ΣΕΡΒΟΙ-ΤΟΥΡΚΟΙ-ΑΛΒΑΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΣΟΒΑΡΟΙ
Το χρονικό του μίσους
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ
28 Ιουνίου 1389:
Πραγματοποιείται μια επικών διαστάσεων μάχη μεταξύ Σέρβων και Τούρκων. Οι Σέρβοι χάνουν τη μάχη. Το Κόσοβο -επονομαζόμενο ως σέρβικη Ιερουσαλήμ λόγω των εκκλησιών και των μοναστηρίων- βρίσκεται υπό την οθωμανική κυριαρχία για πάνω από 500 χρόνια. Οι Σέρβοι θεωρούν το Κοσυφοπέδιο ιερό έδαφος και λίκνο της εθνικής τους ταυτότητας. Οι Αλβανοί θεωρούν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυρίων, που ήταν οι πρώτοι κάτοικοι του Κοσυφοπεδίου.
7 Σεπτέμβριου 1913:
524 χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς της Σερβίας Πέτρος Καραγεώργεβιτς ανακοινώνει την απελευθέρωση του Κοσόβου. Οι επιχειρήσεις του σέρβικου στρατού για την επανάκτηση του εδάφους είχαν ξεκινήσει από τον Οκτώβριο του 1912. Οι ιστορικοί μιλούν για την πρώτη εθνοκάθαρση του 20ου αιώνα, λόγω των βιαιοπραγιών των Σέρβων εναντίον των Αλβανών. Πάνω από 20.000 Αλβανοί πεθαίνουν και το Κόσοβο γίνεται σέρβικο ακόμα και αν οι Σέρβοι αποτελούν μειονότητα.
Χειμώνας 1915 /1916:
Οι Αλβανοί παίρνουν εκδίκηση από τα σέρβικα στρατεύματα, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συμμαχικές δυνάμεις. Εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι προσπαθούν μέσω του Κοσόβου να προσεγγίσουν τις ακτές της Αδριατικής, γίνονται όμως στόχος Αλβανών ανταρτών. Η βρετανίδα συγγραφέας Ρεβέκκα Γουέστ έγραφε έκπληκτη για το διάλογο δύο Αλβανών που ευχόντουσαν ένα νέο πόλεμο, για να σκοτώσουν όσο πιο πολλούς Σέρβους μπορούσαν.
1966-74
Η πτώση του πανίσχυρου Υπουργού Ασφαλείας Αλεξάνταρ Ράνκοβιτς τον Ιούλιο του 1966, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή των Αλβανών του Κοσόβου. Μετά από την πολιτική του φόβου που ασκούσε ο Ράνκοβιτς, οι Αλβανόφωνοι αρχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια που τους δίνει ο Κροάτης ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο. Το 1974 το Κόσοβο αποκτά με το νέο σύνταγμα την ίδια σχεδόν υπόσταση, όσο και οι συνιστώσες δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας.
11 Μαρτίου 1981
Ξεκινά ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας εκ μέρους των Αλβανών Κοσοβάρων με το αίτημα για μία «Ενωμένη Αλβανία». Το Βελιγράδι προσπαθεί να καταστείλει τις διαδηλώσεις. Πολλοί άνθρωποί πεθαίνουν και άλλοι φυλακίζονται. Οι αναταραχές και η οικονομική μιζέρια που βιώνουν οι Σέρβοι οδηγεί στην έξαρση του εθνικισμού.
1986
Στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου η σέρβικη Vecernje Novosti δημοσιεύει το μνημόνιο της Σέρβικης Ακαδημίας Επιστημών, το οποίο αναφέρεται, μεταξύ άλλων,στην άνοιξη του 1981, όταν κηρύχτηκε εναντίον των Σέρβων «ένας πολύ ειδικός, αλλά ολοκληρωτικός πολέμος». Το μνημόνιο καταγγέλλει «τη φυσική, πολιτική, θεσμική και πολιτιστική γενοκτονία του σερβικού πληθυσμού στο Κόσοβο και Μετόχια» και καλεί τη Σερβία να μην είναι παθητική.
