Αγαπητή ATHENS VOICE
Σας στέλνω αυτό το κείμενο για τη στήλη σου «πράσινη κάρτα». Μερικά χρόνια πριν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μια φωνή στην υπεράσπιση των αλβανών συμπολιτών μας που κατ’ επανάληψη δέχτηκαν κάθε είδους επιθέσεις (οι τηλεοπτικές ήταν οι πιο προφανείς). Εντούτοις πιστεύω πως το κείμενο ίσως έχει ακόμα κάποια αξία γιατί καταγράφει την τρυφερή σχέση που μπορεί να έχουν πολίτες αυτής της πόλης ανεξάρτητα από την τοπική τους προέλευση.
Φίλοι μου, τα μόνα νόμιμα σύνορα είναι αυτά που καθορίζει το γεωγραφικό τοπίο. (Γι αυτό και ο Αγρινιώτης έχει πιο πολλά κοινά με τον Τεπελενιώτη παρά με τον Ροδίτη που είναι κάτι τι σαν Κύπριος που με τη σειρά του είναι κάτι σαν Λιβανέζος.) Κι όταν κι αυτά τα σύνορα ξεπερνιούνται (με την τεχνολογία- σήραγγες, γέφυρες, motorways) είναι αυτά που δημιουργεί η προκατάληψη και η πολιτική σκοπιμότητα.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Ροδάνθη Σκουρτέλλη
YΓ. Εάν αποφράσσετε να δημοσιεύσετε το κείμενο μπορώ να σας στείλω μια φωτογραφία του Μάρκου του γιού μου και του Πάολο του γιου της Αΐντας.
ΟΙ ALBANIA TΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΙΝΤΑ Στα ανυποψίαστα παιδικά μου χρόνια και χάριν της επιλεκτικής Γεωγραφίας που διδασκόμασταν στα απριλιανά σχολεία αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της γειτονικής χώρας. Όταν στα μαθήματα επιλεκτικής Ιστορίας διδαχθήκαμε το αλβανικό έπος ήμουν σίγουρη πως διαδραματίστηκε στη μακρινή κι άγνωστη «χώρα του πουθενά». Η Κορυτσά, το Τεπελένι, οι Αγ. Σαράντα ήταν μέρη τόσα υπαρκτά όσο και η χαμένη Ατλαντίδα, πολυμνημόνευτα σe διάφορα κείμενα ή βιβλία μα ανύπαρκτα στη καθημερινή ζωή μας. Στα γυμνασιακά χρόνια της άδηλης κοινωνικοπολιτικής αφύπνισης ανακάλυψα πως στα βραχέα κύματα τα Τίρανα είχαν φωνή. Έτσι κάθε βράδυ στις εννιά με το αυτί κολλημένο στο τρανζίστορ έδινα το παρών στο «Εδώ Τίρανα! Εδώ Τίρανα! Ακούτε τη φωνή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας…». Κι αυτή η φωνή έρχονταν πάλι πέρα από τα όρια του υπαρκτού για μένα κόσμου. Εάν σας ρωτήσω τι είναι μετά τα όρια του σύμπαντος θα δώσετε την ίδια απάντηση που έδινα εγώ εκείνη την εποχή όταν με ρώταγαν τι είναι πέρα από τη Κακαβιά ή την Κρυσταλοπηγή. Το πρώτο άτομο βέρας αλβανικής καταγωγής που εμφανίστηκε στη ζωή της οικογένειας μου -πολύ αργότερα κοντά στο 1996- ήταν η κυρία Βιργινία, μια φινετσάτη μεσόκοπη κυρία, καθηγήτρια της ρωσικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο των Τιράνων Ήρθε να μείνει μαζί μας για να βοηθήσει στη φροντίδα του σχεδόν κατάκοιτου πατέρα. Δεν άργησε να γίνει η θεία που δεν είχαμε, η συνήγορος μας όταν η αδελφή μου κι εγώ θέλαμε να ζητήσουμε κάτι από τη μητέρα, η οικογενειακή μας σύμβουλος. Συμπτωματικά εκείνη την εποχή περνούσα μια δύσκολη προσωπική περίοδο και οι σοφές συμβουλές της κυρίας Βιργινίας ήταν βάλσαμο στη ψυχή μου. Όταν έφυγε πίσω στη πατρίδα της μετά το σεισμό του 1999 έκλαψα με αναφιλητά. Την αντικαταστάτρια της ανέλαβε να μας την βρει ο Αντώνης.