Αλβανία: Ιταλία και Ελλάδα οι δύο μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathbreak_1_28/12/2009_316070

Σε ομηρία oι Σλαβομακεδόνες από Έλληνες και Αλβανούς

Οι βουλευτικές εκλογές στην ΠΓΔΜ, η κούρσα Ομπάμα-Κλίντον για το χρίσμα των Δημοκρατικών και οι κινητοποιήσεις των γαλακτοπαραγωγών κατά των χαμηλών τιμών γάλακτος, κυριαρχούν στα σχόλια των γερμανικών εφημερίδων.
Παράλληλα με την γενικότερη κακή κατάσταση, το νοτιότερο κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας αντιμετωπίζει κυρίως δύο προβλήματα, επισημαίνει η Frankfurter Allgemeine Zeitung: Δεν είναι μόνο οι Αλβανοί που υποσκάπτουν την σταθερότητα της χώρας. Είναι και το βέτο της Ελλάδας. Οι Σλαβομακεδόνες βρίσκονται σε ομηρία από δύο πλευρές. Η Αθήνα δεν δίνει το πράσινο φως ούτε για την ένταξή της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ούτε για την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ, όσο η ΦΥΡΟΜ επιμένει στο συνταγματικό της όνομα. Και αυτό τη στιγμή που όλα τα σημαντικά κόμματα στα Σκόπια τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Σε αυτά προστίθενται τώρα οι Αλβανοί οι οποίοι με αντιπαραθέσεις χαρακωμάτων κλονίζουν την αξιοπιστία της πολυεθνικής χώρας. Πολλές φορές οι Βρυξέλλες προειδοποίησαν ότι τα φαινόμενα βίας στις εκλογές θέτουν σε κίνδυνο την προσέγγιση ΦΥΡΟΜ – ΕΕ. Με τι όμως μπορούν πλέον να απειλήσουν οι Βρυξέλλες τα Σκόπια όταν ο δρόμος της χώρας προς την ΕΕ προσκρούει στην αντίσταση ενός κράτους-μέλους;

http://www.dw-world.de/popups/popup_printcontent/0,,3379516,00.html

Ματιές στην «άλλη» Αλβανία και από την Ελλάδα

http://alatasgr.blogspot.com/2009/12/blog-post_2883.html 

Οι Αλβανοί μας

«Πλέον μας βλέπουν ισότιμα»

«Πλέον μας βλέπουν ισότιμα»

Γράφει: Χρηστίδου Βαγγελιώ
18/12/2009

Όταν ήρθαν πριν από 11 περίπου χρόνια ήταν δύσκολα τα πράγματα, όπως ίσχυε και για τόσες χιλιάδες οικογένειες από την Αλβανία που ήρθαν στη χώρα μας αναζητώντας δουλειά. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η οικογένεια της Τζοβάννα και του Πέτρου Ντάνι νιώθει πολύ καλά στη Μυτιλήνη.
Βρεθήκαμε με τη μητέρα της οικογένειας και τα δύο παιδιά της, το Στέφανο και τον Κώστα, μαθητές γυμνασίου και λυκείου αντίστοιχα, στο σπίτι τους, για να μας μιλήσουν για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν πρωτοήρθαν, αλλά και για το εάν οι δύο μαθητές νιώθουν να τους αντιμετωπίζουν διαφορετικά οι συμμαθητές τους.


Η Τζοβάννα Ντάνι και ο μεγαλύτερος γιος της, ο Κώστας, ήρθαν στην Ελλάδα το 1998, όταν ο δεύτερος ήταν επτά χρονών, ενώ ήδη από το 1995 είχε έρθει ο πατέρας της οικογένειας, Πέτρος. Τα τρία πρώτα χρόνια ζούσαν στη χώρα με βίζα, ενώ μετά απόκτησαν πλέον χαρτιά παραμονής. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ξαναπήγαν στην Αλβανία για να δούνε το μικρότερο παιδί τους, το Στέφανο, που μεγάλωνε με τους παππούδες του και τον οποίο έφεραν μαζί τους τελικά στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια που οι ίδιοι ζούσαν πλέον εδώ και όταν ο μικρός ήταν έξι χρονών.
«Πολλές οικογένειες είχαν πρόβλημα όταν πρωτοήρθαν», θυμάται η κ. Τζοβάννα. «Ακούγαμε από κάποιους “ήρθες και θέλεις να μας κάνεις τον έξυπνο” και διάφορα άλλα. Κι εμείς είχαμε πρόβλημα στην αρχή, ειδικά όσο δεν ξέραμε τη γλώσσα και δε βρίσκαμε δουλειά. Αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στη Μυτιλήνη από τα Λουτρά όπου μέναμε τρία χρόνια, όταν έγινε ένα περιστατικό σε κάποιο κέντρο διασκέδασης, όπου πάνω σε έναν καβγά κάποιοι Αλβανοί χτύπησαν Έλληνες και τότε έδιωξαν από εκεί όσους ήταν από την Αλβανία.»


«Δύσκολο να μην καταλαβαίνεις…»
Σήμερα, οι δυο μαθητές λένε ότι μιλάνε μεν τη μητρική τους γλώσσα στο σπίτι τους, ωστόσο δυσκολεύονται να διαβάσουν αλβανικά.
«Παίρνουν την εφημερίδα και διαβάζουν», λέει η μητέρα τους. «Στο σπίτι μιλάμε αλβανικά, ωστόσο είναι φορές που δεν καταλαβαίνουν κάποιες λέξεις και μας ρωτάνε τι σημαίνουν.»
«Ο μικρός πήγε κατ’ ευθείαν σχολείο, ο μεγάλος δεν ήξερε τη γλώσσα και έτσι άργησε λίγο, μετά ωστόσο έβγαλε την Α΄ και τη Β΄ δημοτικού σε μία χρονιά», εξηγεί η ίδια.
«Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, να βλέπεις τον άλλο να μιλάει και να μην καταλαβαίνεις», λέει ο Κώστας, σήμερα μαθητής Β΄ λυκείου στο 1ο ΕΠΑΛ, για τον πρώτο καιρό που βρέθηκε στο ελληνικό σχολείο.
Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι τα μαθήματα ως περιεχόμενο δεν τον είχαν δυσκολέψει καθόλου, αφού είχαν ομοιότητες με αυτά που είχε παρακολουθήσει στον ένα χρόνο και κάτι που πήγε σχολείο στην Αλβανία.
Ούτε με τους συμμαθητές του είχε πρόβλημα, αρχικά τουλάχιστον, που η οικογένειά του έμενε στα Λουτρά.
«Όταν ήρθαμε στη Μυτιλήνη και πήγα σε σχολείο εδώ, ο ρατσισμός από τους συμμαθητές μου ήταν πιο έντονος. Μια φορά, σε αγώνα ποδοσφαίρου, κάποιος μου μίλησε πολύ υποτιμητικά για την καταγωγή μου, όταν έβαλα γκολ. Στην τάξη μου, μάλιστα, είχα και μια συμμαθήτρια που ήταν κι αυτή από Αλβανία, για την οποία δεν μπορώ να μιλήσω αφού δεν κάναμε παρέα. Πάντως, σταδιακά έκανα πολλούς φίλους και πλέον με αντιμετωπίζουν όλοι ισότιμα.»
Αντιμετωπίζοντας κάποια δυσκολία με ορισμένα μαθήματα του γενικού λυκείου, ο Κώστας έχασε μια τάξη μπαίνοντας στο ΕΠΑΛ. Ωστόσο, θέλοντας να ακολουθήσει το επάγγελμα του υδραυλικού, υποστηρίζει ότι τα μαθήματα που διδάσκονται στο νέο του σχολείο τον βοηθάνε πολύ προς αυτή την κατεύθυνση.


«… αφήνουν το σχολείο»
Έρχεται και η σειρά του μικρότερου, του Στέφανου, να μιλήσει. Ο Στέφανος είναι μαθητής της Β΄ τάξης του Αθλητικού Γυμνασίου Μυτιλήνης και ονειρεύεται να γίνει… ποδοσφαιριστής.
«Την παιδική μου ηλικία δεν τη θυμάμαι», απαντάει όταν τον ρωτάμε αν βίωσε ρατσισμό όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα. «Ήταν φορές που είχα πρόβλημα, αλλά γενικά οι σχέσεις μου με τους συμμαθητές μου είναι καλές.»
«Έχουμε συμμετάσχει σε όλες τις παρελάσεις. Θυμάμαι πως όταν ήμουν δημοτικό είχε δημιουργηθεί ένα ζήτημα σχετικά με τη σημαία, αφού ήταν να την κρατήσει ένα παιδί από την Αλβανία και του έλεγαν “να κρατήσεις τη σημαία της Αλβανίας, δεν έχεις δουλειά εδώ” κ.λπ.. Ξέρω, επίσης, πολλά παιδιά μεταναστών που φεύγουν από το σχολείο.»
Και οι δύο μαθητές, πάντως, τονίζουν ότι παρ’ όλο που οι ίδιοι δε νιώθουν πλέον κανένα ίχνος ρατσισμού από τους συνομηλίκους τους, δεν ισχύει το ίδιο και για παιδιά που έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια. «Ρατσισμό νιώθαμε κυρίως τα πρώτα χρόνια, με το πέρασμα του χρόνου μειώθηκε. Πολλοί που δε μας γνωρίζουν, δεν καταλαβαίνουν καν ότι είμαστε Αλβανοί, νομίζουν ότι είμαστε Έλληνες. Τα παιδιά που ήρθαν πρόσφατα, όμως, βλέπουμε συχνά να τα αντιμετωπίζουν ρατσιστικά. Λόγω του ότι το έχουμε ζήσει και ξέρουμε πώς είναι, εμείς τα παιδιά αυτά τα προσέχουμε περισσότερο, αφού βλέπουμε ότι νιώθουν άβολα.»
«Τώρα είμαστε εντάξει, έχουμε δουλειές, δε σκεφτόμαστε να φύγουμε από τη Μυτιλήνη», λέει η κ. Τζοβάννα. «Εγώ δουλεύω ως οικιακή βοηθός, ο σύζυγός μου στις οικοδομές, δε μας λείπει κάτι. Μόνο στις γιορτές θυμόμαστε περισσότερο τις οικογένειές μας στην Αλβανία και μας λείπουν. Πηγαίνουμε, ωστόσο, κάθε χρόνο, συνήθως το καλοκαίρι. Φέτος θα προσπαθήσουμε να πάμε για τα Χριστούγεννα.»
Και κλείνει λέγοντας: «Στην οικογένειά μου ήμασταν οκτώ αδέρφια και οι γονείς μας είχαν φροντίσει να έχουμε τα πάντα. Γι’ αυτό, δε θέλω να λείψει τίποτα κι από τα δικά μου παιδιά…»

http://www.emprosnet.gr/Current/?EntityID=cc5eebf6-6b14-4331-aeb1-11f4b45d4dee

ΕΜΠΡΟΣ - Ημερήσια Εφημερίδα Ν.Λέσβου – «Πλέον μας βλέπουν ισότιμα»

Αλβανική ποίηση στην Ελλάδα

2

ΒΛΕΠΕ:http://www.agitprop.gr/article/9/albanian-poetry

---

http://shqiperia.gr/forumi/showthread.php?t=2546

ΙΩΑΝΝΙΝΑ-ΗΠΕΙΡΟΣ-ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ-ΑΛΒΑΝΟΙ-ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗΠΑΣΑ,ΓΙΑ ΤΟ «ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑΣ»,ΓΙΑ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ,ΑΛΒΑΝΟΥΣ, ΜΠΟΥΑΙΟΥΣ ΚΑΙ

ΑΛΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ.ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ.ΜΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΟΜΩΣ,ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΠΟΛΛΑ.

