«A serbian Film»

2

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22800&subid=2&pubid=27086967

                                                                       ---

2

http://www.madata.gr/epikairotita/social/74700.html

---

2

http://hamomilaki.blogspot.com/2010/09/serbian-film-srpski-film.html

---

2

http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=79209

ΒΛΕΠΕ:Η παιδοφιλία στη Σερβική Εκκλησία

Είχε αλβανικές πινακίδες

Τρεις μολότοφ έριξαν άγνωστοι δράστες σε πούλμαν με αλβανικές πινακίδες στην Εθνική-Οδό Αντιρρίου-Ιωαννίνων. Την ώρα της επίθεσης το λεωφορείο ήταν άδειο. Είχε προηγηθεί τον Ιούλιο επίθεση σε εστιατόριο στην Αμφιλοχία, όπου είχαν σταθμεύσει λεωφορεία που μετέφεραν Αλβανούς μετανάστες

Δημοσιεύτηκε: Αύγουστος 30 2010 10:44 Ενημερώθηκε: Αύγουστος 30 2010 10:44

Επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον πούλμαν με Αλβανικές πινακίδες, δίχως ευτυχώς επιβάτες εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα στο 44,5ο χλμ. της Ε.Ο. Αντιρρίου - Ιωαννίνων, στην περιοχή Κεφαλόβρυσο Αιτωλοακαρνανίας.

Σύμφωνα με την Αστυνομία, οι δράστες έριξαν 3 βόμβες μολότοφ κατά λεωφορείου με αποτέλεσμα να υποστεί υλικές ζημιές το παρμπρίζ του οχήματος και δύο πλαϊνά τζάμια του.

Επίσης προκλήθηκε μικρής έκτασης πυρκαγιά σε θάμνους στο πλάι του δρόμου, η οποία κατασβέστηκε από την Πυροσβεστική Υπηρεσία Μεσολογγίου.

Σημειώνεται ότι στις αρχές Ιουλίου, άγνωστοι είχαν πραγματοποιήσει ένοπλη επίθεση σε εστιατόριο στο 90ό χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Αντιρρίου - Ιωαννίνων, στην Αμφιλοχία, όπου ήταν σταθμευμένα λεωφορεία με Αλβανούς μετανάστες.

Τότε, τέσσερις άγνωστοι που φορούσαν μάσκες και έφεραν πυροβόλα όπλα, είχαν εισβάλει στο εστιατόριο, όπου βρίσκονταν 110 μετανάστες και άρχισαν να πυροβολούν εντός αυτού.

Από τα πυρά των δραστών είχαν τραυματιστεί ελαφρά δύο άνδρες και σοβαρά μια 66χρονη γυναίκα στο λαιμό.

http://news247.gr/ellada/epithesh_me_molotof_se_poylman.495391.html

Πάτρα-Επίθεση σε λεωφορείο με βόμβες μολότοφ

Είχε αλβανικές πινακίδες News247.gr

Μολότοφ σε λεωφορείο με αλβανικές πινακίδες Nαυτεμπορικη

Hellenic Business - E-go.gr

Και τα 20 άρθρα ειδήσεων »

«Ας τούς ρίξει ο Θεός χολέρα»!

Tο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποδοκίμασε «εμπρηστικές» δηλώσεις ραββίνου

Σφοδρή αποδοκιμασία από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των δηλώσεων σημαίνοντος ραββίνου, γιά τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς.

Το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ χαρακτήρισε χθες Κυριακή «βαθιά προσβλητικές» τις δηλώσεις που έκαμε για τους Παλαιστινίους ένας σημαίνων ραββίνος, ευχόμενος «ο (πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής) Μαχμούντ Αμπάς» κι άλλοι «(...)να πεθάνουν».

«Λυπούμεθα και καταδικάζουμε, συγχρόνως, γιά τις εμπρηστικές δηλώσεις που έκαμε ο ραββίνος Οβαδία Γιόζεφ (σ.σ.: ο πνευματικός ηγέτης του κόμματος των Ορθόδοξων Εβραίων ΣΑΣ, στηρίζει την κυβέρνηση Νετανιάχου)», ανέφερε σχετικά ο εκπρόσωπος του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ κ. Φίλιπ Κρόουλι.

«Δεν πρόκειται μόνον για προσβλητικές δηλώσεις, αλλά και γιά δηλώσεις που ζημιώνουν την υπόθεση της Ειρήνης» στη Μέση Ανατολή, πρόσθεσε ο ίδιος. «Ασφαλώς και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένιαμιν Νετανιάχου δεν συμμερίζεται παρόμοιες απόψεις», ενόψει και της επανάληψης, μετά 20μηνο, των απ'ευθείας διαβουλεύσεων Ισραηλινών και Παλαιστίνιων.

«Όλοι αυτοί οι κακοί, που μισούν το Ισραήλ, ο Μαχμούντ Αμπάς, κι άλλοι...ας πεθάνουν» ευχήθηκε ο ραββίνος Γιόζεφ κατά την προσευχή του Σαββάτου, που μεταδιδόταν «ζωντανά» από τον ραδιοσταθμό των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ.. «Ας τούς ρίξει λοιπόν ο Θεός χολέρα, αυτών των κακών Παλαιστίνιων, που καταδιώκουν το Ισραήλ».

Στη Ραμάλα, εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής Αρχής, ο Γάσαν Χατίμπ, χαρακτήρισε την προτροπή του ραββίνου Γιόζεφ «βαθιά προσβλητική» και «ρατσιστική», ζητώντας την επίσημη αποδοκιμασία της.

Και πράγματι, το πρωθυπουργικό Γραφείο στην Ιερουσαλήμ με ανακοίνωσή του τόνισε ότι «παρόμοιες απόψεις δεν ανταποκρίνονται στη διάθεση του πρωθυπουργού του Ισραήλ, ενόψει της επανάληψης του κατ'ευθείαν ειρηνευτικού διαλόγου» με τους Παλαιστίνιους.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.inews.gr/2/telos-epochis-gia-to-kapnisma.htm

Tο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποδοκίμασε «εμπρηστικές» δηλώσεις ραββίνου

Νέο παιχνίδι από Νταβούτογλου

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας με αφορμή τις αερομαχίες θέτει στο πακέτο του διαλόγου και το θέμα του εναέριου χώρου του Αιγαίου. Προαναγγέλλει επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα τον Σεπτέμβριο

«E» 30/8

Με την προαναγγελία νέας επίσκεψής του στην Αθήνα μέσα στον Σεπτέμβριο και κυρίως με τη δημοσιοποίηση της ύπαρξης διαλόγου για το θέμα και του εναέριου χώρου στο Αιγαίο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Α. Νταβούτογλου επιβεβαιώνει τη βούληση εντατικοποίησης του ελληνοτουρκικού διαλόγου, που έχουν εκφράσει οι δύο κυβερνήσεις.

Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου σε παλαιότερη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου. Ερωτηματικά προκαλεί η δήλωση του Τούρκου ΥΠΕΞ σχετικά με τον διάλογο για τις αερομαχίες

Αν η επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου το φθινόπωρο στην Ελλάδα προβάλλει φυσιολογική, καθώς τα τελευταία έτη υπάρχει η «παράδοση» της ανταλλαγής ανά εξάμηνο επισκέψεων των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, πολλά ερωτηματικά εγείρει η δήλωσή του για διάλογο σχετικά τις αερομαχίες στο Αιγαίο και η επισήμανσή του ότι η «Τουρκία θέλει να σταματήσουν οι αερομαχίες με την Ελλάδα».

Ο κ. Νταβούτογλου έκανε τις δηλώσεις αυτές την Παρασκευή στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κόνυα, όπου περιοδεύει προκειμένου να υποστηρίξει την προεκλογική καμπάνια υπέρ του «ΝΑΙ» στο κρίσιμο δημοψήφισμα της 12ης Σεπτεμβρίου.

