(πέθανε) Ο εθνικιστής Σέρβος πατριάρχης [1]
18/11/2009 από Po
«Να Ένας Άγιος που Περπατά στη Γη!» Γνωστό ιερό blog (vatopaidi.wordpress.com)
«Ο νέος Πατριάρχης πρέπει να αποφασίσει ποιον δρόμο της Σερβίας θα υποστηρίξει η Εκκλησία – προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή προς την… Ασιατική Ένωση». Ζίβιτσα Τούσιτς, επικεφαλής του σερβικού πρακτορείου θρησκευτικών ειδήσεων.
Συμμαχητής των Μιλόσεβιτς-Κάρατζιτς-Αρκάν-Μπλάντιτς
φωτ. από το ιερό blog του vatopaidi.wordpress...
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη, Η Αγιότης του ο Παύλος πατριάρχης των Σέρβων πήγε να βρεί στην Κόλαση τους φονιάδες αδελφούς του Αρκάν και Μιλόσεβιτς. Με την ευκαιρία επιτρέψτε μου να επαναδημοσιεύσω ένα παλιότερο άρθρο: «Πολιτική σύγκρουση μέχρις εσχάτων, … στο Βελιγράδι, καθώς η Σύνοδος συνήλθε για να εκλέξει Πατριάρχη παρόλο που ο Παύλος βρίσκεται εν ζωή, αλλά δεν μπόρεσε να συμφωνήσει στον διάδοχο και έτσι χθες αποφάσισε εξ ανάγκης να… κρατήσει τον Παύλο! Ο σερβικός Τύπος έκανε λόγο για «πραξικόπημα» ήδη από τον Μάιο, όταν η Σύνοδος αφαίρεσε όλες τις εξουσίες από τον ασθενή 94χρονο Παύλο, κατά εμφανή παράβαση των θρησκευτικών κανόνων….επίσκοπος δήλωνε ανώνυμα στην εφημερίδα «Πολίτικα» του Βελιγραδίου ότι αν εμφανιζόταν δήλωση παραίτησης του Παύλου πολλοί επίσκοποι θα αμφισβητούσαν τη γνησιότητά της «επειδή στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε η σφραγίδα του Πατριάρχη εν αγνοία του». ……Ο Παύλος είναι άνθρωπος του παρελθόντος. Αναρριχήθηκε στον θρόνο όταν οι εθνικιστικές δυνάμεις πήραν την εξουσία με τον Μιλόσεβιτς με τρόπο που προκάλεσε σοβαρότατες υποψίες … Κατά διαβολική σύμπτωση, ο Πατριάρχης Γερμανός ….. βρήκε να «πέσει και να χτυπήσει σοβαρά», όπως ανακοινώθηκε, την παραμονή μιας άκρως συμβολικής ημέρας: όταν ο Μιλόσεβιτς μίλησε μπροστά σε ένα εκατομμύριο Σέρβους, το 1989, σηματοδοτώντας την έφοδο του εθνικισμού!…..ο Παύλος ως γνήσιος καιροσκόπος δεν δίστασε το 2001 να υποστηρίξει την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, μόλις είδε ότι τα πράγματα αλλάζουν. Σε αντάλλαγμα της στάσης του ο πρωθυπουργός επανέφερε το μάθημα των Θρησκευτικών για να ικανοποιήσει τον Πατριάρχη! …» http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8777&pubid=1852818 Αυτά συνέβαιναν δυο χρόνια πριν και τώρα ο κατεψυγμένος πατριάρχης πέθανε χωρίς η Εκκλησία να έχει ανακοινώσει από τι ακριβώς έπασχε.
«Ο Αρχιεπίσκοπος Ιπεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Καρλοβικίου και Πατριάρχης των Σέρβων» Παύλος υπήρξε εμβληματική φιγούρα της Σερβίας όπου η Εκκλησία ασκούσε επιρροή από το 1346 που ο πατροκτόνος κατακτητής Μακεδονίας Ηπείρου και Θεσσαλίας Στέφανος Δ΄ Δουσάν την ανακήρυξε σε πατριαρχείο «Σέρβων και Ρωμαίων» χειραφετώντας την από την Κωνσταντινούπολη. Το 1459 ο Σουλτάνος κατήργησε το σέρβικο πατριαρχείο, υποτάσσοντας το στον πατριάρχη της Ισταμπούλ που διόριζε Ρωμιό ή ελληνόφωνο τοποτηρητή. «Έτσι για την Σερβία…η Εκκλησία έγινε ένας ξένος οργανισμός που …ερχόταν να προστεθεί στην τουρκική κυριαρχία» (Ristelhueber R. «Ιστορία των Βαλκανικών λαών». Παπαδήμας 1995). Το 1557 όμως, ο βεζίρης Σοκόλοβιτς παλινόρθωσε το σέρβικο πατριαρχείο διορίζοντας τον αδελφό του, πατριάρχη του Πετς. H σερβική Εκκλησία είχε ήδη αποκτήσει εθνικά χαρακτηριστικά, πράγμα που θα αργούσε να συμβεί στις υπόλοιπες βαλκανικές Εκκλησίες, που ακολουθώντας τις εθνικές αφυπνίσεις εξελίχθηκαν και αυτές σε κρατικά μορφώματα αποσχιζόμενες από το ορθόδοξο μιλιέτι του Σουλτάνου και από το εκτελεστικό όργανό του το ρωμέϊκο πατριαρχείο από το οποίο αποσπάστηκε ακόμη και η ελλαδική Εκκλησία.
