Ο πολυγραφότατος συγγραφέας Βαγγέλης Λιάπης,πού τιμήθηκε γιά το έργο του από την Ακαδημία Αθηνών αλλά καί την Ακαδημία των Τιράνων,γράφει γιά το έθιμο πού ο ίδιος πρόλαβε ως παιδί πού λάμβανε χώρα στο τελεστήριο τού Ιερού της Ελευσίνας από τούς Αρβανίτες κατοίκους της Ελευσίνας,της Μάνδρας καί της Μαγούλας.
Κατά τις Αποκριές,τις δύο Κυριακές καί Καθαρή Δευτέρα,γίνονταν κυριολεκτικά ένα αρβανίτικο αντάμωμα στην θέση τού αρχαίου Ιερού της Ελευσίνας.
Περιγράφει,πως η αίσθηση της ιεροτελεστίας ήταν διάχυτη καί όλοι στέκονταν σοβαροί.
Νέοι συγκροτούσαν ομάδες χορού ανά 5-6 άτομα,ήταν μουτζουρωμένοι στα πρόσωπα καί στα χέρια καί χτυπούσαν ρυθμικά τα πόδια τους στη γη ακολουθώντας τον ρυθμό τού νταουλιού.
Κάθε τόσο οί χορευτές ξέκοβαν από τις παρέες τους,γονάτιζαν με το ένα πόδι στις πλάκες καί χτυπούσαν δυνατά την παλάμη τρείς φορές πάνω στην πέτρα,φωνάζοντας δυνατά όλοι μαζί:
Dheu,Çë Fsheh rëposh s' dimë
mos ka fshehur Perendinë.
Δεν ξέρουμε τι κρύβει από κάτω η γη
Μήπως έχει κρύψει τον Θεό;
Τότε οί υπόλοιποι της παρέας φώναζαν όλοι μαζί:
Dhe,ti je Perendia jona.
Γη,εσύ είσαι η Θεά μας.
Καί σαν δυνατή αντιχητική επιβεβαίωση,όλοι οί θεατές πού ήσαν γύρω φώναζαν το ίδιο:
Dhe,ti je Perendia jona!
Γη,εσύ είσαι η Θεά μας!
Αυτά λοιπόν καί άλλα τόσα όσον αφορά τούς Αρβανίτες,πού όλες αυτές τις πανάρχαιες παραδόσεις δεν τις έμαθαν σε κάποιο σχολείο καί ούτε κανείς τούς τις δίδαξε,αλλά μεταφέρθηκαν προφορικά από στόμα σε στόμα,σε αντίθεση με εκείνους πού σήμερα καμώνονται τον «έλληνα» βρίζοντας καί συκοφαντώντας αυτόν τον πανάρχαιο λαό.