F]

Προϊστορική Εποχή

Μορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat - Προβολή ως HTML

Σύλληψη γιά βεντέτα(Κανούν)

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_27/02/2008_260822 

«ΑΛΒΑΝΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ»(Π.ΚΟΥΠΙΤΩΡΗ)

ΑΛΒΑΝΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙΣυγγραφέας :ΚΟΥΠΙΤΩΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣΤόπος Έκδοσης :ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣΈτος Έκδοσης :1879Έτος Α' Ανατύπωσης :1981Σελίδες :79

Κουπιτώρης Παναγιώτης Δ., Αλβανικαί μελέται. Πραγματεία ιστορική και φιλολογική περί της γλώσσης και του έθνους των Αλβανών, εν Αθήναις 1879. Ο Παναγιώτης Κουπιτώρης (βλ. αρ. 90 της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Μελετών) παραθέτει τις απόψεις όλων των προγενέστερων συγγραφέων που πραγματεύτηκαν την καταγωγή της γλώσσας και της φυλής των Αλβανών. Κινούμενος στα ίδια πλαίσια με τον Θ. Πασχίδη (βλ. αμέσως παρακάτω αρ. 162), ο Κουπιτώρης τεκμηριώνει τη «μεγίστη» συγγένεια Ελλήνων και Αλβανών σε γλωσσικό επίπεδο, θεωρώντας την αλβανική ως «παναρχαία πελασγική ή γραικοϊταλική». Βασική μέριμνα του Κουπιτώρη είναι να αντικρούσει τους ισχυρισμούς του Φαλμεράϋερ (Das Albanische Element in Griechenland, Μόναχο 1857), ότι δεν υπάρχει καμία ομοιότητα μεταξύ της αλβανικής και της ελληνικής γλώσσας. Ο Κουπιτώρης τεκμηριώνει τα επιχειρήματά του με παραδείγματα από την κλίση των προσωπικών αντωνυμιών στην αρβανίτικη διάλεκτο ιδιαίτερης πατρίδας του, της Ύδρας.

www.karaviasbooks.gr/book.asp?catid=355

ΑΛΒΑΝΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ - ΑΛΒΑΝΟΛΟΓΙΚΑ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Παναγιώτης Κουπιτώρης, ευρυμαθής λόγιος και μουσικολόγος εκ των κρατίστων, αγωνισθείς εν Αθήναις υπέρ της επικρατήσεως της ημετέρας μουσικής ευθαρσώς αντεπεξελθών κατά των τετραφωνιστών. Μετέφρασεν εκ της λατινίδος φωνής την «Περί των Ελλήνων μουσικών» διατριβήν του Ι. Φραντζίου, εξεφώνησε τη 4 Δεκεμβρίου 1874 λαμπρόν πανηγυρικόν εν τη επετείω εορτή του εν Αθήναις Εκκλησιαστικού Μουσικού Συλλόγου, τω δε 1875 δι’ωραίoυ λογυδρίου προέτρεπε το ελληνικόν δημόσιον να ιδρυθή εν Αθήναις Εκκλησιαστική Μουσική Σχολή. Προσέτι εδημοσίευσε και μελέτην περί της πραγματείας του σοφού γαλάτου Ερρίκου Στεβένσωνος, της επιγραφομένης «Περί του ρυθμού εν τη υμνογραφία της Ελληνικής Εκκλησίας». Απεβίωσε τω 1881 εν Υπάτη, τη επί του Σπερχειού πόλει.

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/papadopoulos_music_per8_7.html

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΙΑΠΗΣ-Γ.ΓΕΡΟΥ

ΒΛΕΠΕ ΒΑΓΓΕΛΗ ΛΙΑΠΗ «ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ»

ΜΙΛΑ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΟΥ(ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ)

http://www.arvasynel.gr/mpesa/mpesa4.jpg

Ρεβιζιονισμός

Ρεβιζιονισμός (II)
Το σχολείο αποτελεί τον κατ' εξοχήν ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους (για να θυμηθούμε λιγάκι και το μακαρίτη τον Πουλαντζά). Επομένως, και τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας είναι όργανα για την καλλιέργεια μιας ορισμένης ιδεολογίας η οποία καλείται να υπηρετήσει μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα: την αναπαραγωγή του κράτους. Η ιστορική γνώση, ως εκ τούτου, μπορεί να είναι παρούσα, μπορεί και να απουσιάζει, ανάλογα με το πόσο καλά εξυπηρετεί αυτό το σκοπό: για το κράτος, για το κάθε κράτος, εθνικό δεν είναι το αληθές, αλλά αληθές είναι το εθνικό - κάτι που καθόλου δεν θ' άρεσε στον εθνικό μας ποιητή. Η ιστορία, λοιπόν, που διδάσκεται στα σχολεία είναι κατ' αναγκην «εθνική ιστορία», υπό την έννοια ότι (πρέπει να) καλλιεργεί και να αναπαράγει την ιδεολογία του έθνους - κράτους.

Έτσι, λοιπόν, είναι μάλλον απίθανο να διαβάσουμε σε σχολικά εγχειρίδια για γεγονότα όπως πχ. ότι το κύριο σώμα των υπερασπιστών της Κωνσταντινούπολης κατά την άλωση ήταν Γενοβέζοι, πώς εξηγείται να είναι «το γένος» υποδουλο και ταυτόχρονα να κρατά στα χέρια του το θαλάσσιο εμπόριο και υψηλότατες θέσεις στην οθωμανική γραφειοκρατία, ότι οι μισοί αγωνιστές του '21 δεν μιλούσαν Ελληνικά (ήταν Αρβανίτες), για τη σφαγή της Τριπολιτσάς, ότι ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν δερβίσης, πώς απέχτησε την τεράστια περιουσία του ο άκαπνος Μακρυγιάννης, για την ανταρσία των Υδραίων επί Καποδίστρια, για την γελοιοποίηση του 1897, ποιοι κατάφεραν να εξαφανίσουν τον ελληνισμό από τη Μικρά Ασία, ποια είναι η μόνη χώρα στην όπου οι δοσίλογοι κι οι μαυραγορίτες της κατοχής, αντί να πάνε φυλακή έγιναν άρχοξη, κλπ. κλπ.
υσα τά
Άρα, λοιπόν, όλη η παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί τελευταία για τα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας θα είχε νόημα μόνον εφόσον αποκαλύπτει την ιδεολογία που επιχειρείται να καταστεί κυρίαρχη, και μέσω αυτής την πολιτική σκοπιμότητα που υποκρύπτεται. Εξ άλλου, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η ιστορική αλήθεια λαμβάνει πάντοτε διαφορετική όψη, ανάλογα με τη θέση απ' όπου την αντικρίζεις.

http://vrennus.blogspot.com/2007/02/ii.html

«ΣΑΕ» ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ

ΣΑΕ: 'Ηταν, είναι και θα είναι η μεγαλύτερη απάτη εις βάρος των Απόδημων Ελλήνων
Υποτιμούν βάναυσα τη νοημοσύνη της Ομογένειας, η οποία δεν συμμετέχει, ούτε αντιπροσωπεύεται. Το ΣΑΕ, εκπροσωπεί τυπικά μόνο το 5% των ''οργανωμένων'' Απόδημων... ... Γιά 14 χρόνια μηδενικό έργο και ''δημόσιες'' προσωπικές σχέσεις της ηγεσίας του, με χρήματα της Ελλάδας... Δύο φορές κάθε χρόνο, οι ΣΑΕριτζήδες, με την παρουσία των κωμικών-πολιτικών, εξαγγέλλουν τα ίδια και κάνουν ''νέα αρχή''... Στο παιχνίδι της κοροϊδίας μπήκε τώρα και η Νεολαία. Η περίφημη ''κινητοποίηση'' γιά τα Ελγίνεια, με ''συλλογή υπογραφών'' κι ''ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών'' (δεν έγιναν ποτέ)... Η απάτη: Επανα-εξαγγελία όσων εξαγγέλθηκαν ήδη στην συνεδρίαση του Ιουνίου 2009... Παιδιά ''ημετέρων'' βαφτίστηκαν Νεολαία και αντιγράφουν τις μεθόδους των ''μεγάλων'' ΣΑΕριτζήδων, απολαμβάνοντας και ταξίδια στην Θεσσαλονίκη

http://www.kalami.net/

«ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

Τό Εθνος πρέπει νά μάθει νά θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό.
Διονύσιος Σολωμός

Στίς 4 Νοεμβρίου 1996 εκυκλοφόρησε τό νέο χαρτονόμισμα τών 200 δραχμών, πού όπως λέγεται θά είναι ίσως τό τελευταίο εθνικό νόμισμα, πρίν από τήν νομισματική ένωσι τών κρατών τής ΕΕ πού θά γίνη στά τέλη τής χιλιετίας μας. Στήν μια όψι τού χαρτονομίσματος (ή όπως ορθότερα λέγεται: τού τραπεζογραμματίου) απεικονίζεται ο εθνεγέρτης Ρήγας Βελεστινλής καί στήν άλλη ο γνωστός πίναξ τού Νικολάου Γύζη "Τό Κρυφό Σχολειό". Μέ τήν κυκλοφορία όμως τού νέου χαρτονομίσματος επανέρχεται στό προσκήνιον τού ενδιαφέροντος τό παλαιό καί επίμαχο ζήτημα τού "Κρυφού Σχολείου".

Τί νά ήταν άρά γε αυτό τό περίφημο "Κρυφό Σχολειό", πού εγαλβάνισε γενεές Ελλήνων καί έφερε στίς ψυχές τους συγκίνησι αλλά καί επώδυνους εθνικούς διαλογισμούς; Πολλά έχουν λεχθή καί γραφή γιά τό θέμα αυτό, κυρίως μέ διάθεσι συναισθηματική-ποιητική, χωρίς πάντως κάτι τό συγκεκριμένο καί ιστορικώς τεκμηριωμένο. Καί ήταν αυτό φυσικό καί αναμενόμενο, αφού απλούστατα "Κρυφό Σχολείο" ουδέποτε υπήρξε.