«Υπάρχουν διαφορετικές θέσεις με την Ελλάδα σε διάφορα ζητήματα, αλλά ο τρόπος για να αντιμετωπιστούν είναι ο διάλογος, κι αν δεν αποδειχθεί αρκετός, τότε χρειάζεται ακόμη περισσότερος διάλογος» είπε ο κ. Νταβούτογλου και σε ερώτηση για το εάν οι διερευνητικές επαφές μπορεί να οδηγήσουν σε τερματισμό των αερομαχιών στο Αιγαίο, απάντησε χαρακτηριστικά:

«Αυτός είναι ο στόχος μας. Για ποιο λόγο γίνονται αυτές οι επαφές αν όχι για τον περιορισμό των κινδύνων στο Αιγαίο και τη διεύρυνση των τομέων κοινού συμφέροντος. Ελπίζω ότι κάθε αρνητική κατάσταση θα ξεπεραστεί στη βάση των σχέσεων καλής γειτονίας».

Αν και οι διερευνητικές επαφές (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ελλάδα) αφορούν μόνο στη νομική διαφορά της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, ο κ. Νταβούτογλου, σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ, δήλωσε ότι οι συνομιλίες αυτές έχουν ως στόχο και την ελαχιστοποίηση των διαφορών στο Αιγαίο και σε άλλα ζητήματα, ενώ έκανε αναφορά και στη συζήτηση περί Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Τα νέα ΜΟΕ
Η αισιοδοξία του κ. Νταβούτογλου για «τερματισμό των αερομαχιών στο Αιγαίο» αποδίδεται, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, στη συζήτηση με την Ελλάδα για νέα ΜΟΕ, η οποία όπως λέει επαναλήφθηκε μετά από μεγάλο διάστημα, όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο Γ. Παπανδρέου.

Τα τελευταία τρία έτη η Τουρκία πιέζει ασφυκτικά μέσω και του ΝΑΤΟ αλλά και της Ε.Ε. ώστε να προωθήσει στο Αιγαίο ένα πακέτο ΜΟΕ το λεγόμενο Code of Conduct, το οποίο όμως είχε απορριφθεί επανειλημμένα από την Ελλάδα. Στόχος της Τουρκίας μέσω του Code of Conduct είναι να επισημοποιήσει μια μορφή συνδιαχείρισης στο Αιγαίο και διατήρηση όλου του πακέτου διεκδικήσεων εναντίον της χώρας μας, χωρίς όμως να υπάρχει ο «κίνδυνος» απρόβλεπτου στρατιωτικού επεισοδίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο πακέτο αυτό προβλέπεται ότι για κινήσεις εντός του FIR Αθηνών στον διεθνή εναέριο χώρο θα προηγείται αλληλοενημέρωση των αρμόδιων εθνικών αρχών.

Αυτό είναι τουλάχιστον παράδοξο για τα ελληνικά αεροσκάφη, καθώς δεν υπάρχει καμιά υποχρέωση ενημέρωσης της Αγκυρας για κινήσεις τους στον διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου, εφόσον για να φτάσουν σε αυτόν δεν διέρχονται παρά μονό από τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο.

Αντίθετα τα τουρκικά αεροσκάφη, προκειμένου να φθάσουν στον διεθνή εναέριο χώρο εντός του FIR Αθηνών, περνούν συνήθως από ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο και επομένως πρέπει να ακολουθήσουν τη διαδικασία ενημέρωσης και υποβολής σχεδίων πτήσης.

Αερομαχίες
Εμπλοκές μέσα στα 6 μίλια

Τους τελευταίους μήνες οι αναχαιτίσεις τουρκικών μαχητικών που καταλήγουν σε αερομαχίες αφορούν κυρίως την παραβίαση από τουρκικά μαχητικά του ελληνικού εθνικού εναερίου χώρου των 10 ν.μ. και πολύ συχνά και κάτω από τη ζώνη των 6 ν.μ. (όταν γίνονται υπερπτήσεις νησιών). Εφόσον μέχρι στιγμής δεν διαφαίνεται καμιά διάθεση εκ μέρους της Τουρκίας να αναγνωρίσει το εύρος 10 ν.μ. του ελληνικού εναέριου χώρου, η δήλωση του κ. Νταβούτογλου ότι ο εν εξελίξει διάλογος θα δώσει τέρμα στις αερομαχίες δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για το τι ακριβώς διαμείβεται στις διερευνητικές επαφές και εάν πράγματι έχουν διολισθήσει σε εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για τα «προβλήματα του Αιγαίου».

ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

nmeletis@pegasus.gr

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=27048948

Νέο παιχνίδι από Νταβούτογλου «E» 30/8

Δύο Έλληνες και δύο Αλβανοί έδειραν τον βιαστή

http://www.elladanews.gr/article/314809-dyo-ellines-kai-dyo-albanoi-edeiran-ton-biasti-tis-11xronis-agria-symploki-stis-fylakes-tripolis.html

Δύο Έλληνες και δύο Αλβανοί έδειραν τον βιαστή της 11χρονης ...-Προσωρινά αποθηκευμένη

ΑΡΗΣ Ν. ΠΟΥΛΙΑΝΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΩΝ

Ένα σύντομο βιογραφικό του Άρη Πουλιανού , του πασίγνωστου
Έλληνα Δόκτορα Ανθρωπολογίας παρατίθεται σε αυτόν τον σύνδεσμο :

http://www.aee.gr/hellenic/2apoulianos_biogr/apoul_biogr.html

Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε στον ερευνητή και συγγραφέα Γιώργο Στάμκο , που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Μυστική Ελλάδα".

Ο σύνδεσμος για την συνέντευξη είναι αυτός :

http://www.agnosto.gr/myst/interviews/interview04.phtml

Και εδώ το επίμαχο απόσπασμα της συνέντευξης :

Γ.Στάμκος : Αξιοσημείωτο, όμως, είναι πως στην περιοχή της Βουλγαρίας μεταφέρθηκαν κατά την περίοδο του Βυζαντίου, κυρίως τον 8ο-9ο αιώνα, εκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτες και Αρμένιοι, που συνέβαλαν καθοριστικά στην συγκρότηση των Βουλγάρων…

Α.Πουλιανός: Ναι, αλλά εγώ θεωρώ πιο Έλληνες τους Αλβανούς, το πιστεύετε; Μοιάζουν τρομερά με εμάς, όλη η Ήπειρος, είτε το κομμάτι της Ελλάδας είτε της Αλβανίας…

Γ.Στάμκος : Μήπως γι’ αυτό και οι Αλβανοί εθνικιστές λένε πως οι Ηπειρώτες της Ελλάδας είναι Αλβανοί που εξελληνίστηκαν, και οι Έλληνες εθνικιστές υποστηρίζουν πως οι Αλβανοί της Βορείου Ηπείρου είναι Έλληνες που εξλαβανίστηκαν;

Α.Πουλιανός: Το 1982 στο συνέδριο των Ιλλυριών, που έγινε στα Τίρανα, και ήμουν καλεσμένος, μαζί με τον καθηγητή Μαρινάτο και την Αρβελέρ, τους είπα τις απόψεις μου, και οι ίδιοι επιμένανε να μιλάω Ελληνικά στο συνέδριο επί Εμβέρ Χότζα. Τους είπα πως είμαστε ένα πράμα, μια φάτσα…

Γ.Στάμκος : Κι όμως, βλέπετε πόσο περίεργο είναι που ο ελληνικός ρατσισμός στις μέρες είναι πιο εχθρικός απέναντι στους Αλβανούς, με τους οποίους, όπως λέτε, έχουμε αυτές τις ομοιότητες και αυτή την ιστορική σχέση, απ’ ό,τι απέναντι στους μαύρους…

Α.Πουλιανός: Είναι φοβερό ! Αυτό είναι Φασισμός! Είναι πέρα για πέρα παρανοϊκό! Γι' αυτό κι εγώ ποτέ δεν ξεχώρισα τους Αλβανούς από τους Έλληνες. 

