ΣΤ. Φραγκοκρατία, Βενετοκρατία, Πρώτη Τουρκοκρατία. Η κάθοδος των Αλβανών
Επί φραγκοκρατίας η περιοχή του χωριού μας ανήκε στη Βαρωνία της Ακοβας. Είναι τότε, που Αλβανοί κατεβαίνουν και εγκαθίστανται στη Νότια Ελλάδα (13ος αιώνας). Στην Πελοπόννησο, λίγο πριν την άλωση της Πόλης, αριθμούν 30.000 άτομα περίπου. Μια μερίδα από αυτούς θα ξαναμεταναστεύσει στην Καλαβρία της Ιταλίας
Οι Αλβανοί έποικοι ανήκαν στη γενιά των Τόσκηδων. Κατοικούσαν στη Βόρεια Ήπειρο και διαιρούνταν σε δύο φάρες, στους Λιάπηδες και στους Τσάμηδες. Είσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αυτό βοήθησε στο ν' αποκτήσουν γρήγορα κοινή συνείδηση με τους ντόπιους
Κατόρθωσαν να διατηρήσουν τη γλώσσα τους. Τα αλβανικά, χωρισμένα στην Γκέγκικη διάλεκτο του βορρά και στην Τόσκικη του νότου, είναι ινδοευρωπαϊκή γλώσσα με πλήθος λέξεων λατινικής και νεολατινικής προέλευσης. Σ' όλη σχεδόν την Αργολίδα μιλούσαν έως τον προηγούμενο αιώνα αρβανίτικα. Τώρα τα χρησιμοποιούν λίγα χωριά ανάμεσα στα οποία και το δικό μας, φθαρμένα από το χρόνο και την απομόνωση, καθώς και την επιρροή της Ελληνικής.
Τους Φράγκους τους διαδέχονται οι Βυζαντινοί. Τους Βυζαντινούς άλλοτε οι Τούρκοι και άλλοτε οι Βενετοί. Επί Βενετών ανήκαμε στο νομό Ρωμανίας, που είχε πρωτεύουσα το Ναύπλιο. Οι Τούρκοι θα μείνουν μόνιμα από το 1715 έως το 1821.
Ίσως τούτη την περίοδο με την ανασφάλεια, τις συχνές αναστατώσεις και τις εναλλαγές των κατακτητών να μεταφέρθηκε το χωριό στη βορειοανατολική άκρη του λεκανοπεδίου, πλάι σ' ένα μεγάλο δάσος, όπως λέει η παράδοση, για να μπορούν οι κάτοικοι να κρύβονται, όταν γίνονται επιδομές.