Πρόκειται γιά ένα ευσεβή μύθο πού δημιουργήθηκε αμέσως μετά τήν Επανάστασιν, μαζί μέ τό "Φεγγαράκι μου, λαμπρό ...", πού ενέπνευσε τήν τέχνη (Γύζης) καί τήν λογοτεχνία (ποίημα τού Πολέμη), μέ σκοπό βέβαια νά στιγματισθή η τουρκική βαρβαρότης, αλλά κατά πολλούς νά εξαγνισθή η Εκκλησία από τά όποια ανομήματά της κατά τήν διάρκεια τής Δουλείας (αφορισμοί, σιμωνία, ποικίλες αντιδράσεις κτλ). Ο Γιάννης Βλαχογιάννης, σέ άρθρο του στήν "Νέα Εστία" (15.8.45), έγραψε πώς κατά τίς πολύχρονες μελέτες του δέν βρήκε καμμία ιστορική μαρτυρία, πού νά θεμελιώνη τήν ύπαρξιν τού "Κρυφού Σχολείου". Τό ίδιο καί ο Άλκης Αγγέλου ("Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους"). Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος ουδέν αναφέρει σχετικώς εις τήν ιστορίαν του. Ο Γιάννης Κορδάτος ("Ρήγας ο Φεραίος καί η Βαλκανική Ομοσπονδία") παρατηρεί ότι "η παράδοση πώς υπήρχαν τάχα "κρυφά σχολειά" από τόν φόβο τών Τούρκων, είναι ολότελα φτιαχτή καί δέν έχει καμιά σχέση μέ τήν ιστορική πραγματικότητα".

Ποίαν χρείαν όμως έχομε άλλων μαρτύρων, όταν ο ίδιος ο Κοσμάς ο Αιτωλός εβεβαίωνε σέ γράμμα του πρός τόν αδελφόν του Χρύσανθον, περί τό 1775: "Εως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα". Ακόμη ο λόγιος καί κληρικός Νεόφυτος Βάμβας, ζήσας από κοντά τά γεγονότα, ήταν ασφαλώς αρμοδιώτερος νά αποφανθή επί τού επιμάχου θέματος. Η μαρτυρία του είναι αποκαλυπτική: "Είτε από αδιαφορία, είτε ως αρχή, η Υψηλή Πύλη ποτέ δέν εναντιώθηκε στήν αναγέννηση τών γραμμάτων στήν Ελλάδα. Οι πιό πραγματικοί εχθροί σ' αυτήν τήν ευτυχισμένη αποκατάσταση βρίσκονται μέσα στούς κόλπους μας. Κι άν οι προσπάθειές μας κατορθώσουν νά δαμάσουν τίς προκαταλήψεις ή τήν αδιαφορία αυτού τού πανίσχυρου κλήρου, πού αποτελεί σήμερα τό πρώτο σώμα τού ελληνικού έθνους, πολύ λίγα θά απομένουν νά γίνουν προκειμένου γιά τούς Τούρκους" (Ιστορία Ελλ. Έθνους, "ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ" ΙΑ', σελ. 30. Ο Βάμβας εννοούσε φυσικά τό Πατριαρχείο, τούς ομολόγους του από τόν ανώτερο κλήρο καί τούς λογίους τής συντηρητικής μερίδος (Αθανάσιος Πάριος κ.α.).

Πράγματι ωρισμένοι Πατριάρχαι χρεώνονται μέ πολλές καί συγκεκριμένες σκοταδιστικές ενέργειες καί κυρίως γιά τήν εχθρικότατη στάσι πρός κάθε εκπαιδευτική καί μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία. Αξίζει νά σημειώσωμε εδώ τόν πρώτο μετά τήν Άλωσιν Πατριάρχην Γεννάδιον τόν Β', πού διέταξε νά ριφθούν στήν πυρά όλα τά συγγράμματα τού Πλήθωνος, τού μεγάλου εκείνου νοσταλγού τής ελληνικής ιδέας. Ο δέ Γρηγόριος ο Ε', ο καί μάρτυς, υπερέβη κατά πολύ τόν προκάτοχόν του σέ πράξεις σκοταδισμού καί μισαλλοδοξίας -καί αυτό πρέπει δυστυχώς κάποτε νά λεχθή, χάριν τής αληθείας. Διέπραξε καί αυτός τό ανόσιον έργον τής πυρπολήσεως βιβλίων αντιφρονούντων καί γενικώς εστάθη πάντοτε σφοδρός πολέμιος τών νεωτεριστικών ιδεών, τής επιστήμης καί τής φιλοσοφίας. Ομως δέν πρέπει νά παρασυρθούμε στόν εύκολο δρόμο τής ιεροκατηγορίας καί νά σπεύσωμε νά καταδικάσωμε ακρίτως τήν συνολική προσφορά τού Πατριαρχείου κατά τήν διάρκεια τής Τουρκοκρατίας. Τό Οικουμενικό Πατριαρχείον απετέλεσε τόν πόλον γύρω από τόν οποίον τό Έθνος εκράτησε τήν ταυτότητά του (έστω καί υπό τήν αόριστον έννοιαν: "Γένος" - χωρίς άλλα προσδιοριστικά), τήν γλώσσα καί τήν θρησκεία καί αυτή η προσφορά του ιστορικώς έχει δικαιωθή καί καταξιωθή. Ακόμη, χάριν τής δικαιοσύνης, πρέπει νά αναφερθούμε καί σέ λαμπρές εξαιρέσεις Πατριαρχών, όπως ήταν ο μάρτυς Κύριλλος Λούκαρις, ο Σαμουήλ Χαντζερής, ο μάρτυς Κύριλλος ς', ο επικαλούμενος "Σοφός", ο Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγάς κ.α., πού συνέβαλαν τά μέγιστα εις τόν φωτισμόν τού χειμαζομένου Εθνους.

Άδικα όμως κατηγορούμε τούς Τούρκους γιά κάτι πού δέν έκαναν. Σ' αυτόν τόν απηνή καί βάρβαρον δυνάστην θά μπορούσαμε νά προσάψωμε μύρια όσα γιά τά δεινά τού Εθνους, αλλά γιά τήν απαιδευσία τού λαού μας οι ευθύνες πρέπει νά αναζητηθούν εις ημάς τούς ιδίους καί εις τήν τότε πνευματική ηγεσία. Καί κάτι άλλο: πρέπει νά μάθωμε νά αντικρύζωμε τήν αλήθεια απροκατάληπτα, μέ γενναιότητα καί χωρίς πάθος, όσον οδυνηρή καί άν είναι αυτή. Ο Διονύσιος Σολωμός είχεν ειπεί: "Τό Εθνος πρέπει νά μάθει νά θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό". Η Ελλάς δέν έχει ανάγκη από ψευδείς μύθους, γιά νά στηρίξη τήν δόξαν της. Η ιστορία της είναι αυτάρκης καί γεμάτη από σελίδες ηρωισμού καί μεγαλωσύνης, ώστε νά μή τής χρειάζωνται πλαστά ιδεολογήματα. Ερωτηματικά λοιπόν δημιουργεί η σκοπιμότης τής επιλογής τού θέματος τού "Κρυφού Σχολείου" από τό Εθνικό Νομισματοκοπείο, κάτι πού προφανώς θά διαιωνίση ένα ιστορικό μύθο. Είναι η άγνοια ή μήπως κάποια προσπάθεια αφυπνίσεως κοιμισμένων συνειδήσεων;

Επί τής ουσίας τώρα. Τό Εθνος στούς δύο πρώτους αιώνας μετά τήν τουρκική κατάκτησι ευρέθη εις κατάστασιν καταπληξίας, παράλυτο, ημιθανές. Μόλις μετά τό 1600 αρχίζει μία βραδεία προσπάθεια πνευματικής ανακάμψεως. Όμως η πραγματική αφύπνισις αρχίζει από τόν 18ον αιώνα, αυτόν πού απεκλήθη αργότερα "Αιών τού Ελληνικού Διαφωτισμού".

Γύρω στά 1600 φωτισμένοι ορθόδοξοι ιεράρχαι, (Μελέτιος Πηγάς, Μάξιμος Μαργούνιος, Γαβριήλ Σευήρος κ.α.), μέ σπουδές στό Παταύϊον (Padova) ανανεώνουν τό ανθρώπινο δυναμικό τού Πατριαρχείου.

Ανασυγκροτείται η Μεγάλη τού Γένους Σχολή, η οποία διεδέχθη τήν παλαιά Πατριαρχική Ακαδημεία. Τό 1625 ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1572-163 καλεί τόν Αθηναίο φιλόσοφον Θεόφιλον Κορυδαλλέα στήν Κωνσταντινούπολι καί τού αναθέτει τήν διεύθυνσι τής Σχολής. Ο Λούκαρις, μεγάλη προδρομική μορφή τού Νέου Ελληνισμού, δέν σταμάτησε εκεί, αλλά ιδρυσε τυπογραφείο καί παρήγγειλε τήν μετάφρασι καί τύπωσι τής Καινής Διαθήκης, ώστε τό περιεχόμενό της νά γίνεται κατανοητό από όλους.

Σιγά-σιγά επεκτείνεται η λαϊκή παιδεία καί στίς αρχές τού επομένου αιώνος γενικεύεται. Μία σύγχρονη πηγή, ο λόγιος Αλέξανδρος Ελλάδιος, αναφέρει πώς τό 1714 λειτουργούσαν σχολεία σέ όλον τόν Ελλαδικό χώρο καί εκδηλώνει τήν υπερηφάνεια γιά τούς συμπατριώτες του στόν τομέα τής παιδείας.

Επίσης στό τετράγλωσσο λεξικό πού εξέδωσε τό 1757 στήν Ενετία ο Γ. Κωνσταντίνου, δίνει ένα κατάλογο όλων τών σχολείων πού λειτουργούσαν τήν εποχή εκείνη. Μάλιστα καταδικάζει όλους εκείνους πού ονομάζουν τό "ημέτερον γένος ...πάντη βάρβαρον καί αμαθές" καί στερημένο από σχολεία, παιδεία, επιστήμες, διότι αυτοί δέν γνωρίζουν όλα αυτά τά εκπαιδευτικά ιδρύματα, πού λειτουργούν σήμερα στήν ηπειρωτική καί νησιωτική Ελλάδα.