Σέρβος ιερεύς ευλογεί παρακρατικούς πριν τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα.
Η Εκκλησία της Σερβίας διεκδικούσε εθναρχικό ρόλο όπως όλες οι βαλκανικές αδελφές της. Ανακήρυξε ακολουθώντας την παράδοση της Κωνσταντινούπολης ως αγίους πάνω από 10 βασιλιάδες, πρίγκιπες και τσαρίνες, ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού. Στο Μοντενέγκρο είχε ήδη καθιερωθεί ο θεσμός του πρίγκιπα επισκόπου που διοικούσε τον λαό του και κληροδοτούσε την ηγεσία στον ανιψιό του. Ακόμη και στην Αλβανία των αρχών του 20ου αιώνα ο σοσιαλδημοκράτης μητροπολίτης Θεοφάν βρέθηκε για ένα φεγγάρι πρωθυπουργός και στη Ρουμανία ο φασίστας πατριάρχης Μύρων έγινε αντιβασιλιάς. Στο καθεστώς Τίτο, στριμωγμένη η Εκκλησία επιβίωνε εκχωρώντας μεγάλο μέρος της αξιοπρέπειάς της: Ο διακεκριμένος ιερέας και θεολόγος Αλέξανδρος Σμέμαν, περιγράφει («Ημερολόγιο», εκδ. Ακρίτας) δεξίωση σε σερβικό επισκοπικό μέγαρο (1980): «Δυο ομιλίες από τον πρόεδρο της Κυβερνητικής Επιτροπής για την θρησκεία, δηλαδή έναν κομμουνιστή επίσημο που ελέγχει την Εκκλησία- …ένα χοντρό γομάρι. Αλλά Θεέ μου, πώς νοιάζονταν γι’αυτόν τον γορίλλα, υποκλινόμενοι και χαμογελώντας του γλυκά……παρασημοφορήθηκε μάλιστα με το μετάλλιο του Αγίου Μάρκου για την Ελευθερία…ενώ κάπνιζε ένα χοντρό πούρο και φύσαγε τον καπνό στο πρόσωπο του επισκόπου…. Να σε πιάνει ναυτία…Κατόπιν η επίκληση στη Θεοτόκο: ‘Χαίρε ..σώτειρα της Σερβίας, του ευλογημένου σταυροφόρου λαού».
Τα φαντάσματα του Εθνικισμού και της Ορθοδοξίας ήλθαν να καταλάβουν το κενό που άφησε ο Τίτο. Στον συνταγματάρχη Μιχαήλοβιτς που εκτελέστηκε το 1946 για συνεργασία με τους Γερμανοϊταλούς, στήθηκε άγαλμα παρουσία πολλών ιερέων. Ο μητροπολίτης Μαυροβουνίου παρασημοφόρησε τον παρακρατικό φονιά Αρκάν, οπλισμένο μέσα στην εκκλησία, τα Χριστούγεννα του 1991 (Αυγή, 6-6-1999). Ο Παύλος, υποδέχτηκε στην έδρα του τον ανισόρροπο ναζιστή Ζιρινόφσκι. Ο πατριάρχης κατήγγειλε από κάποια στιγμή και μετά το καθεστώς Μιλόσεβιτς, όχι όμως για εθνοκάθαρση, λογοκρισία και διωγμούς δημοκρατικών.
