Τα Νέμεα ήταν γνωστοί ιεροί αθλητικοί αγώνες της αρχαίας Ελλάδας τα οποία γίνονταν κάθε δύο χρόνια στην περιοχή της Νεμέας στην Πελοπόννησο.
Κατά την διάρκεια αυτών των αγώνων σταματούσε κάθε εχθροπραξία μιάς καί εθεωρείτο ύψιστη ιεροσυλία απέναντι στούς Θεούς κάθε συνέχειά τους.
Η Νεμέα εκείνη την εποχή δεν ήταν καν ξεχωριστή πόλη παρά τμήμα της πόλης των Κλεωνών.
Στην ουσία η περιοχή της Νεμέας ήταν ένας κατεξοχήν ιερός τόπος καί κατοικία των ιερέων τού Δία,τού πατέρα των Θεών.
Οί ιεροί αγώνες των Νεμέων συμπεριλαμβάνονταν στον ευρύτερο αξιακό κύκλο άλλων σπουδαίων αγώνων όπως των Ολυμπίων,των Ισθμίων καί Πυθίων.
Τα Νέμεα λοιπόν φίλες καί φίλοι ήταν ταφικοί αγώνες προς τιμήν των Επτά επί Θήβας καί τού ίδιου τού Δία καί μάλιστα οί ελλανοδίκες αυτών των αγώνων γιά αυτόν τον λόγο φορούσαν πένθιμα ενδύματα.
Οί «Επτά επί Θήβας» ήταν μία τραγωδία τού Αισχύλου καί είναι μέρος της τριλογίας πού ανήκει στον περίφημο «Θηβαϊκό κύκλο» καί είναι το μοναδικό έργο της τριλογίας πού διασώζεται έως σήμερα.
Η ιστορία της τραγωδίας λοιπόν βασίζεται στο μύθο των δίδυμων γιών τού Οιδίποδα καί της Ιοκάστης.
Κεντρικό πρόσωπο λοιπόν ο Οιδίποδας στην όλη ιστορία.
Γιά να μην μακρηγορούμε καί να μην αναφερθούμε στις τόσες λεπτομέρειες αυτού τού αρχαίου εξιστορήματος,η όλη ιδέα καί πού έχει τελικά άμεση σχέση με τούς αγώνες των Νεμέων,έχει να κάνει με την ΚΑΤΑΡΑ των Θεών προς τον Λάϊο τον πατέρα τού Οιδίποδα.
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα η «κατ-άρα» λεγόταν «αρά» καί η αλβανική γλώσσα διασώζει αυτούσια τη λέξη ως «ναμ» στη γκεγκική προφορά πού σημαίνει την κατάρα καί «nëm-νεμ» στην τοσκική καί έναρθρα(με το θηλυκό δηλ.άρθρο) «νέμε-α» καί μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το «ανάθεμα-κατάρα» πού ξεστομίζει κάποιος δείχνοντας την ανοιχτή παλάμη του λέγοντας «νά».
Η αλβανική δηλαδή διασώζει αυτούσια την αρχαία αυτή λέξη καί μάλιστα στον καθημερινό της λόγο.
Στην αρχαία τώρα ελληνική γλώσσα αλλά καί παράδοση αναφέρεται η θεότητα της Νέμεσης,η αμείλικτη καί σκληρή τιμωρός τού Δικαίου καί προσωπικά δεν κατανοώ την ετυμολόγηση πού δίνουν καί σε αυτή την πανάρχαια λέξη οί σημερινοί «φωστήρες» μας από το νέμω πού σημαίνει διαμοιράζω-διανέμω κλπ.
Το αφήνω αυτό το τελευταίο φίλες καί φίλοι στην κρίση τού κοινού νού γιά να βγάλει ο καθένας καί η καθεμία τα δικά του καί δικά της συμπεράσματα.
Ολοκληρώνω με την ξεκάθαρη διατύπωση πως δεν χρειάζεται να προστρέξει λαχανιάζοντας κανείς να σημειώσει το ποιά γλώσσα «έκλεψε» την άλλη καί τα σχετικά,αλλά να ανοίξει επιτέλους το ερευνητικό οπτικό του πεδίο προς το αυτονόητο,ότι δηλαδή η αλβανική καί η ελληνική γλώσσα αποτελούσαν στις προϊστορικές εποχές την ίδια καί την αυτή γλώσσα πού ενώ η αλβανική παρέμεινε στάσιμη στα κακοτράχαλα βουνά της διασώζοντας τις πρωταρχικές της ρίζες,η ελληνική εξελίχτηκε λογοτεχνικά καί πολιτιστικά με αποτέλεσμα με τον χρόνο να διαφοροποιηθεί.