε να τρωμε και να πινουμε.Στο ενα τραπεζι ηταν τα παιδια και στο αλλο οι γονεις τους.Αφου τελειωσαμε το φαγοποτι,οι παπαδες ευλογησαν ξανα και αμεσως ξεκινησε το πανηγυρι.
Μπροστα τα κλαρινα και το νταουλι αρχισαν να παιζουν.Οι υπολοιποι ακολουθησαν κανοντας τρεις γυρους εξω απο την εκκλησια.Απο τον πρωτο γυρο κιολας μερικες μαναδες αρχισαν να παροτρυνουν «αιντε νιορα τ'-γλεντησ'μ».Και εδω συνεβη ακριβως το εξης συγκλονιστικο.Καποια οικογενεια,που συμμετειχε στο πανηγυρι,πριν λιγες μερες ειχε χασει σε τροχαιο ατυχημα το μικροτερο γιο,17 χρονων βλασταρι.Ο μεγαλος αδερφος αφου εκανε τον πρωτο γυρο της εκκλησιας,τιμωντας το νεκρο αδερφο αποχωρησε απο τους υπολοιπους γυρους.Εδω φανηκε για μια ακομα φορα η αλυγιστη καρδια της αρβανιτικης φαρας.Ολοι μαζι με μια ψυχη ωθησαν το πικραμενο παληκαρι να παραμερισει την πικρα του και να συνεχισει τους γυρους της εκκλησιας και της ζωης, γνωριζοντας πως ολα ειναι δυσκολα και θελουν αγωνα.
Τα ματια ολων δακρυσαν εκεινη τη στιγμη,για να κερασουν το νεκρο παληκαρι με το κρασι της ψυχης.Και δεν θα διστασω να πω οτι και εγω σαν γνησιος Αρβανιτης μαζι με τα δακρυα που ενιωσα να κυλουν απ'τα ματια μου αφιερωνω στο χαμενο βλασταρι τον παρακατω στιχο:

Ικου ντιαλι,ικον γκα νεβε,
Χαρο λιουλιεν να πρεβε.
Ψε να μορε κακκι νιορα
εδε να σοβε ατ μπορα;

Εφυγε το Διογενες,εφυγε απο μας,
Χαρε το λουλουδι μας εκοψες.
Γιατι μας το πηρες τοσο γρηγορα
και μας εφερες αυτη τη μπορα;

Συνεχιζοντας το γλεντι τους τα παιδια ειχαν περασει τα κεφαλια απ'ολα τα αρνια σε μια σουβλα.Προκειται για πολεμικο εθιμο που μαρτυρει νικη και περιφορα τροπαιου.Εχοντας παντα μπροστα τα οργανα εφτασαν μεχρι την κεντρικη πλατεια του χωριου.Η αποσταση ειναι αρκετη αλλα αυτο δεν εμποδιζε σε τιποτα την νεανικη εξαρση και το παθος.Αφου σταθηκαν καμποση ωρα εκει συνεχισαν να γλεντουν περνωντας ενα-ενα τα σπιτια των υποψηφιων στρατιωτων.
Αυτο το εθιμο με γεμισε με τοση χαρα και ενθουσιασμο που σε ερωτηση καποιου φιλου για το πως ειδα την εκδηλωση,του απαντησα αυθορμητα:
-Εζησα μια απο τις ωραιοτερες μερες της ζωης μου.

Χρ.Παπαδοπουλος (1986)