ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ-ΑΛΒΑΝΟΙ

Ο επιτετραμμένος στο Λονδίνο Γεννάδιος, με καταγωγή από τα Δολιανά της Ηπείρου (1):
«Επί των πολέμων του Αλή πασά οι Σουλιώται παρέσχον τους κορυφαίους των αγωνιστών Βότσαρην,Τσαβέλαν,Δράκον,ως οι εξελληνισθέντες Αρβανίτες της Ύδρας και των Σπετσών παρέσχον τον Μιαούλην,Τσαμαδόν και τον Τομπάζην.»

Από τη «Σαββατιανή Επιθεώρηση»,αγγλική εφημερίδα στην οποία απαντά έτσι ο “Άγγελος των Βυζαντινών Λαών”.
«Ενταύθα παρέχονται ενστάσεις δυσχερείς περί ων ο ΑΓΓΕΛΟΣ αμυδρώς αποφαίνεται, λέγων ότι ο Βότσαρης, ο Μιαούλης και άλλοι Αλβανοί ήρωεςήσαν πάντες Γραικοί, και ότι οι άδηλοι του Όμηρου Σελλοί, επέζησαν μέχρι των ημερών μας υπό την μορφή των Σουλιωτών.»

Ο σύλλογος «Αλβανοί Αδελφοί» ιδρύθηκε στις 4 Ιουνίου 1883 στην Αθήνα από τον Αναστάσιο Κουλουριώτη(2). Η ίδρυση του συλλόγου έγινε μετά την ομιλία του Κουλουριώτη στον φιλολογικό σύλλογο Παρνασσό. Πρόεδρος ανέλαβε ο Δημήτριος Ν. Μπότσαρης, υποστράτηγος και ξάδελφος του Μάρκου Μπότσαρη, αντιπρόεδρος ο Ιωάννης Λέκας, γιος του αγωνιστή του ’21 Δημήτρη Λέκα και αντισυνταγματάρχης του μηχανικού. Τα μέλη ήταν :Ν.Μπότσαρης- Σουλιώτης υποστράτηγος, Δημήτρης Λέκας από την Αθήνα, Ιωάννης Λ. Γούσιος-υποστράτηγος από το Σούλι, Γ.Π.Γιόλδασης-τμηματάρχης υπ.Οικονομικών από το Σούλι, Αναστ. Μ. Τσαμαδός-πλωτάρχης από την Ύδρα, Ν.Π.Παρίσης-γιατρός από την Ύδρα, Θ.Β. Θεοχάρης-βουλευτής από τις Σπέτσες, Γ.Παπαβασιλείου-γιατρός από το Μαρκόπουλο Αττικής, Λαζ.Α.Κριεζής-υπασπιστής του Βασιλιά και πλωτάρχης από την Ύδρα,Αντώνιος Ζυγομαλάς-βουλευτής Αττικής, Ν.Μ Τσαμαδός-ταγματάρχης από την Ύδρα, Πετράκης Ανάργυρος-πρώην υπουργός Αθηναίος, Δημ. Δούνος-έμπορος από την Άνδρο, Γ.Μαλέας-βουλευτής από τα Βίλλια, Αναστ. Κουλουριώτης, Αθανάσιος Οικονόμου-δικηγόρος από το Άργος,Κωνστ. Βαμβάς-δικηγόρος από τις Σπέτσες, Δημ.Κανάκης-γιατρός από την Ελευσίνα, Δ.Π.Μέξης-γιατρός από το Αργυρόκαστρο,Σπυρ. Ηλιάδης και Ανδρέας Βασιλείου-από το Κρανίδι.
Στόχος του συλλόγου ήταν η καλλιέργεια της αρβανίτικης γλώσσας αλλά κυρίως ,ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, η προσπάθεια σύσφιξης των σχέσεων των Ελλήνων και των Αλβανών με όχημα τους Αρβανίτες οι οποίοι πίστευαν,όπως και όλοι οι Έλληνες της εποχής, ότι οι Αλβανοί πρέπει να συμπεριληφθούν στα όρια τους Ελληνικού Βασιλείου.

