Από το καταπληκτικό βιβλίο τού Χ.Π.Ζαλόκωστα γιά τον Μέγα Ιουλιανό.
Παρουσιάζεται ενδεικτικά μόνο η αρχή τού προλόγου όπως εύστοχα περιγράφει ο συγγραφέας.
Ένα βιβλίο πού διαβάζεται «απνευστί» καί όπου συγκινεί τον αναγνώστη η αγνή καί άδολη ψυχή τού Ιουλιανού,τού μεγάλου Έλληνα Άνδρα.
Η Ζωή του πού αποτέλεσε την τελευταία πράξη ενός δράματος αντίστασης απέναντι στην ιουδαιοχριστιανική λαίλαπα.
Αιώνες πρίν ξανακουστεί ο θείος λόγος ενός
Πλήθωνα καί ποτίσει τις καρδιές τού Ελληνισμού το Αίμα ενός Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
ΒΛΕΠΕ:Παρίσι καί Ιουλιανός
Το Χρέος των Αρβανιτών !
Νάτατ τσë μπιέρëν ίλëζετ
Νούσατ Ελικόν΄ς χέτσëνjëν πρε Παρνασόν…
Τούκε κëντούαρ βεν,
πο τούκε κλιάρ βίνjëν,
πσε Κασταλία ίστ πα ούι
εδέ βέντι ίστ ι ντιέκουρ.
Θόνι Ιουλιανόϊτ,
Φοίβος ντο τι α ντρέιμ πραπ στëπίν
εδέ Πυθίες ντο τι α γιάπëμ πραπ δάφνεν,
πσε νέβε γιέμι ούιτ τσë ουσγιούα πραπ εδέ φλιέτ.
Βίνjëμ μπëρδα γκα βίτρατ,
σι ντιέλjëμ ξελιόδουρ,
νέβε γιέμι λιούλιετ ε μάλιεβετ,
κρίπα ε Δέουτ,
εθëνα ι Ντίαβιτ.
(του Γιώργη Καμούτση)
Μετάφραση:
Τις νύχτες που πέφτουν τ΄ άστρα,
οι Νύμφες του Ελικώνα πηγαίνουν προς τον Παρνασσό…
Όλο τραγουδώντας πηγαίνουν,
αλλά όλο κλαίγοντας γυρίζουν,
γιατί η Κασταλία είναι χωρίς νερό
και ο τόπος είναι πυρπολημένος.
Να πείτε στον Ιουλιανό,
του Φοίβου θα την φτιάξουμε πάλι την καλύβα
και της Πυθίας θα της δώσουμε πάλι την Δάφνη,
γιατί εμείς είμαστε το νερό που ζωντάνεψε ξανά και μιλάει,
ερχόμαστε μέσα απ΄ τον χρόνο,
σαν παιδιά ξεκούραστα.
Εμείς είμαστε τα λουλούδια του βουνού,
το αλάτι της Γης,
η σοφία του Δία.