Πολλά ελληνικά σχολεία, πρωτοποριακά γιά τήν εποχή τους, δημιουργούνται σέ όλη τήν έκτασι τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ονομαστά ήσαν τά σχολεία τών Ιωαννίνων ("Γιάννενα, πρώτα στά γράμματα ..."), Σμύρνης (Ευαγγελική Σχολή, Φιλολογικόν Γυμνάσιον), η Ακαδημεία Ιασίου, η Αθωνιάς τού Αγίου Ορους, η Σχολή Κυδωνιών, τού Βουκουρεστίου κ.α. Ακόμη καί τά μικρά χωριά έγιναν κέντρα μεγάλης εκπαιδευτικής δραστηριότητος καί ακτινοβολίας, μέ σχολεία πού παρείχον σπουδάς υψηλού επιπέδου: Ζαγορά, Αμπελάκια, Σιάτιστα, Μέτσοβον, Πάτμος, Τσαριτσάνη, Τύρναβος κτλ. Μία κοσμογονία χωρίς προηγούμενο, ενώ τό Εθνος ώδευε πρός τήν Παλιγγενεσίαν. Χαρακτηριστικό είναι τό γεγονός ότι τά Αμπελάκια ανέθεσαν τό 1804 στόν Ανθιμο Γαζή τήν σύνταξι λεξικού τής Νεοελληνικής Γλώσσης. Κάτι τέτοιο θά ήταν αδιανόητο ακόμη καί σήμερα καί αυτό αποτελεί δείγμα τής υψηλής πολιτιστικής στάθμης τής μικράς αλλά πρωτοποριακής εκείνης κοινότητος. Καί όλα αυτά, όταν μάλιστα οι ίδιοι οι κατακτηταί δέν είχαν νά παρουσιάσουν παρά μόνον μερικά σκόρπια ιεροδιδασκαλεία. Περί λαϊκών σχολείων ούτε λόγος.

Μέσα σέ δέκα χρόνια (1790-1800) γίνονται τόσα σχολεία, μεταφράζονται καί τυπώνονται στήν Ελληνική τόσα ξένα βιβλία, όσα δέν είχαν ιδεί οι ελληνικές χώρες όλα τά χρόνια ύστερα από τήν άλωσιν, παρατηρεί ο Κοραής. Ο οποίος Κοραής, σημειωτέον, επίστευε πώς πρίν από κάθε σκέψιν επαναστάσεως έπρεπε νά προηγηθή απαραιτήτως η πνευματική ανάβλεψις τού λαού. Τήν ένοπλο εξέγερσι τήν έβλεπε γύρω στό 1850. Ισως νά είχε κατά νούν μίαν εκ τών ένδον εκπόρθησιν τού οθωμανικού κράτους καί ίσως-ίσως κάποιον Χριστιανόν Σουλτάνο, κατά τό προηγούμενο τού πρώτου Χριστιανού Ρωμαίου αυτοκράτορος, τού Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αυτό τό τελευταίο αποτελούσε άλλωστε τόν κρυφό πόθο τής φαναριωτικής αριστοκρατίας, τού "Περιβλέπτου Γένους τών Ρωμαίων", αλλά εδώ φυσικά εκφεύγομε τού θέματος καί εμπίπτομε σέ ζητήματα ιστορικής εικοτολογίας.

Τούς Φαναριώτες όμως καί τόν Κοραήν επρόλαβαν τελικώς τά γεγονότα, αλλά καί έτσι όπως εξειλίχθησαν τελικώς τά πράγματα μέσα από τήν αδήριτη διαλεκτική τής ιστορίας, απεδείχθη πόσο δίκαιο είχε ο Ιων Δραγούμης, όταν έλεγε πολύ αργότερα, ότι δηλαδή "οι Ελληνες εκέρδισαν τόν πόλεμον μέ τά σχολεία ...".

Ομως αυτή η λαμπρά αναγέννησις τών γραμμάτων είχε συχνά οδυνηρά παρεπόμενα ακόμη καί θύματα. Η ραγδαία πρόοδος τής γνώσεως καί η προϊούσα αυτοσυνειδησία τού Εθνους, φαίνεται πώς ανησύχησαν τούς εκ τών ομογενών συμβιβαστικούς καί εφησυχασμένους. Πολλοί από τούς πρωτοπόρους τού Διαφωτισμού εδιώχθησαν ή εφιμώθησαν ως ύποπτοι αθεϊας, όπως ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, ο Μεθόδιος Ανθρακίτης, ο οποίος μάλιστα αφωρίσθη (1724), ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ο Ευγένιος Βούλγαρις, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος κ.α. Εμφύλιες αντιθέσεις καί μικρόψυχες συγκρούσεις, όταν μάλιστα προείχεν η ενότης, καθώς ολόκληρο τό Εθνος εστέναζε κάτω από μία απάνθρωπη καί εξουθενωτική δουλεία.

Ομως η αφύπνισις τού λαού καί η πορεία του πρός τήν εθνική αποκατάστασι είχε αρχίσει καί καμμία δύναμις δέν ήταν δυνατόν πλέον νά τήν ανακόψη.

http://apollonios.pblogs.gr/tags/istoria-gr/pages/116.html

ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

.... Κοντά στο τέλος του 19ου αιώνα, όταν απλώθηκε στα Βαλκάνια ο πανσλαβισμός, ένα μεγάλο πλήθος από ρώσους μοναχούς έκανε κυριολεκτικά απόβαση στο Άγιον Όρος. Οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στη Μονή Παντελεήμονος και αξίωναν εκτάσεις, κελιά και σκήτες στον Άθωνα, υπό την καθοδήγηση βέβαια του Ρώσικου Προξενείου, το οποίο προσπαθούσε να επιβληθεί όπου μπορούσε στα ταραγμένα Βαλκάνια. Οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, όταν το νέο καθεστώς εγκατέλειψε τους Ρώσους καλόγερους και τα μοναστήρια τους στο έλεος του Θεού. Στις 5 Νοεμβρίου 1912, υψώθηκε στο λιμανάκι της Δάφνης η ελληνική σημαία και το 1924, το ελληνικό κράτος αναγνώρισε με νόμο το καθεστώς του Αγίου Όρους.

.....Κέντρα πανσλαβιστικής προπαγάνδας δρούσαν στη Μονή Ρωσικού (εκεί είχε έδρα το κομιτάτο), τη Θηβαϊδα, το Σεράι, τη Χρωμίτσα. Όμως το πιο δραστήριο ήταν το έκνομο σωματείο με την επωνυμία «Ρωσική κελλιωτική αδελφότητα» (brastvo russkih obitelei na Athon). Η αδελφότητα εκείνη ιδρύθηκε το Μάιο του 1898, και είχε σκοπό την προώθηση της πανσλαβιστικής ιδέας. Έδρευε στο μεγάλο και αξιόλογο χιλιανδαρινό κελλί Άγιος Χρυσόστομος, που σήμερα κείται ερείπιο. Γέροντας της 70μελούς αδελφότητας ήταν ο ιερομόναχος Κύριλλος, από τους λογίους. Εδώ υπήρχε και μια τεράστια βιβλιοθήκη και το κελλί προέβαινε σε ποικίλες εκδόσεις. Επίτιμο μέλος του κομιτάτου Άγιος Χρυσόστομος ήταν και ο μητροπολίτης Σερβίας Μιχαήλ, που πέθανε όμως πριν να συνταχθεί το καταστατικό. Ο Μιχαήλ επηρέασε και την κυρίαρχι Μονή – τη Χιλιανταρίου – να επιτρέψει τις εθνικιστικές δραστηριότητες του κομιτάτου και να εγκρίνει τα σχέδια της μετατροπής του κελλιού εκείνου σε σκήτη. Ότι ήταν ο Μιχαήλ για τους Σέρβους, ήταν ο επίσκοπος Πενταπόλεως Νείλος, για τους Έλληνες του Όρους. Ο Νείλος προπαγάνδιζε τον πανσλαβισμό με μεγάλη δραστηριότητα. Ο ίδιος, επίσης, υποκινούσε διχαστικές τάσεις στη Ρουμάνικη Σκήτη του Προδρόμου, εναντίον της Μεγίστης Λαύρας, όπως ανέφερε ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ (1887). Ο πανσλαβισμός ευθύνεται για τη δημιουργία του Γεωργιάνικου ζητήματος και την έξαρση του βουλγάρικου εθνικισμού, καθώς και για την αντίστοιχη σκλήρυνση του ελληνικού στοιχείου στο Όρος.

Ο εθνικισμός και όλες οι συναφείς παρενέργειες καταδικάστηκαν από μεγάλη σύνοδο αρχιερέων που συγκροτήθηκε κατά το Σεπτέμβριο του 1872 στην Κωνσταντινούπολη, όπου συμμετείχαν πατριάρχες και αρχιερείς καθώς και δύο Αγιορείτες επίτροποι. Ο πανσλαβισμός στο Όρος θ' αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα από το 1912, με την εμφάνιση των ονοματολατρών ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται η διεθνοποίηση του Όρους.

Η διεθνοποίηση του Όρους ήταν αίτημα της τσαρικής Ρωσίας, με απώτερο σκοπό να μετατραπεί η χερσόνησος σε ρωσική βάση. Οι εδώ πανσλαβιστές που έπαιρναν γραμμή από την Πετρούπολη κάνουν το σύνθημα σημαία. Οι μοναχοί των λοιπών εθνικοτήτων προτιμούν την προσάρτιση του Άθω μάλλον στην Ελλάδα, και για λόγους ιστορικούς και για λόγους δικαίου. Η Σερβία και το Μαυροβούνιο μένουν αδιάφοροι, ενώ η Βουλγαρία προτείνει να δοθεί το Όρος στη Ρουμανία, ώστε αυτή να απαλλαγεί από διεκδικήσεις της δεύτερης επί βουλγαρικών εδαφών...! Τον Άθω διεκδικούν και η Αγγλία και η Αυστρουγγαρία. Η διεθνοποίηση του Όρους, κατά τους Ρώσους διπλωμάτες και εκκλησιαστικούς, συνίστατο στο να αναγνωριστεί η Χερσόνησος έδαφος ουδέτερο, υπό την προστασία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: των Ρώσων και των Αγγλογάλλων, όπως συμφωνήθηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου (Φεβρουάριος 1913). Συνιστούσαν, για τα προσχήματα, να γίνει μεταξύ των Αγιορειτών δημοψήφισμα ονομαστικό (ονομαστικό, διότι υπερτερούσαν αριθμητικά με την τεχνητή αλλοίωση που επέφεραν στον πληθυσμό). Όμως η Παναγιορειτική αδελφότητα εγείρεται σύσσωμη εναντίον της πολιτικής εκείνης που απέβλεπε στην εξασφάλιση ξένων προς το μοναστικό πνεύμα σκοπών και επιδιώξεων. Η θαρραλέα και εμψυχωμένη αντίσταση των Αγιορειτών θα δικαιωθεί. Μετά 9μηνο από τη συνθήκη του Λονδίνου, πραγματοποιείται η πρεσβευτική διάσκεψη, πάλι στο Λονδίνο (Νοέμβριος 1913) που ορίζει, το Άγιο Όρος «να έχει αυτονομία ανεξάρτητη και ουδέτερη». Η φράση αυτή, παρόλο που δεν δίνει πλήρες διάγραμμα του καθεστώτος της Χερσονήσου, δεν επιτρέπει όμως να εφαρμοστούν ανεμπόδιστα τα επεκτατικά σχέδια.

http://athos.forumup.gr/viewtopic.php?t=1775&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=athos

ΑΘΩΣ,ΟΡΟΣ ΑΓΙΟΝ,ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

Ο "Πανσλαβισμός" σε όλο του το μεγαλείο

Ο "Πανσλαβισμός" σε όλο του το μεγαλείο από τους πιο πιστούς φίλους των πέραν του Ατλαντικού συμμάχων