Ο Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός ήταν ένας σημαντικότατος και σοβαρότατος θεσμός του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και μέλη του ήταν σχεδόν όλοι οι διανοούμενοι της εποχής. Πολλά από τα άρθρα και τις ομιλίες του «Παρνασσού» αφορούσαν στους Αρβανίτες και πολλά από τα μέλη εκπροσωπούσαν την φιλαλβανική στάση της εποχής, ουσιαστικά δηλαδή την προσπάθεια να πεισθούν οι Αλβανοί ότι ως απόγονοι Πελασγών έπρεπε να ενωθούν με τους προαιώνιους αδελφούς τους Έλληνες… Αυτοί οι “Αλβανολόγοι” όπως τους αποκαλούσαν, πολλές φορές Αρβανίτες οι ίδιοι, έδιναν ως παράδειγμα τους ομόγλωσσους των Αλβανών στην Ελλάδα, τους Αρβανίτες, που διατηρούσαν τη γλώσσα τους ακόμα, και να μη φοβούνται να χάσουν την δική τους οι Αλβανοί σε περίπτωση Ελληνοαλβανικού Βασιλείου. Τόνιζαν επίσης την προσφορά των Αρβανιτών στην Επανάσταση ξεδιαλύνοντας, για μας σήμερα, ποιοι από τους σημαντικούς αγωνιστές ήταν Αρβανίτες. Για τον σκοπό των Ελλήνων μας πληροφορεί σωστά ο Σπ.Αραβαντινός (5):
«Οι δε Έλληνες ετέρωθεν- η ελευθερωθείσα δηλαδή μερίς αυτών- ήκιστα ειργάσθησαν εν Αλβανία εν τω πρέποντι πνεύματι, ήτοι δίδοντες εις τους Αλβανούς να εννοήσωσιν, ότι ο Ελληνισμός ούχι την προσάρτησιν της χώρας και την απορρόφησιν της εθνότητος αυτών επιδιώκει αλλά την ανίδρυσιν Αλβανίας ελευθέρας και την εν ομοσπονδία συμβίωσιν μετ’αυτης……..»

Ο Χ.Βάμβας (6):
«Ευγνωμοσύνης καθήκον,πολιτισμού υποχρέωσις ήτο, οι νεώτεροι Έλληνες ελευθερωθέντες του τυρρανικού ζυγού και ανεξάρτητον Έθνος αποτελέσαντες να στρέψωσιν το βλέμμα των περί τα εαυτούς ομογενή φύλα και τον εκπολιτισμόν τούτων, αν όχι την απελευθέρωσιν, μιαν των κυρίων ενασχολιών των να έχωσιν. Εκείνο δε πέριξ του οποίου πάσα μέριμνα Κυβερνητική και ιδιωτική έπρεπε να περιστραφή είναι η Αλβανία, ο ιπποτικός εκείνος τόπος όστις δια των ανδρείων τέκνων του, τα μάλα συνετέλεσεν εις την απελευθέρωσιν του τμήματος τούτου της Ελλάδος, και του οποίου και σήμερον ακόμη το αίμα σκιρτά εις την θέαν της κυανόχρου μετά του χρυσού σταυρού επί των επάλξεων της Κέρκυρας κυματιζούσης σημαίας, υπό την οποίαν ενδόξως ηγωνίσθησαν οι αδελφοί των Βότζαρης, ο Τζαβέλας, ο Μιαούλης, ο Κολανδρούτσος και η Μπουμπουλίνα.»

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ,ΠΑΡΌΛΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΝΑ,ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΔΙΑΦΟΡΑ».ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΑΙ «ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ».ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ...

http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/blog-post_9537.html

0ΛΟΚΛΗΡΟ ΕΔΩ---kleftouria: Αρβανίτες και 1821 (συνέχεια 7)