                                    http://www.agnosto.gr/myst/interviews/interview04.phtml

Σέρβικος εθνικισμός και γιουγκοσλαβική κρίση

Συγγραφέας:

Τ. Χατζηαναστασίου

Άρδην τ. 02

Σκέψεις πάνω στην πολιτεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

Υπάρχει μία διαδεδομένη άποψη στην Ελλάδα ότι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη σχεδίασαν και την προώθησαν οι ξένες - δυτικές - δυνάμεις και ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι, η Γερμανία και το Βατικανό για να μπορούν να ελέγχουν την περιοχή μέσα από τη δημιουργία μικρών αδύναμων εξαρτημένων κρατών. Το μόνο εμπόδιο σ’ αυτό το σχέδιο ήταν οι Σέρβοι που αποτελούν το μεγαλύτερο έθνος της πρώην Γιουγκοσλαβίας και γι’ αυτό έπρεπε να υποταχθούν. Διαμορφώθηκε έτσι με βάση αυτήν την προσφιλή ανάλυση του «ξένου δακτύλου» ένα φιλοσερβικό μπλοκ στην Ελλάδα το οποίο καλύπτει ένα ευρύ χώρο από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά.

Η ανάλυση αυτή αποτελεί μία πλευρά της πραγματικότητας, δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει την κατάσταση, κυρίως όμως κάνει το λάθος να θεωρεί ως άμοιρους ευθυνών για τον πενταετή αυτόν πόλεμο και την ανθρωποσφαγή τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της γιουγκοσλαβικής κρίσης.

Τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας την επεδίωξαν στην πραγματικότητα όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές. Οι Σλοβένοι ήθελαν ν’ αποσχιστούν για να βρεθούν πιο κοντά στη Δύση όπου θεωρούν πως ανήκουν. Είχαν άλλωστε και το πιο ομοιογενές εθνικά ομόσπονδο κράτος. Οι Κροάτες έχοντας όπως και οι Σλοβένοι τη γερμανική κυρίως στήριξη, θεώρησαν πως ήλθε ο καιρός για τη δική τους εθνική ολοκλήρωση. Οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας θέλησαν να μετατρέψουν την πληθυσμιακή τους υπεροχή - αφού το 1991 αποτελούσαν το 44% του συνόλου του πληθυσμού της Βοσνίας - σε πολιτική και θρησκευτική κυριαρχία στην πολυεθνική τους Oμόσπονδη Δημοκρατία. Οι Σκοπιανοί βρήκαν την ευκαιρία ν’ αναγνωριστούν τόσο ως κράτος όσο και ως έθνος, μια και τα σύγχρονα κράτη είναι, για τη δυτική αντίληψη τουλάχιστον, έθνη-κράτη. Αλλά και οι Σέρβοι ήθελαν ν’ αποτινάξουν την τιτοϊκή κληρονομιά της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Ο Μιλόσεβιτς πρώτος είχε αρνηθεί την πρόταση της χαλαρής συνομοσπονδίας πριν ακόμη την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας.

Η σερβική «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η αποκατάσταση του σερβικού έθνους που ο Τίτο είχε επίτηδες πολυδιασπάσει, σ’ ένα ενιαίο σερβικό κράτος. Το αρχικό σχέδιο και μάλιστα μετά τις πρώτες επιχειρήσεις του «Ομοσπονδιακού Στρατού» στην Κροατία, ήταν η διατήρηση μιας σερβικής ουσιαστικά Γιουγκοσλαβίας με τη συμμετοχή της Κράινα και της Ανατολικής Σλαβονίας από την πρώην γιουγκοσλαβική Κροατία, της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και φυσικά της Σερβίας (με τις δύο αυτόνομες δημοκρατίες της, τη Βοϊβοντίνα και το Κοσσυφοπέδιο) και του Μαυροβουνίου.

Πράγματι οι Σέρβοι επέδειξαν αξιοθαύμαστη συσπείρωση και πείσμα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δε θα γινόταν σε βάρος των εκτός Σερβίας σερβικών πληθυσμών. Άλλωστε έντονες και νωπές είναι οι μνήμες από τη γενοκτονία που υπέστησαν οι Σέρβοι στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου από τους Κροάτες και τους Μουσουλμάνους. Μνήμες τις οποίες έντεχνα η κροατική κυρίως προπαγάνδα προσπαθεί να εξαλείψει. [Στα πλαίσια μάλιστα αυτής της πολιτικής, οι Κροάτες κατέστρεψαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς όπου είχαν βασανιστεί και θανατωθεί εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, και είχε μετατραπεί σε μνημείο. Το γεγονός ότι το πρώτο κροατικό κράτος στη νεώτερη ιστορία ήταν δημιούργημα των Ναζί, είναι προφανώς κάτι που οι Κροάτες θέλουν να λησμονούν.]

Η γιουγκοσλαβική τραγωδία έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν στις αρχές του 1992, η βοσνιακή πλειοψηφία των Μουσουλμάνων (44%) και των Κροατών (16%) ψήφισε απόσχιση από τη Γιουγκοσλαβία αγνοώντας τις σερβικές προειδοποιήσεις που αντιπροσωπεύουν το 33% του βοσνιακού πληθυσμού. Στη σύγκρουση που επακολούθησε οι Σέρβοι κατέλαβαν σχετικά εύκολα το 70% της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, δεν μπόρεσαν ωστόσο να καταλάβουν το Σεράγεβο.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ακύρωσαν πρακτικά το μουσουλμανικό σχέδιο και βρέθηκαν πολύ κοντά στην πραγματοποίηση του αρχικού τους σχεδίου. Στην Κροατία η Σερβική Δημοκρατία της Κράινα και στη Βοσνία η Σερβική Δημοκρατία του Ράντοβαν Κάρατζιτς, αποτελούσαν οντότητες που δεν ήταν μεν επίσημα αναγνωρισμένες, είχαν όμως την πολιτική νομιμοποίηση να εκπροσωπούν τους Σέρβους των περιοχών αυτών. Στην ίδια τη Σερβία ο Μιλόσεβιτς συσπείρωνε το σερβικό λαό στη βάση της νέας εθνικής ιδέας.

Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ

Παράλληλα όμως ο σερβικός λαός -ο πόλεμος «βίαιος διδάσκαλος»- άρχισε ν’ αποκτά την κακή νοοτροπία ενός λαού που την αρνητική εικόνα που έχει δημιουργηθεί στην διεθνή κοινή γνώμη σε βάρος του, τη θεωρεί απλώς ως δεδομένη και την ανάγει περίπου σε εθνική υπερηφάνεια, ενώ ο αέρας της στρατιωτικής υπεροχής από τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης μετέτρεψε την εθνική υπερηφάνεια σε αλαζονεία. Η Σερβία μοιάζει να θέλει να τα βάλει με όλο τον κόσμο. Τα δε οικονομικά μέτρα σε βάρος των Σέρβων πέτυχαν, όπως ήταν αναμενόμενο, το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, και ενίσχυσαν αυτό το αίσθημα αλαζονικής και υπεροπτικής αδιαφορίας για τη διεθνή κοινή γνώμη. Τέλος, η σερβική αντιπολίτευση βρέθηκε χωρίς πολιτική πρόταση: οι μεν «εθνικιστές” περιορίστηκαν να προπαγανδίζουν την επαναφορά της δυναστείας των Καραγεώργηδων ενάντια στους «κομμουνιστές», οι δε «ειρηνιστές» καταδίκαζαν μονόπλευρα το σερβικό εθνικισμό δικαιώνοντας τον εθνικισμό των Κροατών και Μουσουλμάνων και επιζητούσαν την ξένη επέμβαση. Έτσι ο λαός έμεινε στην πλειοψηφία του πιστός στους σοσιαλιστές που μέσα από τη δημαγωγία τους εκφράζανε πάντως τα σερβικά λαϊκά αισθήματα.