Και ενώ μετά την παρέμβαση της FIBA μέσω του κου Βασιλακόπουλου, αποφεύχθηκε η εμφάνιση της ομάδας μπάσκετ της FYROM με την ενδυμασία με την ονομασία "Macedonia", οι διοργανωτές Πολωνοί, ανέγραφαν το σκορ της FYROM χρησιμοποιώντας τα αρχικά MCD. Δυστυχώς εκτός των σλαβικών δεσμών αίματος, οι καλύτεροι φίλοι της υπερατλαντικής υπερδύναμης στην Ευρώπη (με κατά καιρούς συμπεριφορές που ξεπερνούν τον χαρακτηρισμό του καλού συμμάχου και προσεγγίζoυν πιο στενές σχέσης εξάρτησης) έδειξαν τις διαθέσεις που υπάρχουν στο διεθνές προσκήνιο για το συγκεκριμένο Εθνικό ζήτημα, το οποίο αναμένεται να έρθει πάλι στην επιφάνεια της επικαιρότητας, μετα τις εκλογές εν όψει συνόδων Ε.Ε. και ΝΑΤΟ κλπ, όπου θα εγερθεί και πάλι θέμα εισόδου της FYROM στους διεθνείς οργανισμούς. Ευελπιστούμε οι όποιοι υπεύθυνοι των ελληνικών χειρισμών να κρατήσουν τις απαιτούμενες αντιστάσεις, που θα μπορέσουν να διασφαλίσουν και τα συμφέροντα και το γόητρο της χώρας (γιατί πολλά ακούγονται σχετικά...).

http://iwn1998.blogspot.com/2009/09/blog-post_2046.html

ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΣ

Πολιτική και μορφωτική κίνηση, με σκοπό την ένωση όλων των σλαβικών λαών σ` έναν οργανισμό. Πολλοί ηγεμόνες κατά καιρούς ονειρεύτηκαν την ένωση των Σλάβων, αλλά πρώτος απόστολος της ιδέας αυτής θεωρείται ο Ρώσος χρονογράφος Νέστορας (1056 - 1114), ο οποίος ισχυρίστηκε ότι οι Σλάβοι ήταν μία από τις 70 φυλές που κατάγονται από τον Ιάφεθ, οι οποίες αργότερα πήραν διάφορα ονόματα. Άλλοι κήρυκες του π. υπήρξαν ο Κροάτης καθολικός ιερέας Γεώργιος Κριγιάρεβιτς (17ος αι.) και ο Σλοβάκος ποιητής Κόλαρ. Σκοπός όλων αυτών ήταν να αντιμετωπίσουν την απειλή των ισχυρών γειτόνων τους Τούρκων, Ούγγρων και Γερμανών, οι οποίοι επανειλημμένα είχαν κατακτήσει τα μικρά σλαβικά κράτη της Ευρώπης. Οι Ρώσοι είδαν με δισταγμό την κίνηση αυτή στην αρχή και μόνο κατά ο 18ο αι. την υιοθέτησαν. Η στροφή αυτή παρατηρήθηκε κυρίως μετά την αποτυχία των Ρώσων κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο (1854 - 6), οπότε η Ρωσία παρουσιάστηκε ως προστάτης και πρωταθλητής των σλαβικών λαών, των Σέρβων στην αρχή και των Βουλγάρων. Η πρώτη επίσημη ενέργεια των Βουλγάρων προς την κατεύθυνση της πανσλαβικής ιδέας ήταν η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας (1870) και η πρώτη πολιτική πράξη συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Βουλγαρίας υπήρξε η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), η οποία προέβλεπε τη δημιουργία μεγάλου Βουλγαρικού κράτους, αλλά ματαιώθηκε με τη συνθήκη του Βερολίνου που έγινε τον ίδιο χρόνο.

www.livepedia.gr/index.php/Πανσλαβισμός

Πανσλαβισμός - Live-Pedia.gr

Славяне :Πανσλαβισμός και Μακεδονία

http://www.echedoros-a.gr/2009/11/blog-post_29.html

1

2

3

4

Προσφιλής η τακτική της παραποίησης των πάντων στούς Σλάυους.

http://taxalia.blogspot.com/2009/12/blog-post_3410.html

Βλέπε καί εδώ

ΒΛΕΠΕ:http://ellines-albanoi.blogspot.com/2011/10/blog-post_6676.html

«Η ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΣ»

Η Ελλάς και ο πανσλαβισμός. / Βλασίου Γαβρηιλίδου.

Digital Documents
	Βλασίου Γαβρηιλίδου Η Ελλάς και ο πανσλαβισμός. Εν Αθήναις :Εκ του Τυπογραφείου ¨Κοραής.¨,1869. View Document (Size: 3960029 bytes, 86 pages) Preservation Info

http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?filename=/var/www/tkl-portal-neo//metadata/5/0/5/attached-metadata-264-0000302/145726.pdf&pageno=12&width=410&height=624&maxpage=86&pagestart=1〈=en

