«Τα φύλλα των Σέρβων, κατέβηκαν στην Βαλκανική χερσόνησο γύρω στα 630 μ.χ (επί αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Ηρακλείου) και μέχρι τον 12ο αιώνα, ήταν υπήκοοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά καιρούς, σημειώνονταν εξεγέρσεις, με πρώτη και αξιοσημείωτη, την εξέγερση του 1124, επί Αυτοκράτορα Ιωάννου Β΄ του Κομνηνού, που τους νίκησε και τους υπέταξε και για να τους εξασθενίσει, μετέφερε μεγάλο αριθμό Σέρβων, στην Νικομήδεια της Μ. Ασίας, σε περιοχή που μέχρι το 1894 ήταν γνωστή ως ΄΄Σερβοχώρια΄΄. Τους υπόλοιπους τους περιόρισε στη γεωγραφική περιοχή της ΡΑΣΚΑΣ, που περιλαμβανόταν οι πόλεις Πρίσρεν, Πριστίνα και Ιπέκ, στο σημερινό περίπου Κοσσυφοπέδιο.
Στα 1168, ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός, ονομάζει αρχιζουπάνο (αρχηγό) των Σέρβων τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΝΕΜΑΝΙΑ, που εκμεταλλευόμενος τις αποστάσεις από την Βασιλεύουσα, ανακηρύσει τον εαυτό του ανεξάρτητο Βασιλιά, αρχίζει να επεκτείνει σιγά-σιγά την περιοχή της Ράσκας, προς Εργεζοβίνη, Βοσνία και Δαλματία και μεταφέρει την πρωτεύουσα του, από το Κρούσεβατς, στην Πρίστινα.
Το 1256, βρίσκει στην αρχηγία των Σέρβων, τον Βασιλέα ΣΤΕΦΑΝΟ ΟΥΡΟΣ και τα όρια του κράτους των, βόρεια από τα Σκόπια.
Στις 28 Ιουλίου του 1330, οι Σέρβοι με Βασιλιά τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΔΟΥΣΑΝ, νικούν τους Βουλγάρους και επεκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Επί ΔΟΥΣΑΝ, η μεσαιωνική Σερβία πετυχαίνει την μεγαλύτερη επέκτασή της. Καταλαμβάνει την Ηπείρο, Αλβανία, Μακεδονία, Θεσσαλία και στις 16 Απριλίου 1346, στέφεται στα Σκόπια, Τσάρος των Σέρβων και Ρωμαίων. Στα 1348, αφού καταλαμβάνει τα Ιωάννινα και την Άρτα, αρχίζει και υπογράφει, στα ελληνικά, ως Τσάρος Ραξίας (Σερβίας) και Ρωμανίας, δεσπότης Λάρτης (Άρτης) και κόμης Βλαχίας (Θεσσαλίας). Πεθαίνει στα 1355 και το θρόνο καταλαμβάνει ο γιός του ΟΥΡΟΣ που βασιλεύει μέχρι τα 1371, αλλά δεν κατορθώνει να κρατήσει ενωμένες όλες αυτές τις περιοχές και τους λαούς τους. Διεκδικούν τον θρόνο, ο αδελφός του Στεφάνου Δουσάν, ο Συμεών, που ήταν ηγεμώνας της, σημερινής, Αλβανίας, αλλά και πολλοί άλλοι Βοεβόδες. Ουσιαστικά η αυτοκρατορία του Δουσάν, διασπάσθηκε λίγο μετά τον θάνατό του.
(Κ.Παπαρηγοπούλου, Ιστορία του ελληνικού έθνους, ΄Αμαντος, Οι βόρειοι γείτονες)».
Το 1256, βρίσκει στην αρχηγία των Σέρβων, τον Βασιλέα ΣΤΕΦΑΝΟ ΟΥΡΟΣ και τα όρια του κράτους των, βόρεια από τα Σκόπια.
Στις 28 Ιουλίου του 1330, οι Σέρβοι με Βασιλιά τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΔΟΥΣΑΝ, νικούν τους Βουλγάρους και επεκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Επί ΔΟΥΣΑΝ, η μεσαιωνική Σερβία πετυχαίνει την μεγαλύτερη επέκτασή της. Καταλαμβάνει την Ηπείρο, Αλβανία, Μακεδονία, Θεσσαλία και στις 16 Απριλίου 1346, στέφεται στα Σκόπια, Τσάρος των Σέρβων και Ρωμαίων. Στα 1348, αφού καταλαμβάνει τα Ιωάννινα και την Άρτα, αρχίζει και υπογράφει, στα ελληνικά, ως Τσάρος Ραξίας (Σερβίας) και Ρωμανίας, δεσπότης Λάρτης (Άρτης) και κόμης Βλαχίας (Θεσσαλίας). Πεθαίνει στα 1355 και το θρόνο καταλαμβάνει ο γιός του ΟΥΡΟΣ που βασιλεύει μέχρι τα 1371, αλλά δεν κατορθώνει να κρατήσει ενωμένες όλες αυτές τις περιοχές και τους λαούς τους. Διεκδικούν τον θρόνο, ο αδελφός του Στεφάνου Δουσάν, ο Συμεών, που ήταν ηγεμώνας της, σημερινής, Αλβανίας, αλλά και πολλοί άλλοι Βοεβόδες. Ουσιαστικά η αυτοκρατορία του Δουσάν, διασπάσθηκε λίγο μετά τον θάνατό του.
(Κ.Παπαρηγοπούλου, Ιστορία του ελληνικού έθνους, ΄Αμαντος, Οι βόρειοι γείτονες)».