1987
Ο άγνωστος ακόμα Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ένας τραπεζικός διευθυντής που μόλις είχε αρχίσει να υλοποιεί τις πολιτικές του φιλοδοξίες, δηλώνει στις 24 Απριλίου μπροστά από χιλιάδες Σέρβους του Κοσόβου-Πόλιε: «Κάνεις δεν πρέπει να τολμήσει να σας χτυπήσει». Η ομιλία του μεταδίδεται στις τηλεοράσεις και εκείνος γίνεται μέσα σε μία νύχτα εθνικός ήρωας.
28 Ιουνίου 1989
Οι Σέρβοι γιορτάζουν τα 600 χρόνια από τη σφαγή στο Κοσυφοπέδιο και ο Μιλόσεβτις δηλώνει ότι «σήμερα βρισκόμαστε πάλι μπροστά από σφαγές». Το Βελιγράδι θέτει το Κόσοβο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και η αυτονομία του Κοσόβου ανακαλείται.
1991-1995
Τον Ιούλιο του 1991 οι Σέρβοι διαλύουν το Κοινοβούλιο του Κοσόβου. Χιλιάδες Αλβανοί γιατροί απολύονται, Αλβανοί δάσκαλοι δε λαμβάνουν το μισθό τους. «Το αίσθημα που επικρατεί στους Αλβανούς είναι το μίσος», γράφει ο Κοσοβάρος συγγραφέας Σκελτσέν Μαλίκι. Ο μετριοπαθής κοσοβάρος ηγέτης Ιμπραχίμ Ρουγκόβα, ο οποίος απορρίπτει τη χρήση της βίας, προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για το πρόβλημα του Κοσόβου.
1997
Ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσόβου (UCK) αποφασίζει να αντιδράσει με το δικό του τρόπο και αρχίζει ένας αιματηρός ένοπλος αγώνας ανάμεσα στους αντάρτες και τις σέρβικες δυνάμεις ασφαλείας. 450.000 άνθρωποι εκτοπίζονται. «Θα αντιδράσουμε», ανακοινώνει η αμερικανίδα ΥΠ.ΕΞ Μαντλίν Ολμπράϊτ.
24 Μαρτίου 1999
Μετά την αποτυχία των ειρηνευτικών συνομιλιών στη Γαλλία, ξεκινά ο πρώτος πόλεμος του ΝΑΤΟ. Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί εναντίον σέρβικων στόχων διαρκούν 78 ημέρες. Στις 10 Ιουνίου ο Μιλόσεβιτς συμφωνεί να αποσύρει τα στρατεύματά του από το Κοσυφοπέδιο. Ο απολογισμός του πολέμου: πάνω από 10.000 νεκροί και 1,5 εκατ. εκτοπισμένοι. Το Κόσοβο μετατρέπεται σε προτεκτοράτο του ΟΗΕ με την παρουσία 45.000 στρατιωτών του ΝΑΤΟ.
17 Μαρτίου 2004
Ο ύποπτος πνιγμός τριών αγοριών αλβανικής καταγωγής πυροδοτεί εκτεταμένες επιθέσεις εναντίον Σέρβων. To ΝΑΤΟ παρακολουθεί παθητικά. Δεκαεννιά άνθρωποι βρίσκουν το θάνατο, 900 τραυματίζονται και εκατοντάδες σπίτια καίγονται. Η βία ερμηνεύεται ως μία έκφραση της δυσαρέσκειας των Αλβανών και το ζήτημα του καθεστώτος επανέρχεται στο τραπέζι.
2006- 2007
Το Φεβρουάριο του 2006 αρχίζουν συνομιλίες με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ για το μελλοντικό καθεστώς του Κοσόβου. Στις 26 Ιανουαρίου 2007 ο απεσταλμένος του ΟΗΕ, Μάρτι Αχτισάαρι προτείνει ανεξαρτησία υπό διεθνή επιτήρηση.
Τον Ιούλιο ο Πρωθυπουργός του Κοσόβου Αγκίμ Τσέκου δηλώνει ότι απέτυχαν οι διαπραγματευτικές συνομιλίες με το Βελιγράδι και ζητά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας μέχρι το τέλος του χρόνου.
17 Φεβρουαρίου 2008
Ο πρώην οπλαρχηγός του UCK και νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός Χασίμ Θάτσι, ανακοινώνει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Η κίνηση χαρακτηρίζεται παράνομη από το Βελιγράδι και τη Μόσχα. Το Κόσοβο αναγνωρίζεται , μεταξύ άλλων, από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία.
http://diplomatia.gr/article/1827/%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%