Η Ελλάς και ο πανσλαβισμός. / Βλασίου Γαβρηιλίδου. | openarchives.gr

Η Ελλάς και ο πανσλαβισμός. / Βλασίου Γαβρηιλίδου.openarchives.gr/view/211712 - 

Προσωρινά αποθηκευμένη

ΠΑΝΣΛΑΥΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη	Εστάλη στις 4-5-2004 στις 01:11
	Μακεδονικός Αγώνας, μια πρώτη προσέγγιση Ο Μακεδονικός Αγώνας αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, μια από τις πλέον ηρωικές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 1878 (1) και τερματίσθηκε μετά από 30 χρόνια. Η κορύφωσή του έρχεται στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν σύσσωμο το έθνος αντιδρά στην συστηματική προσπάθεια αφελληνισμού της Μακεδονίας και εντάξεώς της στη σλαβική σφαίρα επιρροής, όπως αυτή εκπροσωπείτο από την Βουλγαρία. Δεν ήταν η πρώτη απόπειρα αποσπάσεως της Μακεδονίας από τον ελληνισμό. Ήταν, όμως, η πλέον συστηματική, οργανωμένη και απάνθρωπη. Η δράση των «κομιτατζήδων», που, δυστυχώς, θα επαναληφθεί και αργότερα στον 20ο αιώνα, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στους Μακεδόνες και έγινε συνώνυμη της βαρβαρότητας και της θηριωδίας. Οι διωγμοί και οι σφαγές των Ελλήνων από τις συμμορίες των Βούλγαρων κομιτατζήδων ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, χαράσσοντας στη μνήμη σκηνές απίστευτης φρίκης. Οι Βούλγαροι αποτέλεσαν το όργανο αυτής της προσπάθειας, οι ρίζες της, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στην πάγια ρωσική πολιτική εξόδου στις «θερμές θάλασσες». Η ανάδειξή τους σε δύναμη στα Βαλκάνια και η «αξιοποίησή» τους από τη Ρωσία εκτείνεται χρονικά σε όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, καλύπτεται δε πίσω από το ιδεολόγημα του πανσλαβισμού. ------------------------------------------- (1) Ν. Ι. Μέρτζου, «Εμείς οι Μακεδόνες», σελ. 55, Εκδόσεις Ι. Σιδέρη
ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη	Εστάλη στις 4-5-2004 στις 01:14
	Ο πανσλαβισμός αποτέλεσε ιδεολογική και πολιτική κίνηση του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, στηριγμένη στην κοινή ιστορική κληρονομιά των Σλάβων. Ο όρος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Σλοβάκο Γιαν Χέρκελ (1826), οι ρίζες του, όμως, βρίσκονται στον πολιτιστικό σλαβισμό που διαμορφώθηκε τον 17ο και συστηματοποιήθηκε τον 18ο αιώνα από τον εγκατεστημένο στη Μόσχα Κροάτη Κριζάνικ, τον Τσέχο φιλόλογο Ντομπρόφσκι και τον Σλοβάκο ποιητή Γιαν Κόλαρ. Κατά τον 19ο αιώνα ενδυναμώνεται και αποκτά νέα δυναμική και πολιτικό, πλέον, περιεχόμενο με επίκεντρο την ιδέα της κοινής έκφρασης και κατά περίπτωση εκπροσώπησης των σλαβικών λαών. Ενδεικτική προς αυτή την κατεύθυνση είναι η σχετικά πρώιμη ιδέα συνένωσης των σλαβικών λαών σε ένα δημοκρατικό κράτος με μορφή ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας, που διατυπώνεται από φιλελεύθερα ή επαναστατικά στοιχεία, όπως η συνδεδεμένη με το κίνημα των Ρώσων Δεκεμβριστών «Εταιρεία των Ενωμένων Σλάβων» (1823-25) ή η «Αδελφότητα Κύριλλος και Μεθόδιος» του Κιέβου (1845-47). (2) Η ανάδειξή του σε κυρίαρχο ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα θα έρθει, όμως, από Ρώσους στην πλειοψηφία τους δημοσιολόγους, όπως ο Μ. Π. Πογκόντιν, ο Α. Ι. Κοτσελιόφ, ο Ν. Ν. Στράχοφ, ο Ι. Σ. Αξάκοφ και ο Ν. Ντανιλέφσκι, οι οποίοι, υπό την επίδραση, εκτός των άλλων, του δυσμενούς για τη Ρωσία Κριμαϊκού πολέμου (1854-56) και της Πολωνικής εξέγερσης (1863-64), κηρύσσουν τη συνένωση των σλαβικών λαών υπό την αιγίδα της Ρωσίας. Διχοστασία, αν και όχι σημαντική, προκάλεσαν οι περιπτώσεις της Πολωνίας και της Τσεχίας, λόγω των πολιτιστικών και θρησκευτικών δεσμών που είχαν αναπτύξει με τη Δύση. (3) Ιθύνουσα πνευματική προσωπικότητα της πανσλαβιστικής κινήσεως είχε εν τω μεταξύ αναδειχθεί ο καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, Ρογκόντιν, εκ των ιδρυτών της Σλαβικής Φιλανθρωπικής Εταιρείας (1858, Μόσχα), σκοπός της οποίας ήταν η θρησκευτική και εκπαιδευτική προαγωγή των Σλάβων του νότου. Εξέχουσα, προσωπικότητα του πανσλαβισμού υπήρξε, επίσης, ο καθηγητής Αξάκοφ, περί του οποίου ήδη εγένετο λόγος. Ο Αξάκοφ θεωρούσε ότι «η δύναμις των Σλάβων έγκειται εις την Ρωσίαν, αλλά και η δύναμις της Ρωσίας εις τον σλαβισμόν». Υπήρξε πρωτοπόρος της εντύπου και εν γένει δημοσιογραφικής προπαγάνδας (4). Σταθμό στην διάδοση των πανσλαβιστικών ιδεών αποτέλεσε η μεγάλη Σλαβική Εθνογραφική Έκθεση. Διοργανώθηκε στη Μόσχα το 1867 και μετεξελίχθηκε σε συνέδριο όλων των σλαβικών λαών της Ευρώπης . (5) ----------------------------------- (2) Λεξικό Λαρούς, Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 48, σελίδες 73-74 (3) Λεξικό Λαρούς, όπ. πρ., τόμος 48, σελίδες 73-74 (4) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, 1968, «ΠΑΠΥΡΟΣ - ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΤΕΧΝΑΙ», τόμος 2, σελ. 97 (5) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 48
	ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 4-5-2004 στις 01:18 Θεμελιωτής σε θεωρητικό επίπεδο του πανσλαβισμού θεωρείται ο Νικόλαος Ντανιλέφσκι. Το βιβλίο του «Ρωσία και Ευρώπη» (1869) χαρακτηρίσθηκε η βίβλος του πανσλαβισμού. Σύμφωνα με τις απόψεις του οι σλαβικοί λαοί και ο πολιτισμός τους βρίσκονται σε διαρκή αντίθεση με τον Ρωμανογερμανικό πολιτισμό της Δύσης, οπότε μόνη διέξοδός τους για το μέλλον είναι η Ρωσία. Ως προϋπόθεση θέτει την απελευθέρωση των σλαβικών λαών με πόλεμο, οπότε θα βρει την οριστική του λύση και το περίφημο Ανατολικό Ζήτημα. Συνέπεια του πολέμου θα είναι μια σλαβική ομοσπονδία, στην οποία δέχεται ότι έχουν θέση και μη σλαβικοί λαοί, όπως οι Έλληνες, οι Ρουμάνοι, οι Μαγυάροι. Πρωτεύουσα της νέας ομοσπονδίας δεν μπορεί να είναι άλλη από την Κωνσταντινούπολη. (6) Πέρα, όμως, από την πνευματική ηγεσία χρειαζόταν και η πολιτική, που θα ανελάμβανε την υλοποίηση αυτών των ιδεών. Κορυφαίος εκπρόσωπός της υπήρξε ο Νικόλαος Παύλοβιτς Ιγνάτιεφ. Στρατιωτικός, μεταπήδησε στο διπλωματικό κλάδο και βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη από το 1864 μέχρι το 1877. Υπήρξε ο πρωταγωνιστής της περίφημης Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, την οποία και θεώρησε ένα εκ των δύο κορυφαίων επιτευγμάτων της καριέρας του. Ο Ιγνάτιεφ υιοθέτησε την πανσλαβιστική θεωρία, διακινδυνεύοντας τη σύγκρουση με τον προϊστάμενό του, Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών, Gorchakov, ο οποίος δεν επιθυμούσε τη ρήξη με τη Δυαδική Μοναρχία, στα εδάφη της οποίας κατοικούσαν σλαβικοί πληθυσμοί (Τσέχοι και κυρίως Νοτιοσλάβοι), που συμπεριλαμβάνονταν στα σχέδια των πανσλαβιστών. Ο Ιγνάτιεφ, πρέπει να επισημανθεί, γιατί συχνά επιχειρείται στην Ελλάδα να ερμηνευθούν αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής με ιδεολογικά, συναισθηματικά ή άλλα παρεμφερή κριτήρια, δεν οδηγήθηκε στη σύγκρουση με τον Gorchakov από ιδεολογικά κίνητρα, αλλά από τις διαφορετικές εκτιμήσεις του για την ρωσική εξωτερική πολιτική. Θεωρούσε την σύγκρουση με την Αυστροουγγαρία αναπόφευκτη, κατά συνέπεια δεν έβλεπε σημαντικά οφέλη από μια βραχυπρόθεσμη συνεργασία, στο βωμό της οποίας θα θυσιάζονταν οι δυνατότητες ρωσικών κινήσεων προς άλλες κατευθύνσεις και ιδιαίτερα προς αυτή των Σλάβων. Πίστευε ότι ο πανσλαβισμός έδιδε σημαντικές ευκαιρίες στη Ρωσία να επεκτείνει την κυριαρχία της, είτε άμεσα, είτε δια της δημιουργίας δορυφορικών σλαβικών κρατών. Την εκτίμηση αυτή, που φαίνεται να είναι και η πλησιέστερη προς την πραγματικότητα, αποτυπώνει με χαρακτηριστικό τρόπο ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, σύμφωνα με τον οποίο «Η πανσλαβιστική του πολιτική δεν εστηρίζετο εις καμμίαν ιδεολογίαν, αλλ’ ήτο ωμότατα ρεαλιστική, αν όχι κυνική, πολιτική επιβολής»(7) . Ενδεικτική του ρεαλισμού του, τον οποίο ουδέποτε επέτρεψε να νοθεύσουν ιδεολογίες και ιδεολογήματα, ήταν και η στάση του κατά τη δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, την οποία, αν και εξυπηρετούσε τα σχέδιά του, δεν επιθυμούσε, με τη μορφή, τουλάχιστον, και την ένταση που αυτή επιβλήθηκε, αλλά, αντίθετα, προσπάθησε να περιορίσει, επιδιώκοντας ένα ήπιο συμβιβασμό μεταξύ των Βουλγάρων και του Πατριαρχείου (ουσιαστικά των Ελλήνων), διότι εκτιμούσε ότι η μείωση του γοήτρου της Ορθοδοξίας δεν συνέφερε τη Ρωσία, η οποία, παραδοσιακά, στήριζε πολλά στο θρησκευτικό στοιχείο (8) . ----------------------------------------------- (6, 7, 8) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 99 ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 4-5-2004 στις 23:08 Το κίνημα του πανσλαβισμού άσκησε μεγάλη επίδραση στην ρωσική πολιτική κυρίως κατά την βασιλεία του Τσάρου Αλέξανδρου Β’, τον οποίο ώθησε και στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η επιρροή των πανσλαβιστών μειώνεται βαθμιαία την εποχή του Αλέξανδρου Γ’, για να περιορισθεί η απήχησή του στα τέλη του 19ου αιώνα σε ομάδες της δεξιάς αντιπολίτευσης. Φάσεις αναβίωσης θα γνωρίσει και πάλι τον 20ο αιώνα, υπό την καθοδήγηση, πλέον, της ΕΣΣΔ.