Ο Αντώνιος Μηλιαράκης,γεωλόγος,πανεπιστημιακός καί ιστορικός,έλεγε κάποτε πως τα τοπωνύμια είναι «επιγραφαί γεγλυμέναι επί του εδάφους»,δείχνοντας με αυτά τα λόγια του την ιστορική καί εθνολογική σπουδαιότητα πού έχουν οί ονομασίες των πόλεων,των ορέων,των ποταμών,κοιλάδων,χωριών κλπ.
Από τα τέλη τού 1800,ο «πα-τέρας» της ελλαδικής λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης,πού δεν φιλοτιμήθηκε να καταγράψει μερικά αρβανίτικα τραγούδια,τέθηκε ενορχηστρωτής των περίφημων επιτροπών «γνωμοδοτήσεων» γιά την εξαφάνιση κάθε τοπωνυμίου πού δεν βόλευε με την νεοελληνική αρχαιομανία.
Τόση σιγουριά με την ελληνικότητα είχαν γιά τούς νεοέλληνες οί διάφοροι «πατέρες» του.
Καί έτσι λοιπόν με δόξα καί τιμή συνετελέσθη η σφαγή των γνησίων ονομάτων κωμών καί πόλεων με τις διακόσιες τόσες «καλλιθέες» καί τριακόσιες «πλατανιές».