Στην εξέλιξη της γιουγκοσλαβικής κρίσης η Σερβία έκανε το λάθος να μην υποχωρήσει όταν βρισκόταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση από πλευράς εδαφικών κεκτημένων, στρατιωτικής δύναμης, εθνικής ομοψυχίας και ηθικού. Τότε η αντίπαλη πλευρά, έχοντας όλη ουσιαστικά τη διεθνή κοινή γνώμη με το μέρος της, άρχισε να χρησιμοποιεί τις οργανωμένες προβοκάτσιες απρόκλητων βομβαρδισμών αμάχων στο κέντρο του Σεράγεβο έτσι ώστε να προκληθεί η ξένη επέμβαση. Οι νατοϊκοί «ειρηνευτικοί” βομβαρδισμοί δεν άργησαν να εκδηλωθούν. Τότε άρχισε να διαφαίνεται και η πρώτη διάσταση στο σερβικό στρατόπεδο. Ο Μιλόσεβιτς αποποιήθηκε το ρόλο του πολεμιστή και μετεβλήθη σε υπέρμαχο της ειρηνικής πολιτικής λύσης. Έφτασε μάλιστα να κατηγορήσει την ηγεσία των Σερβοβοσνίων για εγκλήματα πολέμου. Ο άνθρωπος που ανέβηκε στην εξουσία έχοντας κάνει το σερβικό εθνικισμό σημαία του και δημαγωγούσε λέγοντας ότι θα λύσει το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου σε λίγες εβδομάδες ενώ στη συνέχεια άρχισε τον πόλεμο στην Σλοβενία και την Κροατία, άφησε κατά μέρος την παλιά του ρητορεία για τη σερβική ιδέα και έθεσε ως πρώτο του στόχο να γίνει αρεστός στους Αμερικάνους και τους άλλους Δυτικούς. Κατέστη έτσι αφερέγγυος στους ίδιους τους Σέρβους και ιδιαίτερα τους Σέρβους εκτός Σερβίας. Ως ένδειξη συμμόρφωσης προς τις ξένες υποδείξεις, προχώρησε στον στρατιωτικό και μερικό εμπορικό αποκλεισμό των Σέρβων της Βοσνίας. Όπως ήταν επόμενο, η σερβοβοσνιακή ηγεσία απέρριπτε τα ειρηνευτικά σχέδια που τώρα τα υποστήριζε και ο Μιλόσεβιτς που απειλούσε ότι θα αναγνωρίσει τη Βοσνία. Για να τους αναγκάσει να υποχωρήσουν αυτοί που επί τρία χρόνια πολεμούσαν για την υπεράσπιση του σερβικού έθνους. Φυσικά και οι ευθύνες της ηγεσίας της σερβοσνιακής κυβέρνησης του Πάλε είναι μεγάλες. Το σχέδιο Βανς και Όουεν ήταν σαφώς δικαιότερο για τους λαούς της Βοσνίας απ’ ό,τι τουλάχιστον η συμφωνία του Ντέυτον. Κι από υπερβολική ίσως εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους το απέρριψαν. Η διαφορά είναι όμως ότι το Βελιγράδι ως «εθνικό κέντρο» πολιτευόταν εκ του ασφαλούς ενώ το Πάλε διεξήγαγε τον πόλεμο και υφίστατο τις συνέπειες. Η μεταστροφή του Μιλόσεβιτς που ήταν ο κατεξοχήν υποκινητής του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν κατέδειξε απλώς τον τυχοδιωκτισμό του. Πέρα από την εγκληματική ανευθυνότητα ενός πολιτικού άνδρα να οδηγήσει ένα ολόκληρο έθνος σ΄ ένα μακροχρόνιο πόλεμο με τόσο καταστρεπτικές συνέπειες κι ύστερα να ρίξει το βάρος της ευθύνης στους Σέρβους της Κράινα και της Βοσνίας γιατί τάχα είναι αδιάλλακτοι, καταδείχθηκε πόσο κούφιος ήταν ο σερβικός εθνικισμός στον οποίο είχε επενδύσει ο Μιλόσεβιτς για ν’ αρχίσει την πολιτική του σταδιοδρομία και πόσο μικρό το ανάστημα του «εθνικού του κέντρου».

Ο σερβικός εθνικισμός φάνηκε να μην είναι ικανός να υπερασπίσει πέρα από τα εδάφη στις διαφιλονικούμενες περιοχές, την ίδια τη σερβική ταυτότητα. Γιατί δυστυχώς, η παράδοση της Σερβίας αφού είχε ουσιαστικά κηρυχτεί εκτός νόμου από τη νομενκλατούρα του κομμουνιστικού κόμματος η οποία πρόβαλε - ή μάλλον επέβαλε - τη «γιουγκοσλαβική” ταυτότητα, είναι σήμερα ζητούμενο για το φυσικό της υποκείμενο, το σερβικό λαό. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, οι Σέρβοι, όπως και οι υπόλοιποι Γιουγκοσλάβοι είναι σχεδόν απόλυτα δυτικοποιημένοι πολιτιστικά. Έχουν ξεχάσει τα τραγούδια και τους χορούς τους, τα φαγητά και τις συνήθειες του παλιού καιρού. Ο δε Κουστουρίτσα και ο Μπρέγκοβιτς πέραν του ότι δεν είναι Σέρβοι, αλλά ο ένας μουσουλμάνος με «γιουγκοσλαβική συνείδηση» και ο άλλος Τσιγγάνος, ανέτρεξαν στην τσιγγάνικη παράδοση, τη μόνη ζωντανή παράδοση στη Σερβία σήμερα, για να εκφράσουν μια γνήσια λαϊκή παράδοση στη Γιουγκοσλαβία. Η μόνη μη δυτική κουλτούρα στη Σερβία εκφράζεται από τα σερβικά σκυλάδικα, τα turbo-folk, που είναι μια... γνήσια ελληνική επίδραση. Η ίδια η εκλεκτή του Αρκάν, η Dragana είναι μία από τις πιο επιτυχημένες τραγουδίστριες αυτής της σύγχρονης βαλκανικής παράδοσης. Ποια «σερβικότητα» λοιπόν να υπερασπίσει αυτός ο λαός που έχει χάσει την ίδια του την κουλτούρα, την ίδια του τη δυνατότητα αναγνώρισης της εθνικής του ετερότητας; Κι ακόμη χειρότερα, όταν αυτοί που αυτοαποκαλούνται Σέρβοι πατριώτες δεν είναι παρά φασιστοειδείς εγκληματίες που ενισχύουν την πολιτιστική αλλοτρίωση. Έμειναν μόνο η ορθοδοξία και η κυριλλική γραφή τα οποία τελευταία και μάλλον καθυστερημένα προσπαθούν να αναβιώσουν στη Σερβία. Αλλά και αυτά τα δύο ιστορικά για το σερβικό έθνος στοιχεία αποτελούν μάλλον γραφικότητες και όχι πια ουσιαστικά στοιχεία εθνικής ταυτότητας. Η μεν σερβική εκκλησία δεν έχει το ανάστημα ν’ αναδειχτεί σε ηγετικό θεσμό και έχει στραφεί σε έναν αναθεμελιωτισμό (φουνταμενταλισμό) αναπολώντας τις δόξες των μεσαιωνικών σερβικών βασιλείων, η δε γραφή είναι μόνο ένα εργαλείο, κοινό άλλωστε και στην ΠΓΔΜ, τη Ρωσία και τη Βουλγαρία με μικρές παραλλαγές. Λείπει ωστόσο το περιεχόμενο.

Αποκορύφωμα της σερβικής εθνικής αλλοτρίωσης που ήταν ίσως φυσιολογική εξέλιξη της αλαζονείας της περιόδου της «εθνικής εξόρμησης» ήταν η διαδήλωση 80.000 ατόμων για την υποδοχή των «ηρώων» του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν εναντίον της ελληνικής πρεσβείας. Σ’ όλο το διάστημα του πολέμου και παρά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς καμία πρεσβεία από τους συμμετέχοντες στους βομβαρδισμούς δεν δέχτηκε επίθεση από σέρβους διαδηλωτές. Η αποδοκιμασία της εθνικής Σερβίας στον τελικό από τους οπαδούς της εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ θεωρήθηκε ανείπωτη προσβολή. Μετά από 20 μέρες στην ίδια πόλη μόλις 15.000 άνθρωποι θα διαδηλώσουν εναντίον της κυβέρνησης για την πτώση της Κράινα...

