Η Ελλάδα,μέχρι καί πριν από κάποιες δεκαετίες στηριζόταν σε ένα βασικό εθνολογικό στοιχείο, πού αποτελούσε καί την ραχοκοκαλιά της.
Το εθνολογικό της αυτό στοιχείο,μαζί καί με τούς λαούς τούς συγγενικούς του έδινε καί την φυσιογνωμία της χώρας.
Γιά κάποιο χρονικό διάστημα,τα ξένα στοιχεία πού ήδη είχαν αρχίσει να εισρέουν στην Ελληνική Πατρίδα κρατούσαν ρόλο περιφερειακό καί δεν είχαν δώσει,ακόμη,το βασικό τους αποτύπωμα στο ελληνικό έθνος.
Ως περιφερειακές δυνάμεις αυτά τα ξένα στοιχεία καί γιά κάποιο χρόνο,όσες λίγες δυνάμεις θετικές είχαν να επιδείξουν συγχρονίζονταν καί ακολουθούσαν στον ρυθμό τού κυρίως εθνικού κορμού,πού δεν ήταν άλλος από τούς Αρβανίτες καί αρβανιτογενείς καί τούς στενούς γηγενείς συγγενείς τους.
Το αποτέλεσμα όμως της τέλειας εθνολογικής ισοπέδωσης της Ελλάδας πού ήταν ιστορικά αναπόφευκτο ανέτρεψε τουλάχιστον ψυχικά,γιά να μην ειπωθεί κάτι άλλο χειρότερο,το εθνολογικό ζύγι της φυσιογνωμίας της Πατρίδας μας.
Σε πρώτη φάση,η μικρή ποσότητα με την ταυτόχρονα χαμηλή ποιότητα τόλμησε από εσωτερική ανάγκη καί με έξωθεν πιέσεις να εξομοιωθεί με την ποσοτική καί άριστη ποιότητα.
Ήταν καί η αρχή τού τέλους της ποσότητας καί της ποιότητας από την λαίλαπα πού θα ακολουθούσε,ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ αυτή την φορά ολοκληρωτικά την δική της φυσιογνωμία καί το δικό της καταστροφικό αποτύπωμα.
Στάλα τη στάλα ράγισε τον βράχο τον εθνικό,κάνοντάς τον κομμάτια καί αποκόμματα.
Το πρότερο έθνος άλλαξε,δεν ήταν πιά το ίδιο.
Το κατώτερο γιά μία ακόμη φορά,με την ομαδική υπομονή του καί συστηματική επιμονή του,απορρόφησε το ανώτερο αφού πρώτα μεθοδικά το απονεύρωσε.
Καί γεννήθηκε το νέο νοσηρό βυζαντινό μικροτέρας,γνήσιο παιδί καί αυτό της νεκροθάφτισσας ανατολής.
