Ο Γιάννης Μπενέκος στα 1956 στο έργο του "ΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΤΡΟΥΤΣΟΣ" αναφέρεται στις προσπάθειες τού οπλαρχηγού Οδυσσέα Ανδρούτσου γιά δημιουργία Έλληνο-Αρβανίτικου κράτους.
Ο συγγραφέας ακολουθεί καί αυτός την πάγια τακτική να μην αναφέρεται ευθέως η αρβανίτικη καταγωγή των ίδιων των πρωταγωνιστών τού 1821 καί στην συγκεκριμένη περίπτωση τού Οδυσσέα Ανδρούτσου,πού ΚΑΙ εκείνος πάσχιζε γιά Αρβανίτικο κράτος.
Βλέπουμε λοιπόν ως διά μαγείας το σύνολο των πρωταγωνιστών τού '21 ως «ανύπαρκτοι Αρβανίτες» οί ίδιοι να προσπαθούν με κάθε τρόπο να έρχονται σε βλαμουριές με Αρβανίτες μουσουλμάνους,όπως ακριβώς τούς κατονομάζει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ως «Έλληνες» καταγεγραμμένοι οί ίδιοι οί χριστιανοί Αρβανίτες οπλαρχηγοί από το σύνολο των ιστοριογράφων, κατά διαβολεμένο τρόπο ΟΛΟΙ τους είχαν καί από έναν νονό Αρβανίτη,από έναν ψυχαδελφό καί από έναν κουμπάρο!
ΟΛΟΙ τους! καί φυσικά ούτε ένας από αυτούς τούς πρωταγωνιστές δεν θα διαβάσουμε πως επιτέλους ΗΤΑΝ Αρβανίτης!
Τον προσδιορισμό όμως τού «Αρβανίτη» βλέπουμε πως με ευκολία οί συγγραφείς τον αποδίδουν στούς μουσουλμάνους αδελφούς των χριστιανών Αρβανιτών ή όπως αλλιώς τούς κατονομάζει η ιστοριογραφία τούς Αλβανούς συλλογικά.
Με μοναδικό καί αντικειμενικό σκοπό την διασφάλιση της παντοτινής διαίρεσης καί φυσικά την μονόπλευρη καταγραφή της Ιστορίας.