Ο Αντώνης και ο Γιάννης ήταν εδώ και δυο τρία χρόνια οι Αλβανοί της γειτονιάς. Εργατικοί, χρυσοχέρηδες, άξιοι. Άλλαξαν την όψη στους κήπους και τα σπίτια του Κάτω Χαλανδρίου. Ο Αντώνης σοβαρός, αξιοπρεπής, εύθικτος απέκτησε σύντομα πολλές φιλικές σχέσεις. Η οικογένειά του πίσω στον τόπο του άνοιξε επανειλημμένα το σπίτι της και φιλοξένησε φίλους μου δημοσιογράφους που επισκέφτηκαν τη χώρα όταν κατάρρεε η τραπεζική πυραμίδα. Ο Γιάννης ακούραστος, χαμογελαστός, άριστος τεχνίτης. Οικογενειάρχες κι οι δύο που αγνοούν βέβαια την ‘‘Καταγωγή της οικογένειας, …’’ του θείου Ένγκελς πάντως χτίζουν επιμελώς τη ζωή τους σύμφωνα με το πασοκικής κοπής μικρομεσαίο όνειρο. Ο Αντώνης λοιπόν έφερε μια μέρα την Αΐντα. Ψιλή, λεπτή, αεικίνητη, διπλός γονιός δύο ανήλικων αγοριών λάτρεψε τον πατέρα μας σαν δικό της και τον φρόντισε μέχρι που έκλεισε τα μάτια του. Για τη μητέρα έγινε η μεσαία κόρη και στήριγμά σε κάθε δύσκολη στιγμή. Κι από την Αΐντα γνωρίσαμε τη μικρή αδελφή της τη Σόνια-μια νεαρή κοπέλα, στοχοπροσυλωμένη, επιμελή και σοβαρή αποφασισμένη να μορφωθεί και να πετύχει. Κι η καλή της φίλη η Αννίλα- που όσοι τη γνωρίζουμε συμφωνούμε πως είναι όλα τα λεφτά- χαριτωμένη, έξυπνη, με χιούμορ, τολμηρή κι απρόβλεπτη.Στο μεταξύ ο Νίνο και ο Πάολο, οι γιοί της Αΐντας μεγαλώνουν. Σίγουρα κι αυτοί- σαν τον μόλις λίγα χρόνια μεγαλύτερο θείος τους το Λορέντζο που αγάπησε μια ελληνίδα- θα ερωτευτούν και θα στήσουν τις ζωές τους στου Γκύζη ή στο Χολαργό. Κι εύχομαι να είναι φιλαράκια και με το δικό μου γιο το Μάρκο .Οι κάτοικοι της άγνωστης «χώρας του πουθενά» είναι τώρα φίλοι μου Το εκτρωματικό εθνικό κράτος έσυρε σύνορα με το χάρακα πάνω στο χάρτη πάμπολλες φορές. Δημιούργησε την ψευδαίσθηση της εθνικής ταυτότητας και της εθνικής καθαρότητας και εγκλημάτησε πλειστάκις στο όνομα τους. Εγώ πάντως χαμογελώ γιατί ο αλβανός φίλος μου ο Αντώνης Χάσκας έχει το ίδιο επίθετο με τη κ. Χαρά Χάσκα., ιδιοκτήτρια του πιο δημοφιλούς καφέ της ελληνικής τηλεόρασης, όπως και γιατί κάθε τρίτο-τέταρτο επίθετο που συναντάς στον τηλεφωνικό κατάλογο είναι αλβανικής η αρβανίτικης προέλευσης. Κι αυτό τα λέει όλα. ΥΓΘα μπορούσα να παραθέσω δεκάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως στη σύνθεση αυτού του φυλετικού μωσαϊκού που λέγεται νεοέλληνες οι αλβανικής καταγωγής ή αρβανίτες κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό. Ρωμαιοελλαδίτες, ρωμαιοαλβανοί, ρωμαιοσαρακατσαναίοι, ρωμαιοβλάχοι πηδήχτηκαν αβέρτα –εντός ή εκτός γάμου- εν καιρώ ειρήνης ή άλλως PAX ROMANA και τοιουτοτρόπως προέκυψε το απείρου κάλλους ανάδελφο νεοελληνικό έθνος. Θα μπορούσα να κατονομάσω διάφορους τηλεοπτικούς αλβανοφάγους που και το όνομα και η φυσιογνωμία τους βοούν την αρβανίτικη καταγωγή τους. Αλλά φοβάμαι πως θα χαλάσω τη τρυφερότητα που νοιώθω αυτή τη στιγμή για τους albania φίλους μου.MIRUPAFSIM