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΒΡΙΝ, Η ΑΤΙΣ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Όσον αφορά τις πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις, η συνέχεια ήταν ίσως αναμενόμενη. Η άσκοπη επίθεση των Σέρβων κατά της Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995, ήταν το κύκνειο άσμα. Εκτός εάν -και δηλώνω εχθρός της αστυνομικής αντίληψης στην Ιστορία- η σήψη στη σερβική ηγεσία είναι τόσο βαθιά ώστε η επίθεση στη Σρεμπρένιτσα να ήταν μία στημένη υπόθεση από τους ίδιους.

Το σκηνικό μεταβλήθηκε άρδην μέσα σε δύο μήνες. Η σερβική νίκη, ό,τι κατακτήθηκε με αίμα και δάκρυα, έμελλε να καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος.

Η Κράινα έπεσε σε δύο μέρες ως αποτέλεσμα μιας κροατικής αντεπίθεσης που έμοιαζε με παρέλαση. Στο άλλο μέτωπο, οι Σέρβοι παρέδωσαν σχεδόν αμαχητί τη βόρεια και δυτική Βοσνία αλλά και το ίδιο το Σεράγεβο. Μόνο η Ανατολική Σλαβονία έμεινε αλώβητη αλλά και αυτή θα σήμερα τελεί υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ και θα περάσει ύστερα από ένα «μεταβατικό στάδιο» στον έλεγχο του κροατικού κράτους. Η απουσία ουσιαστικής σερβικής αντίστασης στην αντεπίθεση Κροατών και Μουσουλμάνων γέννησε εύλογα ερωτηματικά. Στη θέση του άλλοτε πανίσχυρου γιουγκοσλαβικού στρατού και των Σέρβων εθελοντών, τώρα έβλεπε κανείς στρατιές Σέρβων αμάχων να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους από το φόβο της κροατομουσουλμανικής επέλασης. Οπωσδήποτε οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί έπαιξαν το ρόλο τους στην αποδυνάμωση της σερβικής πολεμικής μηχανής. Είναι όμως δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι η σερβική ηγεσία ήταν αμέτοχη στο παιχνίδι που είχε ως άμεσα θύματα εκατομμύρια ανθρώπους σ’ ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία από όλες τις εθνότητες, ηττημένο όμως μόνο έναν, το σερβικό λαό. Η συμφωνία του Ντέυτον επιβεβαίωσε την οριστική απώλεια για τους Σέρβους, της Βοσνίας. Η Βοσνία κατοχυρώθηκε οριστικά στο εκτρωματικό κατασκεύασμα της διεθνούς υποκρισίας και κυνισμού: την κροατομουσουλμανική ομοσπονδία, ουσιαστικά δηλαδή, στη «Δύση». Οι δε Σέρβοι επιβεβαίωσαν απλώς τον ρόλο που τους επεφύλαξαν τόσο η «Δύση» όσο και η ίδια τους η ηγεσία. Και ο ρόλος αυτός που συνοψίζεται στο εύγλωττο «οι γύφτοι των Βαλκανίων», διεκδικείται με αξιώσεις και από κάποιο άλλο ομόδοξο έθνος της περιοχής.

Σήμερα οι Σέρβοι πρόσφυγες της Κράινα και της Βοσνίας, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Είναι εγκαταλειμμένοι από τους πάντες: από την κυβέρνηση του Βελιγραδίου που κυνικά αδιαφορεί και δεν τους αναφέρει ούτε καν στις ειδήσεις, από την κυβέρνηση του Πάλε που δεν έχει τα μέσα να τους παράσχει στοιχειώδη βοήθεια, από τις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις που επιδεικτικά αποστρέφουν το βλέμμα. Κι όμως βρέθηκε κοντά τους η ελληνική αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας που ήδη έχει στείλει τρόφιμα, φάρμακα και είδη καθαρισμού και ετοιμάζεται να ξαναστείλει, που φιλοξενεί κάθε χρόνο σε ελληνικές οικογένειες εκατοντάδες παιδιά-πρόσφυγες που είναι ορφανά. Αν κάτι είχε μείνει όρθιο στον τόπο αυτόν μετά το τέλος του πολέμου στη Βοσνία, ήταν η ελληνική ευαισθησία και έμπρακτη αλληλεγγύη προς το σερβικό λαό. Αλλά και αυτό η κυβέρνηση του Βελιγραδίου, το θυσιάζει σήμερα στο βωμό των πρόσκαιρων τυχοδιωκτικών πολιτικών ελιγμών της.

ΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΟΛΙΤΕΥΕΤΑΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΑ

Η κυβέρνηση του Βελιγραδίου μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις, άσχετες όμως προς τις ελληνικές αντιρρήσεις, αναγνώρισε στις 8 Απριλίου 1996 την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ως ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η κίνηση αυτή αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της αφερεγγυότητας και αναξιοπιστίας του Μιλόσεβιτς. Αποτελεί βεβαίως ένα ακόμη «πισώπλατο χτύπημα» στη μόνη χώρα που βοήθησε έμπρακτα τους Σέρβους όλα αυτά τα χρόνια, για να θυμηθούμε και τον δικό μας εμφύλιο και τον ρόλο που έπαιξαν σ’ αυτόν οι ιθύνοντες του Βελιγραδίου. [Τότε, για να εξασφαλίσουν τη στήριξη των Αμερικανών, ο Τίτο και η κομμουνιστική ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας, έκλεισαν τα σύνορα στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και συνέβαλαν αποφασιστικά στη νίκη της Δεξιάς στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Εξασφάλισαν έτσι τη σιωπή των μετεμφυλιακών ελληνικών κυβερνήσεων καθ’ υπόδειξιν των Αμερικανών, στην προπαγάνδα των Σκοπίων για τους αλύτρωτους «Μακεδόνες του Αιγαίου».] Αποτελεί πισώπλατο χτύπημα καθώς οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ για την ονομασία συνεχίζονται και προφανώς με την κίνηση αυτή η αδιαλλαξία των Σκοπίων ενισχύεται αφού τώρα όλα τα γειτονικά τους κράτη, πλην της Ελλάδας, τα έχουν αναγνωρίσει ως «Μακεδονία».

Η κίνηση αυτή του Μιλόσεβιτς γίνεται για προφανείς λόγους. Κατ’ αρχήν γίνεται στα πλαίσια συνέχισης της πολιτικής κατευνασμού των δυτικών δυνάμεων και της δήθεν ειρηνιστικής πολιτικής που ακολουθεί το Βελιγράδι τελευταία. Κατά δεύτερο λόγο, ο Μιλόσεβιτς δε φαίνεται να εγκαταλείπει την ηγεμονική του πολιτική στα Βαλκάνια. Η αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία» και μάλιστα σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, δείχνει καθαρά ότι το Βελιγράδι στοχεύει σε μία πολιτική υιοθέτησης του «μακεδονικού αλυτρωτισμού» των Σκοπίων που θα στραφεί στο άμεσο μέλλον εναντίον της Ελλάδας και πιθανότατα της Βουλγαρίας. Το ενδεχόμενο να ξανασυσταθεί μία γιουγκοσλαβική ομοσπονδία με τη συμμετοχή της ΠΓΔΜ της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν και των σερβοβοσνιακών εδαφών και της Ανατολικής Σλαβονίας, πιθανότατα αποτελεί τη νέα μεγαλοϊδεατική σύλληψη του Βελιγραδίου. Τέλος, το Βελιγράδι με την κίνηση αυτή επιδιώκει να στρέψει το ενδιαφέρον αλλού για να αποφύγει την ενασχόληση με τη μεγάλη εκκρεμότητα της περιοχής που είναι το Κοσσυφοπέδιο. Είναι φανερό ότι το Βελιγράδι δεν είναι πρόθυμο να επαναφέρει το καθεστώς αυτονομίας στην περιοχή και να χαλαρώσει τα μέτρα αστυνόμευσης. Απ’ την άλλη δεν έχει το σθένος να προχωρήσει σε μαζικό εποικισμό της περιοχής με τους Σέρβους πρόσφυγες από τη Βοσνία και την Κράινα γιατί κάτι τέτοιο συναντά την αντίδραση των δυτικών δυνάμεων.