(9) Ας προστεθεί ότι δεν έμεινε αναξιοποίητο υπό των πανσλαβιστών κάθε διαθέσιμο μέσο, ώστε να αμφισβητηθεί ακόμη και η ελληνικότητα των κατοίκων της περιοχής. Επιστρατεύθηκε, έτσι, και η γνωστή θεωρία του Γερμανού Φαλμεράϋερ(10) , σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες εξολοθρεύτηκαν από τους Σλάβους κατά τη μετακίνηση των τελευταίων στα Βαλκάνια, με συνέπεια οι χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής να μην έχουν, πλέον, «ούτε σταγόνα γνήσιο ελληνικό αίμα». Την πρώτη συστηματική ανατροπή της θεωρίας του Φαλμεράϋερ επεχείρησε ο Γερμανός ιστορικός Zinkeisen με την «Ιστορία της Ελλάδος» που συνέγραψε και εν συνεχεία ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, για να ακολουθήσουν και άλλοι, οι οποίοι κατέδειξαν την ενότητα του ελληνισμού σε όλες τις ιστορικές περιόδους(11) . Χαρακτηριστικό επί του θέματος είναι το συμπέρασμα με το οποίο κλείνει το βιβλίο του «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι» ο Κάρολος Χοπφ: «Δια των ειρημένων η θεωρία του Φαλμεράϋρ έπρεπε να περιορισθή εντός του αρμοδίου μέτρου. Ναι μεν υπήρξαν σλαβικαί εποικήσεις εν τη ελληνική ηπείρω, αλλ’ ούτε πανσλαβισμός ούτε ολοσχερής εξόντωσις του ελληνισμού»(12) . Η σύντομη αυτή περί πανσλαβισμού παρέκβαση ήταν απαραίτητη για την κατανόηση της μεγάλης αλλαγής στη ρωσική εξωτερική πολιτική που μετέβαλλε δραματικά την κατάσταση στα Βαλκάνια στα τέλη του 19ου αιώνα. Η Ρωσία επεδίωκε σταθερά, από αιώνων, την έξοδό της στη Μεσόγειο. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου προέβαλλε το στοιχείο της κοινής θρησκείας, της Ορθοδόξου, που της επέτρεπε να «ενδιαφέρεται» για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν άργησε, όμως, να διακρίνει ότι, η μεν ελληνική «Μεγάλη Ιδέα» οδηγούσε σε μια αναβίωση του ανταγωνιστικού «Βυζαντίου», το δε υπάρχον ελληνικό κρατίδιο, στα τότε ή σε τυχόν ευρύτερα όριά του, υποκείμενο στην «προστασία» και άλλων Δυνάμεων, ιδιαίτερα δε της πανίσχυρης ναυτικής δύναμης, της Βρετανίας, δεν προσεφέρετο για μονομερή χειραγώγηση. Όταν, λοιπόν, έγινε φανερό ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να επιβιώσει με την μορφή και κυρίως την έκταση που είχε, αναζητήθηκε η εναλλακτική λύση. Η κίνηση των πανσλαβιστών την προσέφερε και δεν ήταν άλλη από τη Βουλγαρία. ----------------------------------------------------- (9) Λεξικό Λαρούς, Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 48, σελίδες 73-74 (10) «Ιστορία της Χερσονήσου του Μωρέα κατά τον μέσον αιώνα», τόμος Α’, 1830 (11) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 95 και 97 (12) Κάρολος Χοπφ, «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι», Ανασκευή των θεωριών Φαλλμεράϋρ, μεταφρασθείσα εκ του Γερμανικού υπό ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΖΑΜΒΑΛΔΗ, καθηγητού εν Βενετία, Εν Βενετία, Εκ του Τυπογραφείου il Tempo, 1872. Ανατύπωση ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΝΟΤΗ ΚΑΡΑΒΙΑ. ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 4-5-2004 στις 23:10 Οι Βούλγαροι, οι οποίοι, κατά τραγική ειρωνεία, δεν είναι καν σλαβικής, αλλά φινικής, ταταρικής ή τουρκικής, προελεύσεως, δεν είχαν μέχρι τον Κριμαϊκό πόλεμο γλώσσα, αλλά ένα γλωσσικό ιδίωμα. Οι μορφωμένοι Βούλγαροι χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα, εξελλήνιζαν τα ονόματά τους και εμφανίζονταν, συχνά, ως Έλληνες(13) . Μέχρι το 1876 το όνομα Βουλγαρία ήταν γνωστό μόνο ως γεωγραφικός όρος (14) . «Και εν τούτοις», σημειώνει ο Σπ. Μαρκεζίνης, «αυτοί εκρίθησαν ως οι καταλληλότεροι δια την ρωσικήν πολιτικήν, ακριβώς λόγω της μονολιθικότητος και ζωτικότητός των». «Συνεχίζοντες την εφαρμογήν του σχεδίου των οι πανσλαβισταί, απέβλεψαν εις τους νέους και εις την Εκκλησίαν. Ευφυής συνδυασμός συντηρητικού στοιχείου και προοδευτικού»(15) . Η μεθοδικότητα με την οποία εργάσθηκαν οι Ρώσοι καταπλήσσει ακόμη και σήμερα. Στην πρώτη φάση υλοποίησης του σχεδίου τους για τη δημιουργία εκτεταμένου Βουλγαρικού κράτους, αφού επείσθησαν ότι η αρχική επιλογή τους, η Σερβία, δεν μπορούσε να χειραγωγηθεί απόλυτα, στόχευσαν στη δημιουργία βουλγαρικής συνείδησης στους πληθυσμούς που κατοικούσαν την περιοχή που θα αποτελούσε τον πυρήνα της μετέπειτα «Μεγάλης Βουλγαρίας». Το 1836 εκδίδεται η πρώτη βουλγαρική γραμματική, υπό του Ρίλσκι (16) . Την 20ετία 1856-1876, 500 περίπου Βούλγαροι υπήρξαν κρατικοί υπότροφοι στη Μόσχα ή την Οδησσό (17) . Παράλληλα προς αυτές τις κινήσεις, ξεκινά και η προσπάθεια διαχωρισμού της Ορθοδοξίας στην περιοχή από τον Ελληνισμό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το κριτήριο διαχωρισμού των λαών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας ήταν μάλλον το θρησκευτικό παρά το εθνικό. Έτσι οι Χριστιανοί που κατοικούσαν στην Ευρωπαϊκή Τουρκία, εκτός του Βασιλείου της Ελλάδος και των ηγεμονιών της Ρουμανίας, Σερβίας και Μαυροβουνίου, υπαγόμενοι στο οικουμενικό Πατριαρχείο ταυτίζονταν με τους Έλληνες (18) . Οι Ρώσοι, που χρησιμοποιούσαν παραδοσιακά το θρησκευτικό στοιχείο στην εξωτερική τους πολιτική, προωθούν την αποταύτιση, προβάλλοντας ένα άλλο Ορθόδοξο λαό, τους Βούλγαρους. Ο διαχωρισμός αυτός είχε πολύ μεγάλη σημασία για την Ελλάδα, γιατί οδήγησε στην εμφάνιση στο προσκήνιο και άλλων διεκδικητών των ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι νέοι «ανταγωνιστές», οι Βούλγαροι, που διακρίνονταν για το σφρίγος, τη ζωτικότητα και το δυναμισμό τους, σε βαθμό ώστε λίγο αργότερα να χαρακτηρισθούν «Πρώσοι των Βαλκανίων», χωρίς τα φαινόμενα διαιρέσεως και απειθαρχίας των Ελλήνων, προσείλκυσαν την προσοχή και των άλλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων, οι οποίες δεν άργησαν να αρχίσουν να ανταγωνίζονται για την επιρροή στο νέο «παίκτη», μειώνοντας έτσι το ρόλο και τη σημασία της Ελλάδας. Από εδώ και στο εξής η Ελλάδα θα προβάλλει στην καλύτερη γι’ αυτή περίπτωση ως «συγκληρονόμος» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσα από μια συμμαχία των Χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής την οποία ευνοούσαν Δυνάμεις, όπως η Βρετανία. ----------------------------- (13) N. Miller, Ιστορία της Βουλγαρίας, ελληνική μετάφραση Λ. Καλβοκορέση, σελ 4 [Σπ. Β.Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 99] (14) Holland Rose, «The Development of the European Nations 1870-1900», τόμ. Α’, σελ 299 [Πολιτική Ιστορία τηςΝεωτέρας Ελλάδος, Σπ. Β. Μαρκεζίνη, τόμος 2, σελ. 99] (15) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 99 (16) Παναγιώτη Μαχαίρα, «Μακεδονία, Ελλάδος Πρόφραγμα», σελ.28, Αθήνα 1992 (17) B. H. Sumner, «Russia and the Balkans 1870-1880», σελ 112, [Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 99] (18) William Miller, «Σύγχρονος Ιστορία», Καίμπριτζ, τομ. ΙΒ, σελ 381 [Πολιτική Ιστορία τηςΝεωτέρας Ελλάδος, Σπ. Β. Μαρκεζίνη, τόμος 2, σελ. 100] ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 4-5-2004 στις 23:12 Η αποταύτιση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, κλιμακώνεται λίγα χρόνια μετά το σουλτανικό «Χάτι Χουμαγιούν» του 1856, αν και έχει ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’40, υπό ρωσική πάντα καθοδήγηση (19) . Οι Βούλγαροι ιερείς ζητούν τη χειραφέτηση από την Ελληνική Εκκλησία. Πρώτος κήρυκας της εθνικής αφύπνισης των Βουλγάρων καταγράφεται στη δεκαετία του 1860 ο αγιορείτης μοναχός Παΐσιος (20) . Ήδη, το Μάρτιο του 1860 η βουλγαρική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης ανακοινώνει ότι θα ασκεί τα θρησκευτικά της καθήκοντα με την άδεια του Σουλτάνου και όχι του Πατριάρχη, ο οποίος ηρνείτο τον διορισμό Βουλγάρων επισκόπων στις βουλγαρικές Μητροπόλεις, υπενθυμίζοντας ότι το Εκκλησιαστικό Δίκαιο δεν αναγνώριζε εθνικές διακρίσεις. Η ανυπακοή αυτή διευρύνεται με 30 ακόμη κοινότητες από τις βουλγαρικές επαρχίες, τη σύσταση Βουλγαρικής Εκκλησίας και το διορισμό επικεφαλής της του επισκόπου Ιλαρίωνα Στογιάνοβιτς. Ας σημειωθεί δε ότι αξιοποιώντας την εσωτερική διαμάχη στην Ορθοδοξία, Γαλλία και Αυστρία κινούνται παραλλήλως για τη δημιουργία Ουνιτικής Εκκλησίας, γεγονός που, επίσης, θορύβησε τους Ρώσους (21) . Ο Ιγνάτιεφ, ο οποίος, όπως έχει ήδη αναφερθεί, δεν επιθυμούσε τη μείωση του γοήτρου της Ορθοδοξίας, συστήνει μετριοπάθεια και επιχειρεί να οδηγήσει σε συμβιβαστική λύση, την οποία δεχόταν και το Πατριαρχείο, κάνοντας σειρά παραχωρήσεων για τη δημιουργία αυτόνομης Εκκλησίας. Οι Βούλγαροι δεν την δέχθηκαν, καθώς ήταν περιορισμένη εδαφικά και δεν περιελάμβανε τη Ρωμυλία και τη Μακεδονία που εποφθαλμιούσαν. Την ίδια τύχη είχε και το σχέδιο μεικτής ελληνοβουλγαρικής επιτροπής σχηματισθείσης υπό του Σουλτάνου (22) . Προσέκρουσε στην αδιαλλαξία των Βουλγάρων, αλλά βρήκε αντίθετο, πλέον, και τον Πατριάρχη. Ούτως ή άλλως ο στόχος των Βουλγάρων δεν ήταν ο συμβιβασμός. ------------------------------------- (19) Παναγιώτη Μαχαίρα, όπ. πρ., σελ.28, Αθήνα 1992 (20) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 50, (21) Douglas Dakin, «Η ενοποίηση της Ελλάδας, 1770-1923», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ.188-189 (22) Douglas Dakin, όπ. πρ., σελ.188-189 ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 4-5-2004 στις 23:15 Έτσι, την 28η Φεβρουαρίου (10 Μαρτίου) 1870, υπό την παρότρυνση και του Βρετανού απεσταλμένου, αλλά και την αντίθεση του Ιγνάτιεφ (23) , ο Σουλτάνος Αβδούλ Αζίζ, ο οποίος δεν είχε, φυσικά, λόγους να δυσαρεστείται από τη διάσπαση των χριστιανών υπηκόων του και μάλιστα μικρό χρονικό διάστημα μετά από μία ακόμη ελληνική επανάσταση, στην Κρήτη, υπογράφει την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας, ως αυτόνομης Εκκλησίας, διοικούμενης από Έξαρχο εκλεγόμενο από σύνοδο, στην οποία συμπεριελήφθησαν 17 Μητροπόλεις. Εξίσου σημαντική δε με την ίδρυσή της υπήρξε, για τις μετέπειτα εξελίξεις, η πρόνοια για την προσχώρηση στη νέα Εκκλησία και άλλων Μητροπόλεων με απόφαση των δύο τρίτων των κατοίκων τους (24) . Το Πατριαρχείο αρνήθηκε να την αναγνωρίσει, επικαλούμενο την επιστολή του Φωτίου προς τον Πάπα Νικόλαο Α’, και υπενθυμίζοντας ότι για την αναγνώριση προϋπετίθετο η ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους (25) . Ο Πατριάρχης χαρακτήρισε τη νέα Εκκλησία αιρετική (Φεβρουάριος 1872) και λίγο αργότερα αφόρισε τον Έξαρχο και τους Επισκόπους του (26) . Η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας σηματοδοτεί ουσιαστικά και την έναρξη του ένοπλου αγώνα για τον αφελληνισμό της Μακεδονίας, την ένταξή της κατ’ αρχήν στη νέα Εκκλησία και εν συνεχεία στην υπό δημιουργία Βουλγαρία. