Ο συγγραφέας,δηλωμένος αντιαλβανός καί μη έχοντας σχέση καμμιά με την ιστορική έρευνα καί την αντικειμενική της καταγραφή,ακροβατώντας μεταξύ μιάς στείρας αρχαιοπληξίας καί ενός ρόλου υπερασπιστή τού ιερατείου μιάς καί ο ίδιος ομολογεί πως «αδίκως έχει κατηγορηθεί» ως συνεργάτης των Οθωμανών,αναγκάζεται λοιπόν να ομολογήσει τον ρόλο τού ίδιου τού Αρβανίτη Αλή Πασά της Ηπείρου γιά την σωτηρία τού Ρήγα Φεραίου.
Έστω καί στην «χλιαρή» τούτη καταγραφή του ο συγγραφέας αναφέρεται στην επιρροή των Ελλήνων εκείνων προς τον Αλή πού ανήκαν στο περιβάλλον του,ενώ πλήθος ιστορικών μαρτυριών ξεκαθαρίζουν πως επρόκειτο γιά καθαρή θέση τού ίδιου τού Αλή μιάς καί ήταν μπροστάρης τού οράματος γιά μεγάλο καί ανεξάρτητο Έλληνο-Αλβανικό κράτος.
