ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ
(Το ολοκαύτωμα των Ψαρών)
Ο Δ. Σολωμός στο επίγραμμά του για την καταστροφή της νήσου των Ψαρών από τους Τούρκους, που έγινε το 1824, μας λέει ότι:
«Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,
περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα λαμπρά παλικάρια
και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια
που 'χαν μείνει στην έρημη γη…».
Πόσοι όμως από εμάς τους νέο-Έλληνες γνωρίζουμε ότι αυτά «τα λαμπρά παλικάρια» ήταν Αρβανίτες και μάλιστα από την φυλή των Λιάπηδων, οι οποίοι, όταν όλοι οι άλλοι έμπαιναν στα καράβια για να φύγουν και να σωθούν, αυτοί, όπως πάντα κάνουν οι Αρβανίτες, έμειναν μέχρι τέλους στις επάλξεις του αγώνα και τελικά, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, αυτοπυρπολήθηκαν μέσα στο Παλιόκαστρο του νησιού, παίρνοντας μαζί τους στον θάνατο και περίπου 4 χιλ. Τούρκους; Αλλά για τα γεγονότα αυτά, στηριζόμενος στις πληροφορίες του ναυμάχου Σαχτούρη, έχει γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο ο Δικηγόρος Αθηνών κ. Παναγιώτης Γκινοσάτης, το οποίο πρώτο-δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μπέσα».
Διαβάστε το:
Είναι, σίγουρα, πολλές οι σελίδες της ιστορίας μας που έμειναν στην αφάνεια.
Πολλές οι θυσίες του λαού, που δεν αξιώθηκαν να πάρουν τη θέση τους στην επίσημη ιστορία, γιατί κάποια σκοπιμότητα δεν το επέτρεψε.
Λίγοι, ασφαλώς, θα γνωρίζουν το ολοκαύτωμα του Παλιόκαστρου των Ψαρρών.
Και τούτο γιατί το γεγονός αυτό – όπως και πολλά άλλα που αναφέρονται στους Αρβανίτες – έχει αποσιωπηθεί με επιμέλεια από τους πνευματικούς ταγούς του τόπου μας.
Διακόσια περίπου χρόνια τώρα πιέζεται η λογική και η ιστορική μνήμη του λαού να δεχτεί ότι οι στυλοβάτες του έθνους είναι οι Φαναριώτες, οι Κοτζαμπάσηδες και ανώτεροι κληρικοί.
Η σκοπιμότητα αυτής της θέσης, βέβαια, είναι ο επόμενος συλλογισμός, που έρχεται σχεδόν αυτόματα, ότι δηλαδή και οι απόγονοι των Φαναριωτών και Κοτζαμπάσηδων καθώς και οι διάδοχοι των Επισκόπων είναι οι φυσικοί ηγέτες του ελληνισμού.
Βασίζοντας, λοιπόν, την πρακτική τους στη σκέψη, ότι, προκειμένου να δημιουργείς ιστορία (που θέλει κότσια) καλύτερα είναι να γράφεις ιστορία (που θέλει μόνο χαρτί και μελάνι), κατάφεραν να μονοπωλήσουν τη συγγραφή και, επομένως, και τη διδασκαλία της ιστορίας παραλείποντας, διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας με το δικό τους τρόπο τα γεγονότα.
Κάτι παρόμοιο συνέβη με το ολοκαύτωμα των Ψαρρών , που έγινε στα 1824 και περιγράφεται στο ημερολόγιο του πολεμικού βεργαντίνου «Αθηνά» από τον καπετάνιο του πλοίου Γεώργιο Σαχτούρη.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από το ημερολόγιο διατηρώντας, όσο γίνεται, την ορθογραφία του αρχικού κειμένου… «Ιουλίου 15, Τρίτη… Ήδη κατά τας πληροφορίας οπού ελάβαμεν από υποκείμενα παρευρεθέντα εις τα Ψαρρά εις την απόβασιν στρατευμάτων οπού έκαμνεν εκεί ο εχθρικός στόλος, είμεθα εις περίστασιν να δώσωμεν κάποιαν ιδέαν ακριβή περί τούτου. Ημέρα Παρασκευή 20 Ιουνίου έφθασεν ο εχθρικός στόλος εις Ψαρρά….».
Ακολουθεί η περιγραφή της απόβασης των Τούρκων από ένα δυσβατότατο κάβο του νησιού και του αιφνιδιασμού των Ψαρριανών, για να συνεχίσει ο μεγάλος ναυμάχος.