Η αναγνώριση όμως των Σκοπίων αυτή τη χρονική στιγμή και με το όνομα «Μακεδονία», είναι τυχοδιωκτική και επικίνδυνη για την ειρήνη στα Βαλκάνια. Πρώτα πρώτα, συνεπάγεται αναπόφευκτα την ενίσχυση του εθνικισμού των Σκοπίων που τώρα θα έχει την ανοικτή υποστήριξη του Βελιγραδίου. Το Βελιγράδι ξαναγίνεται ο φυσικός σύμμαχος των Σκοπίων και τα περί ελληνοσερβικής φιλίας αποδεικνύονται κουραφέξαλα. Η παλιά τάξη αποκαθίσταται. [Η σημερινή ΠΓΔΜ είχε παραχωρηθεί στη Σερβία μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και ήταν γνωστή στους Έλληνες ως σερβική Μακεδονία, ήταν δε διοικητική περιοχή της Σερβίας με το όνομα «Διοίκηση Βαρδαρίου» (Vardarska Banovina). Το 1944 η Σερβική Μακεδονία γίνεται ομόσπονδη γιουγκοσλαβική «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας” με τις ευλογίες του Βελιγραδίου το οποίο σήμερα αναγνωρίζει την ίδια περιοχή ως ανεξάρτητη «Μακεδονία».]

Έπειτα, η ηγεμονική αυτή αντίληψη δημιουργεί νέα μέτωπα στα Βαλκάνια αντί να αντιμετωπίζει την βαλκανική κρίση στην κατεύθυνση της ενότητας της περιοχής. Το πρώτο μέτωπο αφορά τον αλβανικό παράγοντα που απειλεί τη Σερβία στο Κοσσυφοπέδιο και την ΠΓΔΜ στο εσωτερικό της αφού οι Αλβανοί εκεί ήδη αποτελούν το 30% του πληθυσμού. Το δεύτερο μέτωπο αφορά τη Βουλγαρία που δεν αναγνωρίζει όπως και η Ελλάδα την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας». Ωστόσο, η πολυδιάσπαση και η δημιουργία μετώπων στα Βαλκάνια το μόνο που ενισχύει είναι τις έξωθεν εξαρτήσεις και τις παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων. Μία πολιτική ειρήνης και ανεξαρτησίας στα Βαλκάνια θα στόχευε πρώτιστα στην ενότητα και η ενότητα είναι ευθύνη πρώτιστα των τριών ισχυρότερων κρατών στη Χερσόνησο, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας.

Τέλος, μία άλλη συνέπεια, ίσως και η πιο οδυνηρή, του μακιαβελισμού του Μιλόσεβιτς είναι ο τρόπος με τον οποίον εισπράττει ο ελληνικός λαός την αχαριστία της σερβικής ηγεσίας για την έμπρακτη αλληλεγγύη που δείχνει όλα αυτά τα χρόνια προς το σερβικό λαό. Οι δεσμοί αλληλεγγύης, φιλίας και συμπαράστασης μεταξύ των δύο λαών αποδείχθηκαν μονόπλευροι και άλλη μία αυταπάτη για την αντιμετώπιση της εθνικής μας μοναξιάς. Το θέμα είναι ότι το πρώτο θύμα αυτής της ιστορίας θα είναι οι Σέρβοι πρόσφυγες για τους οποίους ο ελληνικός λαός δύσκολα θα ξανακινητοποιηθεί μετά την πικρία που δοκίμασε. Για τα υπόλοιπα, φοβάμαι πως τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη.

Άρδην τ. 02

1996

Χατζηαναστασίου

http://www.ardin.gr/node/1630

Σέρβικος εθνικισμός και γιουγκοσλαβική κρίση | 'Αρδην - Ρήξη-Προσωρινά αποθηκευμένη

ΒΛΕΠΕ:http://ellines-albanoi.blogspot.com/2010/08/blog-post_07.html

Μητέρα Τερέζα

Εκδηλώσεις μνήμης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010 [ 19:55 ]

Τα 100 χρόνια από την γέννηση της Μητέρας Τερέζας τίμησαν μοναχές και κάτοικοι στο προάστιο της Καλκούτας όπου έζησε μεγάλο μέρος της ζωής της.

Η τελετή έγινε στο μοναστικό τάγμα το οποίο ίδρυσε η Μητέρα Τερέζα πριν από 60 χρόνια και στο οποίο τάφηκε το 1997.

Σε μήνυμα που απέστειλε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣτ’ αναφέρεται στο «ανεκτίμητης αξίας δώρο που ήταν η Μητέρα Τερέζα όσο ζούσε και που συνεχίζει να είναι» μέσα από το έργο των πνευματικών της παιδιών.

Η αλβανικής καταγωγής Μητέρα Τερέζα γεννήθηκε στα Σκόπια στις 26 Αυγούστου 1910. Έφτασε στην Ινδία το 1929 και έκτοτε αφιέρωσε τη ζωή της σε ασθενείς, εγκαταλελειμμένα παιδιά και απόρους.

Για το έργο της υπέρ των φτωχών και πολύ συχνά εξαθλιωμένων ανθρώπων στην Ινδία και αλλού βραβεύτηκε με το Νομπέλ Ειρήνης το 1979. έχει κηρυχτεί από την Καθολική Εκκλησία οσία σε ένα πρώτο βήμα για την αγιοποίησή της.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=350594&dt=26/08/2010

Μητέρα Τερέζα
Εκδηλώσεις μνήμης για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της

http://www.videosonic.gr/movie_detail.asp?e_cat_serial=001002&movie_id=56&prod_id=165

Έλληνας μητροπολίτης θέλει την Τουρκία στην Ευρώπη

Ο μητροπολίτης Μιχαήλ που λαχτάρησε να δει τους Τούρκους ξανά στην Ευρώπη.

Θεωρεί τα τζαμιά των Τούρκων "Ευρωπαϊκό πολιτισμό". Φιλοτουρκικές εκδηλώσεις εντός του Πατριαρχείου μας.

Στα χέρια τουρκόφιλων δείχνει να έχει περάσει το ιστορικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όπως μαρτυρά η ομιλία του μητροπολίτη Αυστρίας Μιχαήλ σε εκδήλωση στην Βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου στις 27 Νοεμβρίου. Η ομιλία του είχε τον ψευδεπίγραφο τίτλο "Η συμβολή της Ορθοδοξίας στην πορεία προς την ενωμένη Ευρώπη", αλλά από νωρίς ο μητροπολίτης "ξέφυγε" από το θέμα. Αρχικά επιτέθηκε στον εθνικισμό, αναφέροντας την απόφαση μίας τοπικής συνόδου στην Κωνσταντινούπολη το 1872. Η απόφαση καταδίκαζε τον εθνοφυλετισμό εντός της εκκλησίας με αφορμή την δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας και αποτελεί ήδη κενό γράμμα, εφόσον ανακλήθηκε με την άρση του Βουλγαρικού σχίσματος το 1945.

Στην συνέχεια αναφέρθηκε σε μία, άγνωστη στο ευρύ κοινό, ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο το 1994. Ο Βαρθολομαίος, πολιτικολογώντας με τρόπο ανάρμοστο σε θρησκευτικό ηγέτη, είχε αποκαλέσει "την ενοποίηση της Ευρώπης προσωπικό μας έργο". Επίσης είχε προσφέρει, χωρίς να συμβουλευθεί κανέναν πιστό, "την πλήρη υποστήριξη του Πατριαρχείου στις προσπάθειες για την ενοποίηση της Ευρώπης".

Ο μητροπολίτης συνέχισε την πολιτική ομιλία του αποκαλώντας "την Τουρκία μέρος της Ευρώπης και τα τζαμιά, τα οποία τα συνέκρινε με την Ακρόπολη και την Αγία Σοφία (!!), μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού".Μήπως πρέπει να του υπενθυμίσουμε πως το συντριπτικώς μεγαλύτερο ποσοστό έκτασης και πληθυσμού της Τουρκίας βρίσκεται στην Ασία; Δεν γνωρίζει πως τα τζαμιά είναι θρησκευτικοί ναοί της Ασιατικής Μέσης Ανατολής;

Δυστυχώς οι αίθουσες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίες για πολλούς αιώνες ήταν το πνευματικό ορμητήριο του Γένους, έχουν μεταβληθεί σε φωλιές τουρκοφίλων. Όσοι από αυτούς θέλουν να προωθήσουν από την εθναρχική θέση τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας, ας το κάνουν με άλλη ιδιότητα από τις Βρυξέλλες και την 'Αγκυρα.