Ο Ερζεγοβίνης Αθανάσιος προκαλεί: «Ο Μιλόσεβιτς είναι σταυρωμένος. Ένα τραγικό πρόσωπο, παλεύει, προσπαθεί να σταθούμε όρθιοι…» («Ταχυδρόμος», Ιανουάριος, 1992). Ο Καρελίας Ιωάννης όμως, αρχιεπίσκοπος της φινλανδικής ορθόδοξης Εκκλησίας δεν δείχνει την κατανόηση που δείχνουν οι Έλληνες: “εμείς δεν πιστεύουμε όπως εσείς στην Ελλάδα, ότι οι ορθόδοξοι της Σερβίας είναι και τόσο καλοί……όλες οι ομάδες εκεί λένε ψέματα. Όσοι από τους ..Αλβανούς και τους Σέρβους, έχουν σε κάποιο μέρος την εξουσία, δυστυχώς διαπράττουν τρομερά λάθη…” (“Κ. Ελευθεροτυπία”, 30-5-’99). Δεν είναι τυχαίο πως ζει σε μια χώρα που είναι η προτελευταία (151η) στον κόσμο στην διαφθορά, ενώ η Ελλάδα είναι η πρώτη στην Ε.Ε. των 15 («Ελευθεροτυπία», 19.10.’05).
Ο Σέρβος μητροπολίτης Αρτέμιος (“Ελευθεροτυπία”, 29-6-’99), μετά την ήττα στο Κόσσοβο, παραδέχτηκε πως οι ορθόδοξοι Σέρβοι προέβησαν σε ωμότητες εις βάρος των Αλβανών. Δεν εξήγησε όμως γιατί η Εκκλησία ευλογούσε τους Σταυροφόρους τύπου Σέσελι, που “έσφαζαν τα γυναικόπαιδα και από τον κομμένο λαιμό τους έβγαζαν τη γλώσσα για να κρέμεται σαν γραβάτα” (“Καθημερινή”, 8-7-2001, Στ. Τζίμας). Κανείς ορθόδοξος επίσκοπος δεν ύψωσε την φωνή του για την φρίκη του Βούκοβαρ, για την προσφυγιά 800.000 Αλβανών, ούτε για το σφυροκόπημα των χιλιάδων άμαχων της Σρεμπρένιτσα, ούτε για τους ακρωτηριασμούς, εξευτελισμούς, βιασμούς, εκτελέσεις και λεηλασίες που επακολούθησαν. Όπως γράφει το Δελτίο Τύπου (11-7-2002) του ελληνικού τμήματος της Δ.Αμνηστίας, “Περισσότερα από 7000 πτώματα έχουν εκταφεί μέχρι στιγμής από διάφορους μαζικούς τάφους στη Σρενπρένιτσα…”. Μοναδική εξαίρεση o μοναχός Σάββας από το Κόσοβο που κατήγγειλε στο Διαδίκτυο τις φρικαλεότητες των ομοθρήσκων του.
O σταυροφόρος χασάπης Αρκάν
Ο Μίροσλαβ Φιλίποβιτς, έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο που δημοσιεύθηκε στην “Ρεπούμπλικα” του Βελιγραδίου: Οι νεαροί Σέρβοι που γύρισαν από τους πολέμους στο Κράλιεβο “μιλούσαν για τα γουρούνια που τρώνε δολοφονημένα παιδιά, για τα μωρά που έλιωναν τα τανκς. Λίγοι από τους νεαρούς κατάφεραν να μείνουν φυσιολογικοί”. Ο ίδιος εκτιμά ότι μόνο τα Αλβανάκια κάτω των πέντε ετών που δολοφόνησαν οι Σέρβοι, είναι πάνω από 800. Ένας αξιωματικός του είπε: “Εμείς οι Σέρβοι είμαστε κτήνη…αυτό που έγραψες δεν είναι τίποτα σε σχέση μ’αυτό που τους κάναμε”. Και καταλήγει ο Σέρβος δημοσιογράφος: “..είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρεις θεσμό που δεν υποκίνησε το σερβικό λαό σε εγκλήματα. Που ήταν η Ακαδημία, η Εκκλησία, το Πανεπιστήμιο, τα κόμματα;” (“Ελευθεροτυπία”-28/7/2001-Λεων. Χατζηπροδρομίδης). Ο τ. πρωθυπουργός της Βοσνίας Χ. Σιλάϊτζιτς, δήλωσε στην Τ. Παπαδοπούλου, πως στη Χάγη, μαζί με τον Μιλόσεβιτς, θα έπρεπε για την σφαγή «σε καιρό ειρήνης» 200.000 ανθρώπων, να δικαστούν και άλλοι Σέρβοι μεταξύ των οποίων και «…εκκλησιαστικοί ηγέτες και ιερωμένοι που συνέπραξαν σε όλα αυτά». Η ομολογία στο δικαστήριο της Χάγης της μετανοημένης Σερβοβόσνιας πρωθυπουργού και πιστής ορθόδοξης πως είναι υπεύθυνη για την πολυαίμακτη εθνοκάθαρση, έριξε και το τελευταίο φύλλο συκής.
http://roides.wordpress.com/2009/11/18/18nov09/
……