«Άλλος πόλεμος έγεινεν εις τους πρόποδες του βουνού οπού κείται άνω της πολιτείας όπου έκειντο οι τρεις μύλοι εκεί ευρίσκοντο σχεδόν 500 Ψαρριανοί, Λιάπιδες και ξένοι, ούτοι εκράτησαν ολίγον την ορμήν του εχθρού όστις είχε ξεβαρκάρη ήδη υπέρ τας 8 χιλ.
Έπεσαν ουκ ολίγοι τούρκοι, και εδικοί μας ικανοί εκεί λέγουν να εσκοτώθη ηρωϊκώς και ο κπ: Αναγνώστης Τζώρτζης, άλλ΄ η πληθύς των εχθρών έκαμε τους λοιπούς να τραβηχτούν κατά το Παλαιόκαστρον όπου ήτον το μεγάλο κανονοστάσιον, τότε όλοι οι Ψαρριανοί απελπίσθησαν και έτρεξαν εις τα πλοία, οι Λιάπιδες όμως όχι, άλλ΄ εκλείσθησαν με τινας άλλους ξένους και σχεδόν 10-12 Ψαρριανούς μέσα εις το κανονοστάσιον…» .
Κατόπιν ο Σαχτούρης περιγράφει τη σφαγή, τη λεηλασία και το σκλάβωμα μέσα στην πολιτεία και συνεχίζει.
«Τη αύριον ημέρα Κυριακή οι Τούρκοι έρριψαν όλην των την προσοχήν εις το να κυριεύσωσι το Παλαιόκαστρον ήτοι το μεγάλο κανονοστάσιον οπού είναι εις τον κάβο περ Όστρια πλαγίως της πόλεως και όπου εκλείσθησαν οι Λιάπιδες με τας οικογενείας των, και όπου ήτον οι τζεπχανέδες (πυρηταποθήκαι) των Ψαρρών.
Τρεις φοράς όρμησαν οι Τούρκοι κατ΄ αυτών δια να τους κυριεύσωσιν εξ εφόδου και τις τρεις επέστρεψαν άπρακτοι με μεγαλότατον χαμόν.
Δώδεκα χιλιάδες λέγουσι να εξεβαρκαρίσθησαν επάνω εις την Νήσον εκ των εχθρικών στρατευμάτων και όλοι ερρίφθησαν κατ΄ αυτών.
Τα 2/3 των Λιάπιδων ήτον ήδη σκοτωμένοι όταν απεφάσισαν να αφήσουν τους Τούρκους να εμβούν μέσα.
Και τότε βάζοντες φωτιάν εις ταις μήναις επήρε μόνον η μία και εσκεπάσθησαν υπέρ τας 4 χιλ. Τούρκοι καθώς και αυτοί οι ίδιοι με ταις γυναίκες και τα παιδιά των.
Τοιούτον ηρωϊκόν τέλος έδωσαν οι γενναίοι».
Είναι απ΄ τα γεγονότα που αποσιωπήθηκαν γιατί δεν είναι δυνατό να παρερμηνευθούν.
Ο Σαχτούρης είναι απόλυτος.
Κατονομάζει απερίφραστα ακόμα και την φυλή που ανήκουν αυτοί οι γενναίοι Αρβανίτες.
Είναι Λιάπηδες.
Το αίμα τους χρήσιμο για την απελευθέρωση της Ελλάδας, αλλά η μνήμη τους ακατάλληλη για τις μέλλουσες γενιές.
Έτσι έκριναν οι ιστορικοί μας, που τα γραπτά τους, περισσότερο απ΄ την επιστημονική τους άποψη, απηχούσαν εξωελληνικές ιδεολογίες και σκοπιμότητες (με τις οποίες τους "σκότωσαν" για μία ακόμη φορά).
Γιώργος Μίχας
Βλέπε γιά τον Κότα(επάνω) καί γιά τον «σλαβόφωνο»
Γεωργίου Σαχτούρη,κεφάλαιο «εκστρατεία της Σάμου» σελ.45.
Ο Οθωμανός αποκαλούνταν από τούς επαναστάτες
«Βυζαντινός εχθρός».
Ο οθωμανικός στόλος αποκαλούνταν
από τούς επαναστάτες «βυζαντινός».
Αυτά τα σχολικά βιβλία τού ρωμαίϊκου όχι στην πυρά απλά
πρέπει να παραδοθούν,αλλά πριν πέσουν πρέπει πρώτα
να πασαλειφθούν αναλόγως...
LABËRIA - ΛΙΑΠΟΥΡΙΑ - ΛΑΜΠΕΡΙΑ