«Παλαια» ειδηση αλλα σημαντικη.Αλλωστε η αναζητηση στοιχειων και γογονοτων δεν περιοριζονται απο τον χρονο.

Ως προς το «πνευματικο ορμητηριο του...Γενους» τι να πουμε..Το αφηνουμε στην Ιστορια.

http://www.metopo.gr/article.php?id=58

28-11-2000 Έλληνας μητροπολίτης θέλει την Τουρκία στην Ευρώπη

Ορθοδοξία - ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ:Ο πανούργος καλόγερος

 ΒΛΕΠΕ:http://www.pare-dose.net/?p=797

Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς «Ρασπούτιν» (1869-1916) - Ο πανούργος ...-Προσωρινά αποθηκευμένη

                                                     ------ 

http://el.wikipedia.org/wiki/Γκριγκόρι_Ρασπούτιν

Γκριγκόρι Ρασπούτιν - Βικιπαίδεια-Προσωρινά αποθηκευμένη

                                                       ----- 

http://eglima.wordpress.com/2008/09/13/rasputin_2/

«Όπου Ρώσος καί Εκκλησία»

ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η ΛΑΜΠΕΡΗ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ

Το δυνατό χαρτί του Πούτιν

«ΟΠΟΥ ΡΩΣΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

της Μαρίας Αντωνιάδου

Η ενθρόνιση του 16ου Προκαθημένου της Εκκλησίας της Μόσχας σε πολλούς θύμισε την αίγλη και τη δύναμη που απέπνεε η τσαρική Ρωσία. Ύμνοι που είχαν να ακουστούν από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ο επιβλητικός Ναός του Σωτήρος, τα λαμπερά άμφια και η παρουσία των κ.κ. Ντμίτρι Μεντβέντεφ και Βλαντίμιρ Πούτιν περιέβαλλαν το νέο μήνυμα που αποστέλλει η Εκκλησία της Ρωσίας με αφορμή την εκλογή του νέου Πατριάρχη της.

Ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ ασπάζεται ευλαβικά το χέρι του νέου Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου.

Η εκλογή και η ενθρόνιση του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου έδειξε ξεκάθαρα την ισχύ και το κύρος της πολυπληθέστερης Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έπειτα από 18 χρόνια Πατριαρχίας του Εσθονού την καταγωγή Αλεξίου Β’, το τιμόνι του σκάφους της Εκκλησίας ανέλαβε ένας γνήσιος Ρώσος, ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στο Λένινγκραντ (την Αγία Πετρούπολη) αμέσως μετά τη μεγάλη νίκη των Σοβιετικών επί των δυνάμεων του Χίτλερ. Υπερήφανος και ευθυτενής, ο κ. Κύριλλος έχει ήδη αρχίσει να αντιμετωπίζεται με προβληματισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και με καχυποψία από τους Προκαθημένους των ελληνόφωνων Εκκλησιών.
Γνώστης των προβλημάτων του Πατριαρχείου Ρωσίας, ο κ. Κύριλλος κατηγορήθηκε πολλές φορές για φιλοοικουμενισμό, γι’ αυτό και κατά τη διάρκεια της σκληρής προεκλογικής μάχης που έδωσε προσπάθησε να δώσει απαντήσεις ενώ έδειξε να στρέφεται προς το εσωτερικό και να παίρνει αποστάσεις από τις σχέσεις του με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, στηλιτεύοντας παράλληλα το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις αποφάσεις του για καίρια ζητήματα όπως η ανεξαρτητοποίηση της Εσθονίας ή οι κινήσεις απογαλακτισμού της Ουκρανίας από την Εκκλησία της Μόσχας.
Σήμερα, τόσο ο Πάπας Βενέδικτος ο ΙΣτ’ όσο και οι Προκαθήμενοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναμένουν τις κινήσεις του για να δουν ποια είναι η πραγματική πολιτική που επιθυμεί να εφαρμόσει ο Πατριάρχης Μόσχας.
Ο πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Εκκλησιαστικών Σχέσεων, δηλαδή του «υπουργείου Εξωτερικών» του Πατριαρχείου Ρωσίας, κ. Κύριλλος, εκτιμάται ότι θα ενισχύσει τις απευθείας συνομιλίες που είχε με την Αγία Έδρα, ανεξάρτητα από τον διάλογο που γίνεται μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ακόμη, πολλοί εκτιμούν ότι επί των ημερών του θα πραγματοποιηθεί μία συνάντηση του Πάπα της Ρώμης και του Πατριάρχη Ρωσίας είτε επί ρωμαϊκού είτε επί ρωσικού εδάφους. Γεγονός που θα ισχυροποιήσει πολύ περισσότερο το Πατριαρχείο Ρωσίας έναντι των υπολοίπων Ορθοδόξων, αφού ο επίσημος και θεσμοθετημένος διάλογος μεταξύ των δύο Εκκλησιών θα αποδυναμωθεί για ένα μεγάλο διάστημα. Ο εκφραστής, όπως χαρακτηρίζεται ο κ. Κύριλλος, του δόγματος «όπου Ρώσος και Ρωσική Εκκλησία», ορισμένοι εκτιμούν ότι θα επιδιώξει πάση θυσία τη δημιουργία ναών ακόμη και σε χώρες όπου υπάρχουν Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όπως στην Κωνσταντινούπολη, έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η στην Εκκλησία της Ελλάδος και στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας Αλεξίου είχαν τεθεί ανάλογα αιτήματα αλλά τότε δεν υπήρχαν πιέσεις, πλέον όμως τονίζεται ότι οι προσπάθειες θα είναι έντονες. Όπως εκτιμούν ελληνόφωνοι ιεράρχες, τρία είναι τα βασικά σημεία τριβής στις σχέσεις των Ορθοδόξων:
•Στην Ιερουσαλήμ λέγεται ότι ο κ. Κύριλλος θα επιδιώξει την ενίσχυση της παρουσίας του Πατριαρχείου Ρωσίας, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί τριακόσιες και πλέον χιλιάδες χριστιανοί ορθόδοξοι που προέρχονται από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Πρόκειται για ορθοδόξους οι οποίοι είχαν παντρευτεί με Εβραίους το θρήσκευμα και με τη μετακίνησή τους από τις δημοκρατίες της ΕΣΣΔ στο Ισραήλ ενίσχυσαν τη χριστιανική παρουσία. Μια παρουσία όμως που από πολλούς λέγεται ότι ενίσχυσε τα ρωσικά επιχειρήματα για τη δημιουργία ναών στην περιοχή, η οποία εκκλησιαστικά υπάγεται στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
•Η παραχώρηση αυτονομιών και αυτοκεφαλιών, που μέχρι σήμερα αποτελεί δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Και αν η παραχώρηση αυτονομίας στην Εκκλησία της Εσθονίας που δόθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο απετέλεσε το αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο Πατριαρχείων, φαίνεται ότι οι αποσχιστικές κινήσεις της Ουκρανίας θα προκαλέσουν εκρήξεις μεγατόνων. Ήδη τον περασμένο Ιούλιο το ζήτημα αυτό προκάλεσε τη δημόσια αντιπαράθεση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου με τον μακαριστό Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο. Και έληξε αφού δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις και οι δύο Προκαθήμενοι κράτησαν μακριά από τη συζήτηση του στενούς τους συνεργάτες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο κ. Κύριλλος.
•Η ισχυροποίηση των θέσεων του Πατριαρχείου στους διεθνείς εκκλησιαστικούς οργανισμούς στους οποίους των αντιπροσωπειών των ορθοδόξων προεδρεύει ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Η εκλογή του κ. Κυρίλλου είχε την απόλυτη αποδοχή των εκλεκτόρων αφού από τους 702 αρχιερείς, κληρικούς, θεολόγους και λαϊκά στελέχη της Εκκλησίας που έλαβαν τελικά μέρος στη διαδικασία απέσπασε τις 500 και πλέον ψήφους.
Γεγονός που όπως λέγεται του δίνει την ισχύ και το κύρος για να λάβει αποφάσεις οι οποίες δεν θα δέχονται τις επικρίσεις των αντιπάλων του στο εσωτερικό ούτε και στο εξωτερικό… Η ισχυρή προσωπικότητα, η προβολή που έχει από τον διεθνή και από τον ρωσικό Τύπο και κυρίως η ρητορική του δεινότητα φαίνεται ότι τον καθιστούν αγαπητό και στους Ρώσους Ορθοδόξους, οι οποίοι επί χρόνια αντιμετωπίζουν τον προσηλυτισμό ξένων προς τις παραδόσεις τους θρησκευτικών και χριστιανικών ομάδων.
Η στήριξη του προέδρου και του πρωθυπουργού της Ρωσίας φαίνεται ότι θα είναι το μεγάλο χαρτί του κ. Κυρίλλου, όπως και ο ίδιος αποτελεί ακόμη ένα από τα ισχυρά χαρτιά της νέας Ρωσίας στη μάχη που δίνει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό...

