Στη ζοφερή των αιώνων
Νύχτα του Έθνους
η ιστορία αγρυπνάει
το φως το αρχαίο ν’ανάψει
σύμβολο νέο ,
της σταυρωμένης Πατρίδας ,
για να πέσει στα τάρταρα
η αταίριαστη μοίρα
και να ροδίσει η Ανάσταση .
Σπασμένες αλυσίδες σέρνονται
στην τρομερή Γη .
Απ’ τ’ ανοιγμένα σπλάγχνα της
τινάζεται στα βράχια
ατίμητη Θεά,
η Λευτεριά.
Φως τα θεμέλια της,
Φωτιά η σκέψη της ,
βροντή ο πόθος της ,
και χαλασμός το αγκάλιασμα της .
Μίλησε το καθάριο της φως
στις συνειδήσεις
κι υψώθηκε του Άρη ο ναός
και το χρηστήριο
όπου ο Σουλιώτης
πρωτόκλητος
με χρυσά άμφια την τιμή
και θυμιατό το καριοφύλι
σύνθετε το ορθρινό ύμνο
και τέντωνε στα ουράνια
το σπαθί για αγιοκέρι
φωτιά να πάρει απ’ τον Ήλιο .
Οι πρώτες αιμάτινες στάλες
εγραψαν στα βράχια το επίγραμμα:
Εδώ οι διαλεχτοί , η ψυχή η βαθιά ,
ο νους ο αιώνιος , το Σούλι .
Της κάθε γενιάς το αίμα
ανέσπερο κρατούσε
το φάρο
που φώτιζε στα σκότη
της Ελευθερίας το δρόμο .
Ο Αχέροντας αναταράζονταν:
Εκεί το Σούλι,
των Ελλήνων το κοινό προσκύνημα ,
ο στίβος ο ιερός
και της δόξας το αμάραντο στεφάνι .
Εδώ στα χαλκοπράσινα νερά μου η αθανασία .
Oι ψυχές
στο Κούγκι και στον Αβαρίκο ,
πεταλούδες χλωμές ,
σάλπιζαν την ελπίδα .
Το τετραχώρι πρόβαλε
από καπνούς και βροντές
θεοφόρο αστέρι .
Πήραν φωτιά όλες οι κορυφές
κι ανάψαν μύρια αστέρια .
Kι από άστρο σ’ άστρο σ’όλη την Ήπειρο
εγιόμισεν η Ελλάδα άστρα .
Στο φως το αγνό
του χαλασμού και του ωραίου
που μετεωρίζει
πάνω από ξεχασμένα ερείπια
κι απ’ την αιώνια σιωπή
δίνει απόκριση
η ψυχή του ποιητή
με το καινούργιο μήνυμα:
Εμπρός νέες γενιές
ψηλά για το Σούλι .
Εκεί η Ιδέα πάντα νέα
και πάντα ευγενικός ο κάθε στίβος .
Εκεί να βαφτιστούμε
στην ιερή του Έθνους κολυμπήθρα .
Εμπρός νέες γενιές
Το Σούλι πάντα μας προσμένει
Κι όποιος μπορεί
με το Σουλιώτη να αμιλλάται
το μέτωπο του στεφανώνει
με τα φτερά
των δοξασμένων άθλων .
του Βασίλη Κραψίτη
από το βιβλίο « Μνήμη Σουλίου »
http://ellines-albanoi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2020.html
