Πορφύριος
"Όλα όσα έγραψε, παρασυρμένος από την τρέλα του, ο Πορφύριος κατά της ευσεβούς θρησκείας των Χριστιανών, σε οποιουδήποτε τα χέρια κι αν βρίσκονται, να δοθούν στην πυρά. Δεν επιθυμούμε να φθάνουν στα αυτιά των ανθρώπων συγγράμματα που προκαλούν την οργή του Θεού και εγκληματούν σε βάρος των ψυχών". [1].
Το παραπάνω αυτοκρατορικό διάταγμα εκδόθηκε το 448 μ.Χ.
Η εφαρμογή του ξεπέρασε το γράμμα αν όχι και το πνεύμα του: ρίχτηκαν στην πυρά όχι μόνο όλα τα αντίγραφα του περιβόητου δεκαπεντάτομου έργου «Κατά Χριστιανών», μα και όλα τα έργα των ίδιων των χριστιανών απολογητών που παρέθεταν (!) αποσπάσματά του ώστε να το αντικρούσουν.
Χάθηκαν όλα πλην ενός: το 1867, βρέθηκε στην Αθήνα το –γνωστό από το Μεσαίωνα ακόμα και κατόπιν εξαφανισμένο[2]- έργο «Αποκριτικός προς Έλληνας» του χριστιανού κατηχητή –ίσως και επισκόπου Μαγνησίας- Μακαρίου Μάγνητος.
Σε αυτό το τυχαίο εύρημα και παρ’ ότι το σύνολο σχεδόν του έργου αυτού του μεγάλου φιλοσόφου χάθηκε λόγω της μισαλλοδοξίας και του άσβεστου μίσους του χριστιανισμού απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό υπήρχε τότε, μπορεί κανείς να διαβάσει πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ελληνικής φιλοσοφίας και πόσο εύκολα αντιμετωπίζει τον άκρατο μυστικισμό και την φαντασιοπληξία της ιουδαϊκής αίρεσης, του χριστιανισμού.
Ο Πορφύριος, είχε επικεντρωθεί σε έναν Θεό ασώματο, αμετάβλητο και αόρατο – σε μια έννοια Θεού που δεν χρειάζεται θυσίες ούτε προσευχές [3].
Ο Πορφύριος είναι πλήρως απογοητευμένος από την αποτυχία της Ρώμης να αναχαιτίσει τη διάδοση μιας επικίνδυνης δεισιδαιμονίας.
Η θρησκεία του χριστιανισμού δεν έχει λογική βάση για τον Πορφύριο και οι νεοφώτιστοι χριστιανοί καλούνται να δεχτούν την νέα θρησκεία με τυφλή πίστη γενόμενοι έτσι ηθικά ανάπηροι.
Τέλος, επικεντρώνει την πολεμική του στις κραυγαλέες ασυμφωνίες των ευαγγελιστών μεταξύ τους: ο Μάρκος παραθέτει ένα απόσπασμα από τον Μαλαχία και το αποδίδει στον Ησαΐα (Μάρκος 1.2). Ο Ματθαίος αποδίδει στον Ησαΐα ένα στίχο που ανήκει στον 77ο Ψαλμό κ.λπ.
Από το έργο του Πορφύριου «κατά Χριστιανών» , που βρέθηκε τυχαία όπως είπαμε, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Θύραθεν» [4], παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, σχετικό με την ανάσταση των σωμάτων:
Περί Αναστάσεως των σωμάτων.
"Ας μιλήσουμε πάλι για την ανάσταση των νεκρών. Για ποιο λόγο να κάνει τέτοιο πράγμα ο Θεός; Γιατί να ακυρώσει με τόση ευκολία τους νόμους του που ορίζουν την αλληλοδιαδοχή των όντων και τη διατήρηση και μη εξαφάνιση των ειδών, και να θέσει εξ αρχής και να διατυπώσει άλλους νόμους;
[…] Συνεπώς θα ήταν παράλογο να επακολουθήσει η ανάσταση γενεών ολόκληρων που έχουν πεθάνει. Και μαζί με κάποιον που πέθανε πριν τρία χρόνια να αναστήσει και τον Πρίαμο και το Νέστορα που πέθαναν πριν χίλια χρόνια, και τους άλλους που έχουν πεθάνει ακόμα πιο πριν, από καταβολής του ανθρώπινου γένους.