http://www.diplomatia.gr/article/956/το-δυνατό-χαρτί-του-πούτιν.html

ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η ΛΑΜΠΕΡΗ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ : Το δυνατό χαρτί του ...

Προσωρινά αποθηκευμένη

Η «αντιπαράθεση» μεταξύ Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως

«Η απόρριψη, κατά την τελευταία περίοδο του πολέμου, της αντιθρησκευτικής πολιτικής εκ μέρους της σοβιετικής κυβερνήσεως και οι μετέπειτα προσπάθειες εκμεταλλεύσεως της Ρωσικής Εκκλησίας ως όργανο ασκήσεως της εσωτερικής πολιτικής επιρροής, οδήγησαν σε ένα καινούργιο μοντέλο των διορθοδόξων σχέσεων. Το Πατριαρχείο Μόσχας και πάλι αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της παγκοσμίου Ορθοδοξίας. Ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος, από το τέλος της δεκαετίας του 40΄, το σύνολο των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών σε μεγάλο βαθμό αποτύπωνε τον διπολικό κόσμο της εποχής του ψυχρού πολέμου. Η Ρωσική Εκκλησία κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω της μια σειρά από φιλικώς διατεθειμένες Εκκλησίες, με βαση τις οποίες, κατέβαλε προσπάθειες, με λίγη ή πολλή αποτελεσματικότητα, να αντιπαραταχθεί στην ενίσχυση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Η Κωνσταντινούπολη ,με τη δική της σειρά, βασιζόταν στους παραδοσιακούς της συμμάχους, μεταξύ των οποίων, πρώτα από όλα τα παλαιά Πατριαρχεία (εκτός του Αντιόχειας), όπου τις στρατηγικές ιεραρχικές θέσεις τις καταλαμβάνουν οι Έλληνες. Πλην τούτου, η Κωνσταντινούπολη επανειλημμένως αμφισβητούσε το κανονικό καθεστώς των Εκκλησιών με προσανατολισμό τη Μόσχα. Έτσι, μέχρι την δεκαετία 1990, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν αναγνώριζε το αυτοκέφαλο των Ορθοδόξων Εκκλησιών Γεωργίας και Τσεχοσλοβακίας, από το 1953 έως το 1961 δεν αναγνώριζε το Πατριαρχικό καθεστώς της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, και από το 1970 και μέχρι σήμερα δεν αναγνωρίζει το αυτοκέφαλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αμερική (ΟCA).

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και οι πολιτικές αλλαγές που ακολούθησαν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη είχαν ως συνέπεια την καινούργια ανακατάταξη των δυνάμεων στο σύνολο της Ορθοδοξίας. Ολόκληρη σειρά Εκκλησιών οι οποίες, πριν, εθεωρούντο σύμμαχοι της Μόσχας, έπαψαν να της συμπαρίστανται. Παραδείγματος χάριν, από τις αρχές της δεκαετίας 90΄ οι σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών Ρωσίας και Ρουμανίας δοκιμάζονται από μία χρονίζουσα κρίση εξ αιτίας της κανονικής δικαιοδοσίας της Μολδαβίας. Εκτός τούτου, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως πάλι ανέλαβε πρωτοβουλίες για την επέκταση της επιρροής του στις περιοχές οι οποίες δεν βρίσκονται πια υπό την πολιτική επιρροή της Μόσχας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Εσθονίας, δηλαδή το ούτως λεγόμενο «εσθονικό ζήτημα». Το 1996, με την ενεργή υποστήριξη τοπικών αρχών, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως προχώρησε στη δημιουργία της Εσθονικής Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΕΑΟΕ). Το Πατριαρχείο Μόσχας, στη δικαιοδοσία του οποίου ήδη υπήρχε αυτοδιοικούμενη Εσθονική Ορθόδοξη Εκκλησία (ΕΟΕ), δεν αναγνώρισε αυτή την ενέργεια ως έχουσα κανονικό κύρος. Αποτέλεσμα ήταν η ψύχρανση των σχέσεων μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

Και σήμερα στις αρχές του ΚΑ΄ αιώνος η πολύ σοβαρή αυτή αντιπαράθεση μεταξύ Μόσχας και Κωνσταντινουπόλεως ακόμα διατηρείται. Τελευταία χρόνια αμαυρώθηκαν από μια ολόκληρη σειρά σημαντικών ρήξεων μεταξύ των δύο κέντρων της Ορθοδοξίας: σύγκρουση πάνω στο θέμα της δραστηριότητος του επισκόπου Βασιλείου Όζμπορν στην Μεγάλη Βρετανία, η άρνηση συμμετοχής της Ρωσικής Εκκλησίας σε μερικά διορθόδοξα και διεκκλησιαστικά φόρουμ λόγω της προσκλήσεως σε αυτά των εκπροσώπων της ΕΑΟΕ, η αναστολή της συμμετοχής της Ρωσικής Εκκλησίας στην Συνδιάσκεψη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών εξ αιτίας της εντάξεως στην οργάνωση αυτή της ΕΑΟΕ και ταυτοχρόνως απορρίψεως της ΕΟΕ. Όμως, σε αντιδιαστολή με την κατάσταση των δεκαετιών 40΄-50, κατά την σημερινή εποχή, το Πατριαρχείο Μόσχας δεν μπορεί, δυστυχώς, να βασίζεται στη συμπαράσταση των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Την ώρα των συζητήσεων των αντιπροσώπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τις αποστολές του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, στις συνεδριάσεις της Μικτής Επιτροπής για τον ορθόδοξο-καθολικό διάλογο,στο Βελιγράδι, το 2006, και τη Ραβέννα, το 2007, κανείς από τους αντιπροσώπους των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν τάχθηκε υπέρ του Πατριαρχείου Μόσχας. Σήμερα, ακόμα και σε παραδοσιακά, καθώς φαινόταν, ρωσόφιλες Εκκλησίες σαν τη Σερβική και τη Βουλγαρική, απέχουν της άμεσης υποστηρίξεως της Ρωσικής Εκκλησίας, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν ουδέτερη στάση στις διαφορές Μόσχας και Κωνσταντινουπόλεως. Με αυτόν τον τρόπο, το Πατριαρχείο Μόσχας αντιμετωπίζει σήμερα μια δύσκολη κατάσταση. Από την μια μεριά, παρατηρείται κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Κωνσταντινούπολη και από την άλλη, σημειώνεται η εξασθένηση της επιρροής της Ρωσικής Εκκλησίας εκτός των συνόρων της Ρωσίας».

Βλέπε ολόκληρο εδώ:http://www.bogoslov.ru/greek/text/352239.html

Η Πανορθόδοξη Σύναξη: ρήξεις και σύνδεσμοι : Πύλη Bogoslov.ru-Προσωρινά αποθηκευμένη