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι η Βουλγαρική Εξαρχία αποτέλεσε το πρώτο μιας σειράς καθοριστικών πληγμάτων που δέχθηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κατ’ επέκταση ο Ελληνισμός στα Βαλκάνια, καθώς ακολούθησε η απόσχιση των Μητροπόλεων Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (1878), Σερβίας (1879), Ουγροβλαχίας και Μολδοβλαχίας - Ρουμανίας - (1885) (27) . ----------------------------------------- (23) Οι γνώμες, ως προς το ρόλο του Ιγνάτιεφ, διχάζονται. Είναι γεγονός ότι εξυπηρετούσε τα πανσλαβιστικά σχέδιά του η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Κατά την άποψη που θεωρώ επικρατέστερη, εργάσθηκε γι’ αυτή, δεν την επιθυμούσε, όμως, με τον βιαστικό και μειωτικό του Πατριαρχείου τρόπο που επεβλήθη. Κατά άλλη άποψη (βλ. Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ 49 και επόμ., W. Miller, Ιστορία του Ελληνικού λαού, 1821-1921, Μετάφρασις εκ της αγγλικής υπό Κώστα Καιροφυλα, Έκδοσις Εταιρίας «ΤΥΠΟΣ», Αθήναι 1924, σελ 97-98) αποτελεί τον κύριο, αν όχι αποκλειστικό, υπεύθυνο, στα πλαίσια του σχεδίου μείωσης του ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς όφελος της Ρωσικής Εκκλησίας. (24) Douglas Dakin, όπ. πρ., σελ.188-189 (25) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 100 (26) Douglas Dakin, όπ. πρ., σελ.190 (27) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 46 (συνεχίζεται) ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 9-5-2004 στις 12:50 Πριν την εκτεταμένη αναφορά στη βουλγαρική δράση, που συνιστούσε και το μείζων ελληνικό πρόβλημα στη Μακεδονία, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι αντίστοιχη, αν και μικρότερης έκτασης δράση ανέλαβαν κατά περιόδους η Σερβία και η Ρουμανία. Η δεύτερη, λόγω της αποστάσεως, δημιούργησε τα λιγότερα προβλήματα, αν και δεν έπαυσε να διεκδικεί την αναγνώριση δικαιωμάτων επί των «ρουμανιζόντων» πληθυσμών της Μακεδονίας.(28) «...από της εποχής της ‘ανακαλύψεως’ των Κουτσόβλαχων, των επί μακρόν απολωλότων τούτων τέκνων, ενεθάρρυνε τα σχολεία των και, επειδή ήσαν οι ασθενέστεροι των διεκδικητών χριστιανών, ενεθαρρύνοντο και από την Τουρκίαν, της οποίας την επιβίωσιν επόθουν ούτοι, μέχρι της ημέρας καθ’ ην θα ήσαν αρκετά ισχυροί όπως τους αντικαταστήσουν». (29) Η Σερβία, όμως, χωρίς να φθάσει στις βουλγαρικές ακρότητες, ουδέποτε εδέχθη να απεμπολήσει τη δυνατότητα καθόδου στο Αιγαίου, παρά μόνο από την ανάγκη. Είναι ενδεικτική η στάση της κατά τις συνομιλίες, που προηγήθηκαν της Συνθήκης του Φεσλάου με τον απεσταλμένο του Τρικούπη Π. Ζάνο. Οι Σέρβοι έδιδαν στη Μακεδονία αυστηρώς γεωγραφική έννοια και υποστήριζαν ότι «οι Σλάβοι της Βορείου Μακεδονίας ώφειλον να ανήκουν εις την Σερβίαν λόγω του χαρακτήρος της εθνότητός των και των ιστορικών των αναμνήσεων». Για την δε υπόλοιπη Μακεδονία, εστιάζοντας στο ανατολικό τμήμα της, δεν δέχονταν να συνυπογράψουν δεσμεύσεις υπέρ της Ελλάδος με το επιχείρημα ότι θα κατηγορούνταν από τους ομόφυλους λαούς της περιοχής - τους Βουλγάρους - ότι, τους εγκατέλειψαν. (30) Ακόμη πιο χαρακτηριστικό είναι το συμπέρασμα του Berard: «Η κατάκτηση της Μακεδονίας από τη σερβική φαντασία εναρμονίζεται με την κατάληψη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης από την Αυστρία. Οι Σέρβοι θέλοντας να αποζημιωθούν για την φανταστική αυτή απώλεια με μια φανταστική προσάρτηση, επεξέτειναν τις βλέψεις τους πολύ νοτιότερα του Σαρ Νταγ, μέχρι το Αιγαίο και τα θεσσαλικά βουνά. Σε αντάλλαγμα του Φιούμε, της Ραγούζας και του Καττάρο που έχουν αμετάκλητα χαθεί, κατέλαβαν στα όνειρά τους τη Θεσσαλονίκη». (31) ------------------------------- (28) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 61-65 (29)W. Miller, όπ. πρ., σελ. 139 (30) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 61-65 (31) V. Berard, «Τουρκία και Ελληνισμός, Οδοιπορικό στη Μακεδονία, Εκδόσεις Τροχαλία, σελ 250 & 265 Το βιβλίο στηρίζεται στις εμπειρίες του συγγραφέως κατά ο ταξίδι του στην περιοχή το 1890-1892. Οι σερβικές βλέψεις στη Μακεδονία θεμελιώνονται στο βιβλίο του Γκόπτσεβιτς «Μακεδονία και Παλαιά Σερβία», Βιέννη, 1899. ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 9-5-2004 στις 12:51 Η Βουλγαρική Εξαρχία υπήρξε καίριο πλήγμα για την Ελλάδα. «Διότι από της πτώσεως του Βουλγαρικού Πατριαρχείου, έδρα του οποίου ήτο το Τύρνοβον (η πρωτεύουσα της Μεσαιωνικής Βουλγαρίας, κατά το 1934), οι Βούλγαροι ήσαν υπό την εκκλησιαστική δικαιοδοσίαν του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ενώ οι Τούρκοι εκυβέρνων τα σώματά των, οι Έλληνες εκυριάρχουν των ψυχών των - μια εργασία ήτις εις την Εγγύς Ανατολήν δέον να θεωρηθή ως κλάδος πολιτικής προπαγάνδας». «Συνεπώς κρινόμενον εκ των αποτελεσμάτων της, η Βουλγαρική Εξαρχία ήτο το χειρότερον πλήγμα το οποίον έλαβε ο Ελληνισμός κατά τον δέκατον έννατον αιώνα». (32) Η Βουλγαρία, πάντως, αφού «αφυπνίσθηκε» εθνικά, με ρωσική καθοδήγηση, από τούδε και εις το εξής αποθρασύνεται. Προκαλεί διαρκώς τους Τούρκους με κατάληξη των επεισοδίων, τις συνήθεις κατά την τουρκική τακτική, βιαιότητες και σφαγές, που λαμβάνουν ιδιαίτερη έκταση τον Μάιο του 1876, έτος κατά το οποίο οι τουρκικές δυνάμεις επικρατούν των εξεγερθέντων Σέρβων, Μαυροβούνιων και Βουλγάρων. Η αιματοχυσία, παρ’ ότι ήταν μικρότερη από παρόμοιες τουρκικές θηριωδίες κατά των Αρμενίων ή των Ελλήνων στο παρελθόν, προκαλεί πρωτοφανές κύμα συμπάθειας στην Ευρώπη, ιδίως στη Βρετανία, όπου ο Γλάδστων, αντιπολιτευόμενος τους συντηρητικούς και την φιλότουρκο πολιτική τους, ηγείται πραγματικής σταυροφορίας (33) . Στη συνδιάσκεψη της Κωνσταντινουπόλεως που ακολουθεί (Δεκέμβριος), για τη Βουλγαρία αποφασίζεται η δημιουργία δύο αυτόνομων περιοχών, με πρωτεύουσα την Φιλιππούπολη και την Σόφια, ρύθμιση την οποία απορρίπτει η Τουρκία. Έπεται νέα τουρκική άρνηση να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις των δυνάμεων στο Λονδίνο (Μάρτιος 1877) για εφαρμογή ευρύτατων μεταρρυθμίσεων, που είχε αναλάβει την ευθύνη να εφαρμόσει και παλαιότερα, υπό την εποπτεία τους (34) . Η νέα τουρκική άρνηση δίνει την αφορμή στη Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο, τον Απρίλιο του 1877 (35) . Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος τερματίζεται τον Ιανουάριο του 1878 με τους Ρώσους στην Αδριανούπολη και τους Τούρκους να ελπίζουν στη μεσολάβηση των άλλων δυνάμεων, που δεν βλέπουν θετικά τη ρωσική επέκταση. ----------------------- (32) W. Miller, όπ. πρ., σελ. 97-98 (33)Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 100-101 (34) Douglas Dakin, όπ. πρ., σελ.198-199 (35) Σπ. Β. Μαρκεζίνη, όπ. πρ., τόμος 2, σελ. 101 ΔΙΑΛΛΟΣ μεταπτυχιακός Μηνύματα: 1.421 Registered: 7-9-2003 Member Is Offline Διάθεση: Εξαίρετη Εστάλη στις 9-5-2004 στις 12:58 Συνέπεια της τουρκικής ήττας υπήρξε η υπογραφή την 19η Φεβρουαρίου (3 Μαρτίου) 1878, στο ομώνυμο προάστιο της Κωνσταντινούπολης, της περίφημης Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου. Η Τουρκία ανεγνώριζε την ανεξαρτησία της Σερβίας, της Ρουμανίας, του Μαυροβουνίου, προέβαινε σε εδαφικές παραχωρήσεις (και προς τη Ρωσία) και ίδρυε την αυτόνομο («Μεγάλη») Βουλγαρία, τα σύνορα της οποίας εκτείνονταν από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Οχρίδα, από το Δούναβη μέχρι το Αιγαίο. Η Βουλγαρία, χάρη στον πόλεμο της Ρωσίας, όχι μόνο αποκτούσε αυτόνομη υπόσταση, αλλά αποκτούσε τη Μακεδονία και τη Θράκη (εκτός Κωνσταντινουπόλεως, Αδριανουπόλεως και Θεσσαλονίκης) (36) . Αυτή η Συνθήκη, παρ’ ότι δεν εφαρμόσθηκε, θα αποτελεί πλέον τη βάση του βουλγαρικού «μεγαλοϊδεατισμού». Στο Συνέδριο του Βερολίνου (Ιούνιος 1878) κατά την οποία συζητήθηκαν μεταξύ όλων των δυνάμεων οι ρυθμίσεις της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, η Βουλγαρία δεν ήταν δυνατόν να διατηρήσει αυτά τα κέρδη. Δημιουργήθηκε αυτόνομη Βουλγαρία, βορείως του Αίμου, η Ανατολική Ρωμυλία, νότια του Αίμου, θα διοικείτο από Χριστιανό κυβερνήτη, ενώ η Μακεδονία και η Θράκη επέστρεφαν στο προηγούμενο καθεστώς. Από το ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78 και την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου θα εντείνεται διαρκώς ο ένοπλος αγώνας των διεκδικητών της Μακεδονίας, αλλά και της Θράκης, μετά τη διαφαινόμενη τουρκική αποχώρηση. Κύριος διεκδικητής η Βουλγαρία, που υπό ρωσική καθοδήγηση και βοήθεια θέτει σε εφαρμογή ένα άρτια οργανωμένο σχέδιο κυριαρχίας στη Μακεδονία. Περιλαμβάνει επιθέσεις ένοπλων ομάδων σε όλη τη χώρα, ίδρυση σχολείων, σφαγές εξεχόντων Ελλήνων, πιέσεις στον πληθυσμό για συμμετοχή στην Εξαρχία και προπαγανδιστική εκστρατεία στις χώρες της Δύσης, στις οποίες καλλιεργείται η εντύπωση ότι η Μακεδονία είναι αμιγώς βουλγαρική (37) . Παράλληλα με αυτούς δρουν στον ίδιο χώρο, η Ρουμανία, που διεκδικεί τους βλαχόφωνους πληθυσμούς (38) , οι χώρες της Δύσης και το Βατικανό που επιχειρούν να προσηλυτίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού από την Ορθοδοξία στον Καθολικισμό (39) , αλλά και οι Σέρβοι, οι οποίοι στοχεύοντας στη Θεσσαλονίκη και την έξοδο στο Αιγαίο, δεν διστάζουν να εγγράψουν και στον κρατικό προϋπολογισμό τους (1887) κονδύλι 4 εκατομμυρίων για τη δράση στη Μακεδονία (40) . ------------------------------------ (36) Douglas Dakin, όπ. πρ., σελ.205 (37) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 86 (38) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 77 (39) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 77 (40) Ν. Ι. Μέρτζου, όπ. πρ., σελ. 78 Το φόρουμ των επιστημών