Kάθομαι καί σκέφτομαι καί αναρωτιέμαι Βλάμισσες καί Βλάμηδες.
Αναρωτιέμαι το λοιπόν εάν ο Αλβανικός Σύνδεσμος στα τέλη τού 1800 καί αρχές τού 1900 δεν είχε αργήσει ήδη τόσο πολύ να ενεργοποιηθεί ώστε να προστατέψει τούς αλβανικούς πληθυσμούς της Βαλκανικής Χερσονήσου.
Σκέφτομαι καί αναρωτιέμαι εάν δεν είχαν διαιρεθεί οί Αλβανοί - Αρβανίτες από τις παλιοθρησκείες καί τις ραδιουργίες τού Σουλτάνου καί τού Πατριάρχη χάνοντας τόσο πολύτιμο χρόνο σε σχέση με τα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη πού είχαν συγκροτήσει ήδη τούς οργανωμένους τους στρατούς διεκδικώντας τη μάνα τους καί το πατέρα τους.
Κάθομαι καί σκέφτομαι αν ο Αρβανίτης - Αλβανός είχε καταφέρει να ξεφύγει από την στενή έννοια της Φάρας του καί τού στενά προσδιορισμένου χώρου πού έδρευε η Φάρα του πως θα είχαν εξελιχθεί τα ιστορικά γεγονότα.
Αν είχε καταφέρει ο Αλβανός να δεί τον εαυτό του πέρα από τα περιορισμένα σύνορα της κάθε Φάρας του καί έβλεπε το πράγμα όσον αφορά τον εαυτό του ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ γιά το μέλλον της εθνοφυλετικής του υπόστασης.
Αναρωτιέμαι γιά το αν οί Αρβανίτες της Ελλάδας κατάφερναν να διατηρήσουν την πρωταρχική φυλετική τους ΜΝΗΜΗ καί δεν τούς κατάπινε η ρωμιορθόδοξη χοάνη της ανατολής.
Αναρωτιέμαι λέω Βλάμισσες καί Βλάμηδες εάν οί Αρβανίτες κατάφερναν καί ξεπερνούσαν την κάθετη,οριζόντια καί διαγώνια κατακερμάτισή τους παύοντας να προσφέρουν στούς διάφορους γειτονικούς τους λαούς τόσες καί τόσες πολύτιμες υπηρεσίες αποστερώντας τα οφέλη από την ίδια τους την συλλογική ύπαρξη.
Αναρωτιέμαι λέω Βλάμισσες καί Βλάμηδες εάν οί Αρβανίτες κατάφερναν καί ξεπερνούσαν την κάθετη,οριζόντια καί διαγώνια κατακερμάτισή τους παύοντας να προσφέρουν στούς διάφορους γειτονικούς τους λαούς τόσες καί τόσες πολύτιμες υπηρεσίες αποστερώντας τα οφέλη από την ίδια τους την συλλογική ύπαρξη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν τα βασικά τούτα σοβαρότατα θέματα δεν υπήρχαν στο αλβανικό στοιχείο ή τέλος πάντων βρίσκονταν σε μικρότερη ένταση καί πλησιάζοντας μόνο τον μέσο όρο των υπολοίπων λαών ποιά θα ήταν σήμερα η εδαφική του κατάσταση καί επομένως η εθνική συλλογική του θέση.
Καί πως να μην αναρωτηθεί κανείς όταν ο αλβανικός λαός ήταν επί αιώνες των αιώνων ο κύριος παράγοντας αντίστασης στην σλαβική διείσδυση στην Ίλλυρο-Ελληνική Χερσόνησο,όταν με χίλιες-δυό θυσίες κρατά ακόμη καί σήμερα καί μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες περιοχές αλώβητες καί γνήσιες πελασγικές από τούς επήλυδες Σλάβους;
Δυστυχώς,ο Ιλλυριός - Αρβανίτης δεν κατάφερε να ξεφύγει από την πατροπαράδοτη μισθοφορία καί από τα στενά όρια των ηγετών-φυλάρχων του προσφέροντας με αυτόν τον τρόπο τις στρατιωτικές του-καί όχι μόνο- υπηρεσίες σε τρείς συνεχόμενες μεγάλες αυτοκρατορίες.
Δυστυχώς,όταν πλησιάζε η πτώση της τελευταίας από αυτές τις αυτοκρατορίες δεν αντιλήφθηκε την κοσμοϊστορική αλλαγή της δημιουργίας των νέων «εθνικών» σχηματισμών καί όταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκαν κάποιοι από τούς ηγέτες του τις αλλαγές αυτές ήταν πλέον πολύ αργά.
Η πίστη τού Ιλλυριού-Αρβανίτη προς την ιδιαίτερη Πατριά-Φάρα του,η αδυναμία του να συγκροτήσει τακτικό καί ενωμένο στρατό πού στηριζόταν σε αυτήν ακριβώς την νοοτροπία καί συνάμα ο επίσης ιδιόρυθμος ψυχισμός του προς έναν ιδιότυπο «κοσμοπολιτισμό» είναι καί το αποτέλεσμα της σημερινής του εθνοφυλετικής καί κρατικής του υπόστασης.
Καί έτσι φτάσαμε Βλάμισσες καί Βλάμηδες «δύο γάϊδαροι να μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα» καί ο νοών νοείτω.
