Για εβδομάδες ολόκληρες η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί άναυδη έναν χορό εκατομμυρίων ευρώ γύρω από τον οποίο εμπλέκονται μοναχοί, πολιτικοί, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι και άλλοι επιτήδειοι. Μια ολόκληρη μονή στο Βατοπέδιο έχει μετατραπεί σε γραφείο αγοραπωλησιών γης, κτημάτων, δασικών εκτάσεων, χρυσοφόρων κομματιών γης. Πουλάει εκτάσεις και αγοράζει εμπορικά κέντρα, εμπορεύεται υπεραξίες, οι μοναχοί της έχουν μετατραπεί σε ιδανικούς κτηματομεσίτες οι οποίοι εμφανίζουν αξιοζήλευτες επιδόσεις πολλαπλασιασμού της περιουσίας τους. Η αλήθεια είναι πως θα τους ζήλευαν οι επαγγελματίες του είδους, θα τους ζήλευαν για την ικανότητά τους ν’ αποκτούν προσβάσεις σε υπουργικά γραφεία, να διεκδικούν περιουσιακά στοιχεία, να συντάσσουν χρυσοφόρα συμβόλαια. Η δράση τους αυτή σίγουρα δεν έχει καμιά σχέση με το έργο της Εκκλησίας, της θρησκείας, όλων όσων δηλώνουν ότι εκπροσωπούν τέλος πάντων. Κι όμως, παρά τις αποκαλύψεις αυτές, οι εκκλησιαστικές ηγεσίες σωπαίνουν. Μια σιωπή περίεργη, αν όχι ένοχη, η οποία τουλάχιστον ξενίζει. Ούτε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ούτε ο αρχιεπίσκοπος, ούτε καν οι λαλίστατοι ιεράρχες δεν βρήκαν λέξη να πουν για την τουλάχιστον ηθική αυτή κατάπτωση κάποιων μοναχών του Αγίου Ορους. Και η σιωπή αυτή δεν συνδέεται με το αν έχουν ή δεν έχουν αρμοδιότητα να παρέμβουν σε όσα συμβαίνουν εκεί. Δεν έχει σημασία αν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες έχουν τη νομική ή άλλη δυνατότητα παρέμβασης. Είναι πιο ουσιαστικό το θέμα. Οι ηγούμενοι της συγκεκριμένης μονής παραβαίνουν το ίδιο το αξιακό σύστημα που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Και αυτό νομιμοποιεί τους πάντες, πόσω μάλλον τους ηγέτες της ιεραρχίας, να στηλιτεύσουν αυτά τα φαινόμενα.