Κι αν καλοεξετάσει κανείς και το παρακάτω θα βρει ολοσδιώλου ανόητη την ιδέα της αναστάσεως: πολλοί άνθρωποι, βέβαια, έχασαν την ζωή τους στην θάλασσα και τα κορμιά τους φαγώθηκαν από τα ψάρια, κι άλλοι τόσοι έχουν καταβροχθιστεί από τα θηρία και όρνεα.
Πως είναι δυνατόν να επανέλθουν τα σώματά τους;
Ας το ελέγξουμε αυτό λεπτομερώς: κάποιος ναυαγεί, στη συνέχεια τον τρώνε τα μπαρμπούνια, κι οι ψαράδες που έπιασαν και έφαγαν τα μπαρμπούνια κατόπιν σκοτώθηκαν και στη συνέχεια φαγώθηκαν από τα σκυλιά, και τα σκυλιά σαν ψόφησαν φαγώθηκαν εξ ολοκλήρου από κόρακες και γύπες.
Πως λοιπόν θα ξανασυντεθεί το σώμα του ναυαγού που αφανίστηκε περνώντας μέσα από τόσα ζώα;
Και πάλι, ένα νεκρό σώμα που κάηκε στη φωτιά κι ένα άλλο που κατέληξε να φαγωθεί από τα σκουλήκια, πως είναι δυνατόν να ανασυσταθούν και να επανέλθουν στην αρχική τους μορφή;
Μα θα μου πεις, ο θεός είναι δυνατό να το κάνει αυτό, πράγμα που δεν είναι αλήθεια.
Δεν τα μπορεί όλα ο Θεός.
Δεν μπορεί να κάνει ώστε να μην έχει γεννηθεί ο ποιητής Όμηρος και να μην έχει γίνει η άλωση της Τροίας. Δεν θα μπορούσε, το δύο πολλαπλασιαζόμενο να το κάνει πέντε ενώ είναι τέσσερα, ακόμα και να το ήθελε» [5]
doctor
__________________________
[1] «Θεσπίζομεν πάντα, όσα Πορφύριος υπό της εαυτού μανίας ελαυνόμενος κατά της ευσεβούς των Χριστιανών θρησκείας συνέγραψε, παρ’οιωδήποτε ευρισκόμενα πυρί παραδίδοσθαι. Πάντα γαρ τα κινούντα τον Θεόν εις οργήν συγγράμματα και τας ψυχάς αδικούντα ουδέ εις ακοάς ανθρώπων ελθείν βουλόμεθα».
2] Ο «Αποκριτικός» χάθηκε στην Βενετία, στα μέσα του 16ου αιώνα, προτού ξαναβρεθεί στην Αθήνα, 3 αιώνες αργότερα. Ο «Αποκριτικός» γραμμένος σε διαλογική μορφή, παρέθετε την αντιχριστιανική επιχειρηματολογία ενός Έλληνα εθνικού φιλοσόφου που σήμερα θεωρείται επιστημονικά βεβαιωμένο ότι είναι ο νεοπλατωνικός Πορφύριος.
[3] Βλ. Πορφυρίου «περί αποχής εμψύχων» 2.37: «ο μεν πρώτος Θεός ασώματος τε ων και ακίνητος και αμέριστος και ούτε εν τινι ων ουτ’ ενδεδεμένος εις εαυτόν, χρήζει ουδενός των έξωθεν».
[4] Πληροφορίες για το βιβλίο και τον Πορφύριο: http://www.thyrathen.gr/book.php?id=75
[5] Πορφύριος, «κατά Χριστιανών», εκδόσεις Θύραθεν, 5η έκδοση, σελ.133-134.
